Χρόνια πολλά μαμά, αλλά μου τα έμαθες όλα λάθος

Χρόνια πολλά μαμά! Σήμερα βρίσκω την ευκαιρία να σου γράψω ένα παράπονό μου. Έκανες τόσα λάθη μεγαλώνοντάς με σωστά…

Μου έμαθες να είμαι συνεπής, σε έναν κόσμο που η συνέπεια είναι άγνωστη λέξη. Συνεπής στις κουβέντες μου, στην ώρα μου, στις υποχρεώσεις μου. Και τώρα όταν υπόσχομαι, δεν κάνω ποτέ πίσω, και είμαι «εντάξει», αλλά οι περισσότεροι «άλλοι» δεν είναι. Και είμαι πάντα στην ώρα μου, και δεν έχω δάνεια, δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν και πληρώνω τα κερατιάτικα άλλων, που έζησαν πριν από εμένα.

Μου είπες να σπουδάσω αυτό που αγαπάω. Κι ότι δεν έχει σημασία αν θα γίνω γιατρός, κομμώτρια ή οτιδήποτε άλλο, γιατί αν είμαι καλή σε αυτό που κάνω, ό,τι κι αν είναι αυτό, θα πετύχω. Αλλά δεν έγινε έτσι. Μου ήπιαν το αίμα, μαμά. Δεν με πλήρωσαν, δεν με ασφάλισαν, δεν με σεβάστηκαν, με εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν. Και τελικά, μου έκοψαν τελείως τα φτερά και δεν έκανα ποτέ αυτό που αγαπάω.

Δεν μου είπες να γίνω δημόσιος υπάλληλος να τελειώνουμε. Ή ακόμη καλύτερα, βουλευτίνα. Δεν μου είπες να παντρευτώ ένα πλούσιο πουρό να του τα τρώω στα μανικιουράδικα. Μου είπες να είμαι φιλόδοξη, ανεξάρτητη και να διαλέξω για άντρα μου αυτόν που θα ερωτευτώ πραγματικά.

Με καλόμαθες μαμά… Ενθάρρυνες κάθε βήμα μου, ακόμη κι όταν δεν έκανα και κάτι σπουδαίο, έλεγες πάντα μπράβο. Αλλά το χειρότερο είναι που με έμαθες να λέω στους άλλους ευχαριστώ. Όμως ξέρεις, εγώ δεν ακούω ποτέ ούτε μπράβο, ούτε ευχαριστώ. 

Έκανες τόσα λάθη μεγαλώνοντας με σωστά. Είμαι τόσο περήφανη που είσαι εσύ η μαμά μου όμως…