Η δραματική ιστορία του ασανσέρ

Κάποιες εκδηλώσεις της ανθρώπινης βλακείας δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις ποτέ, όσες φορές κι αν τις συναντήσεις στη ζωή σου. Μια από αυτές είναι η συμπεριφορά που έχουν οι άνθρωποι σε σχέση με το ασανσέρ. Βεβαίως δεν μιλάμε για το απλό ασανσέρ που έχουμε οι περισσότεροι στο σπίτι μας, αλλά τα μεγάλα ασανσέρ, σε μεγάλους δημόσιους χώρους…

Το Διαβολικά κουμπάκια

Μικρό μου βλαχαδερό, όταν καλείς το ασανσέρ λογικά θέλεις να πας είτε πάνω είτε κάτω. Όχι πάνω-κάτω. Υπάρχει λόγος που υπάρχουν δύο κουμπάκια στο ταμπλό. Όταν θες να ανέβεις, πατάς το πάνω, όταν θες να κατέβεις το κάτω. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί οι άνθρωποι πατάνε και τα δύο μαζί λες και θα έρθει το ασανσέρ γρηγορότερα…

Το ίδιο εξοργιστικό, είναι όταν πατάτε ξανά το ήδη πατημένο κουμπί, από αφηρημάδα ή από βλακεία. Το βλέπεις είναι αναμμένο, δηλαδή κάποιος άλλος το έχει πατήσει νωρίτερα από εσένα και περιμένει όπως πρέπει να κάνεις εσύ. Τι θα αλλάξει αν το πατήσεις άλλες δέκα φορές;

Τα αόρατα βελάκια

Άντε και ήρθε το ασανσέρ… Συνεχίζεις να βλέπεις ότι το κουμπάκι σου είναι αναμμένο. Φωτεινά βελάκια μέσα κι έξω από το ασανσέρ, δείχνουν ξεκάθαρα ότι η καμπίνα πηγαίνει προς τα κάτω. Εσύ θες να ανέβεις δυο-τρεις ορόφους. Αλλά μπουκάρεις μέσα, να στριμωχτείς κι εσύ, για να πάτε όλοι οι ηλίθιοι μαζί δέκα ορόφους κάτω, μετά να αρχίσετε να ανεβαίνετε όροφο-όροφο (και μάντεψε, κάποιοι δεν θα χωρέσουμε ποτέ επειδή έχει τιγκάρει με ζώα σαν και του λόγου σου), μέχρι να φτάσεις από εκεί που ξεκίνησες (hellooooo) και τελικά να φτάσεις εκεί που θες έχοντας ιδρώσει ωσάν να πήγαινες από τις σκάλες.

«Ανεβαίνει;»

Άντε πες ότι δεν παρατήρησες ότι υπάρχουν αυτά τα βελάκια και αποφασίζεις να γίνεις πιο επικοινωνιακός. Ανοίγει η καμπίνα και μας βλέπεις τον έναν καβαλημένο πάνω στον άλλον, ίσα που χωράμε να αναπνεύσουμε. «Ανεβαίνει;», ρωτάς παίρνοντας αυτό το συμπαθητικό και καλοσυνάτο βλέμμα. Δηλαδή είναι επιστήμη να αποκρυπτογραφήσεις την κατεύθυνση του ασανσέρ ανοίγοντας τα στραβά σου… «Κατεβαίνει!», ουρλιάζει αγανακτισμένος κάποιος για να σε αποτρέψει από το να μπεις. «Α, δεν πειράζει!», απαντάς και μπουκάρεις. Γιατί; Γιατί άνθρωπέ μου; Αφού θα μπεις, γιατί ρωτάς;

Όλοι  πρώτη θέση

Η λογική λέει ότι εάν κατεβαίνεις στον τελευταίο όροφο, μπορείς να κάτσεις πίσω πίσω στην καμπίνα όσο το ασανσέρ γεμίζει με επιβάτες των ενδιάμεσων ορόφων. Για να μην εμποδίζεις, ξέρεις. Αφού θα βγεις τελευταίος μωρέ… Το κατάλαβες, έτσι; Όμως όχι… Όλοι θέλουν να κάθονται μπροστά στην πόρτα, σαν ογκόλιθοι.

Πάτα και ξαναπάτα

Έχει φτάσει το ασανσέρ (yeeeeaa), πηγαίνει προς την επιθυμητή κατεύθυνση (yeeeeeeeiiiii) και αντιλαμβάνεσαι ότι με καμία δύναμη δεν χωράς (asfdf$%#)! Όσο και να ρουφηχτείς είναι αδύνατο να μπεις, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο. Σε περίπτωση καθόδου, ειλικρινά άνθρωπέ μου, πάρε τη σκάλα να τελειώνουμε… Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να πω…

Η καμπίνα έχει φτάσει φίσκα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν χωράς και πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα, πατάς και ξαναπατάς το κουμπί. Η πόρτα ξανανοίγει, σε κοιτάνε στην αρχή έκπληκτοι, μετά νομίζουν ότι χάλασε το ασανσέρ και κατόπιν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και αρχίζουν να διαμαρτύρονται, μέχρι να καταλάβεις ότι εσύ προκαλείς αυτό το μαγικό σταμάτημα του χρόνου και του χώρου, με το κωλοδαχτυλάκι σου.

Lost in space

Είσαι μέσα στο ασανσέρ επιτέλους(!) και νιώθεις σαν την Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, έχεις αποπροσανατολιστεί τελείως, είτε γιατί έχεις κάνει όλα τα προηγούμενα (πάνω-κάτω κλπ), είτε γιατί πραγματικά είσαι μπούφος. Ανοίγει η πόρτα και ρωτάς «σε ποιον όροφο είμαστε», λες και η φωτεινή επιγραφή «3» θέλει πτυχίο μαθηματικών για να γίνει κατανοητή.

Και τώρα το καλύτερο…

Είναι ειδική κατηγορία ανθρώπων, που σίγουρα έρχονται από το διάστημα.

Μπαίνουν στο ασανσέρ. Αυτό αρχίζει να κινείται προς τα πάνω ή προς τα κάτω… Και ξαφνικά, πετάγονται σαν μόλις να τους χτύπησε κάποιος κεραυνός… Δεν έχουν πατήσει καν τον όροφο που θέλουν να πάνε. Το αφήνουν στην τύχη… κι όπου τους βγάλει.