Τι ήταν τελικά το Survivor;

Τώρα που τελείωσε και μπορούμε να το κρίνουμε επί του συνόλου, τι ήταν το survivor για τον Έλληνα τηλεθεατή; Γιατί είχε τόσο μεγάλη απήχηση; Kαι (και και και και) γιατί ο Ντάνος βγήκε νικητής;

Καταρχήν το φετινό Survivror μας βρήκε καταχείμωνο, και μάλιστα, τον πιο βαρύ χειμώνα από το 2011 και μετά. Πολλοί ξεκίνησαν-φαντάζομαι- να βλέπουν survivor επειδή έκανε κρύο κι ήταν προτιμότερο να χουχουλιάσουν με την κουβερτούλα στον καναπέ, χαζεύοντας εξωτικές παραλίες από την τηλεόραση, από το να βγουν έξω στο κρύο και να χαλάσουν λεφτά… Γλιτώσαμε πολλές μάταιες εξόδους διασκεδάζοντας τσάμπα από το σπίτι μας. Η διασκέδαση είχε διάρκεια 4 ωρών, μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη σειρά ή εκπομπή της ζώνης. Και τέλος, νομίζω ότι έπαιξε ξεκάθαρο ρόλο ότι το σενάριο της τελευταίες χρονιάς του Μπρούσκο ήταν μεγάλη μάπα, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι τηλεθεάτριες που μέχρι τότε έλιωναν για τον Τότσικα και παθιάζονταν με τον έρωτα Αχχιλέα-Μελίνας, να βρουν νέο έρωτα στο πρόσωπο του Ντάνου και στα μπράτσα του Βασάλου.

Σαν τελευταίο κριτήριο, αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο, θα παραθέσω τον παράγοντα «ομάδα των διασήμων». Ότι τάχα μου, ο κόσμος ήθελε να βλέπει τους διάσημους να σέρνονται σα σκουλήκια στις άμμους και να ψωμολυσσάνε της πείνας. Στην πραγματικότητα όμως, οι διάσημοι ήταν παντελώς άσημοι, επομένως δεν νομίζω ότι τράβηξε αυτό τον κόσμο. Κάποιους ναι, αλλά όχι τους πολλούς.

Αφού όμως γνωρίσαμε τους διάσημους και πειστήκαμε ότι είναι πράγματι διάσημοι (!), και θα εξαιρέσω από αυτό το σχόλιο το Γιάννη Σπαλιάρα και τον Γιώργο Χρανιώτη, τους αποδεχτήκαμε σαν σελέμπριτιζ  κι εκεί ξεκίνησε ο φανατισμός. Οι περισσότεροι τάχτηκαν υπέρ των μαχητών, γιατί ήθελαν να κερδίσει ο απλός λαός και όχι οι περιττοί άγνωστοι αστέρες. Και τότε συνέβη το μοιραίο… Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, εξορίσθη στην παραλία των διασήμων και ως άλλος Δημήτρης Παπαμιχαήλ λατρεύτηκε από τους κοινούς θνητούς, που βάφτηκαν για χάρη του κόκκινοι. Σαφώς, δεν ήταν μόνο η αγάπη για το λαϊκό παιδί, αλλά και το γεγονός ότι οι μαχητές, μέρα με τη μέρα γίνονταν ολοένα και πιο αντιπαθητικοί.

Ο Τσάνγκ και ο Μάνατζερ Ράκμπι με τις ύπουλες στρατηγικές… Και που να δώσεις δίκιο στον πρώην Μισθοφόρο, που με τις γκριμάτσες του γινόταν ολοένα και πιο γελοίος. Ο Βασάλος ο γκρινιάρης και η κυρία Ελένη που έπρεπε εξ αρχής να πάει σπίτι της να σφουγγαρίσει (ακόμα επιμένει ότι είναι 33 ετών, για το θεό!). Ο άλλος ο χοντρός που έφυγε νωρίς επειδή… έχασε το σταυρουδάκι του (πες ότι σε έκοψε η λόρδα και παράτα μας!). Οι δίδυμες που ήταν τα φερέφωνα του κομπλέξα μισθοφόρου. Η Κολλιδά που πήγε να βρει γαμπρό και πόνταρε σε δύο άλογα, στο μισθοφόρο – κατά το twitter μανάβη- αλλά ακόμη και το Μπό. Και πήγε Άγιο Δομίνικο για σερβάιβορ με σέξι μαγιό. Και λέτε όλοι για το Χανταμπάκη, αλλά και η Κολλιδά, μια χαρά εκβίαζε το συναίσθημα χρησιμοποιώντας το παιδί  και το παιδί της. Τέλος, Μάριος. Κακομοίρης αδυνατούλης, φτερό στον άνεμο, συμπαθής μέχρι  την επιστροφή του από το ατύχημα και την αποθεραπεία εξπρές – μόνο η μαντάμ Πόμφρι* θα μπορούσε να επαναφέρει τη σπασμένη κλείδα και τα πλευρά του Μάριου σε 15 μέρες. Ο Μάριος από κακομοίρης έγινε είρων, από τρελός Κύπριος, έγινε τρελός μαλάκας, από μαχητής έγινε φασίστας και όπως κάθε τέτοιος, είχε και τους δικούς του φανατικούς οπαδούς.

Ο κόσμος ξανάγινε μπλε, όχι επειδή οι μαχητές έπαψαν να είναι αντιπαθέστατοι, αλλά επειδή ο Σπαλιάρας, ο μοναδικός σταρ της παραλίας τελικά, πήγε στους άσημους μαχητές. Τα αγωνίσματα έγιναν ατομικά, όχι στο τέλος, αλλά την εποχή της Επανάστασης της Μπουμπουλίνας, Ειρήνης Παπαδοπούλου. Δεν ήθελες να κερδίσουν οι κόκκινοι γιατί την πολεμούσαν, αλλά ούτε και οι μπλε που ήταν επισήμως οι αντίπαλοί της. Ήθελες απλά να κερδίσει η Ειρήνη Παπαδοπούλου. 

Μετά την αποχώρηση της Παπαδοπούλου, υπήρχαν 4 ομάδες: η ομάδα των κόκκινων, ο Ντάνος, οι μπλε και ο Σπαλ. Κι αφού ο Σπαλ, αγωνιστικά, δεν μπορούσε να συγκριθεί με το Ντάνο, ήταν σίγουρο ότι νικητής θα είναι ο Αγγελόπουλος. Γιατί ο νικητής θα ήταν ένας άνθρωπος, όχι ένα από τα μέλη κάποιας ομάδας (που μοιάζει περισσότερο με σαύρα, παρά με άνθρωπο).

Γιατί; Γιατί πολλοί από αυτούς που ψήφισαν υπήρξαν οι ίδιοι θύματα μπούλινγκ, ή έχουν ζήσει περιθωριοποιημένοι από τις διάφορες κλίκες της κοινωνίας μας. Μπορεί επειδή είναι μονάδες, να φαίνονται λίγοι, όμως από την ψηφοφορία, αν ισχύει η θεωρία μου, είναι πολλοί. Και (και και και και μόνο εσύ), τελικά νικούν, επειδή είναι οι πιο δυνατοί. Αυτό το στοιχείο ακριβώς είναι που αναγκάζει τους άλλους να δημιουργήσουν ομάδες εναντίον τους. Η δύναμη.

Προσωπικά ούτε τον συμπαθώ, ούτε τον αντιπαθώ, ούτε τον ψήφισα, ούτε έμεινα ξύπνια να δω τον τελικό. Αλλά μου φαίνεται ότι ήταν δίκαιος ο τρόπος που έληξε το φαινόμενο survivor (κι ας μην αντέχει ο οργανισμός μου το σταυροκόπημα και τα νταηλίκια ηθικολογίας).

*Μαντάμ Πόμφρι: Μάγισσα, νοσοκόμα στο Hogwards, το Σχολείο για Μάγια & Ξόρκια (J.W. Rowling)