Μην πληγώνετε τα παιδιά σας, ηλίθιοι!

Ορίστε που πάλι , αναπάντεχα, νιώθω ότι θέλω να σας γράψω. Ξέρω, έχετε γελάσει πολλές φορές με διάφορα που λέω κι ίσως συγκινηθήκατε άλλες τόσες, ύστερα με χάσατε και σας έχασα, αλλά το μικρόβιο με την πένα, έστω την ηλεκτρονική, δεν είναι ιστορία που τελειώνει, ποτέ. Ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο όταν τελείωνα την Ε’ Δημοτικού και μέχρι που γνώρισα το σύντροφό μου. Έχω καταγράψει την καθημερινότητα στο γυμνάσιο και το λύκειο, με κάθε δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί, ιδίως ένα παιδί χωρισμένων γονιών.

Εφηβικοί έρωτες, μαθησιακές δυσκολίες, ανησυχίες για το μέλλον, φιλίες, καυγάδες, μικρές εκδρομές και μεγάλα ταξίδια, όλα βρίσκονται κλεισμένα εκεί μέσα. Αν τα διαβάσεις με τη σειρά, παρατηρείς ότι τα γράμματα βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο, τα ορθογραφικά μειώνονται, μέχρι που ξεκίνησα το 2006 αυτό το blog και περιορίστηκα στη χιουμοριστική πλευρά της ζωής μου. Οκ, σας έκρυψα πολλά, γιατί εδώ είναι δημόσιος χώρος κι όχι το παιδικό μου ημερολόγιο. Κι αυτή τη φορά, και παρότι δεν χάνω ποτέ το χιούμορ μου, δεν θα σας μιλήσω για τίποτε ευχάριστο, αλλά για μια βαθιά μου ανησυχία. Μη δακρύσετε, θα προτιμούσα να θυμώσετε και να αποφασίσετε να μην πληγώσετε ποτέ τα παιδιά σας…

Με έχει πιάσει τεράστιο άγχος για το πόσο πληγωμένοι είμαστε όλοι χωρίς να το ξέρουμε. Για το πόσο μπορεί να πονέσει κανείς ακόμη κι ως ενήλικος, όταν ο γονιός επαναλάβει μια κακή, γνώριμη στο παιδί που κρύβεις μέσα σου, συμπεριφορά! Γονέα, ανεύθυνε, ατομιστή, εγκληματία, ίσως να μην το καταλαβαίνεις, αλλά όλο το πρόσωπό σου αλλάζει, μοιάζεις με τέρας και το παιδί σου σε φοβάται, ακόμη κι αν είναι 20, 30, 40 ετών. Σοκάρεται από το γεγονός ότι είναι σε θέση να το δει κι ίσως σοκάρετε περισσότερο όσο μεγαλώνει, επειδή μπορεί να το βλέπει ακόμα.

Ακόμη και στην περίπτωση που έχεις ένα ώριμο, μορφωμένο, δυνατό παιδί, σαν γονιός, μπορείς πάντα να το διαλύσεις, όταν δείχνεις το τεράτινο πρόσωπό σου. Θα πρέπει να διδαχτούμε όλοι όσοι σκοπεύουμε να γίνουμε γονείς, ότι δεν πρέπει να πληγώνουμε τα παιδιά μας –γιατί ίσως δεν το έχετε γνωρίσει όλοι, αλλά μερικοί δεν το κάνουν καν κατά λάθος, αλλά εντελώς και τελείως επίτηδες. Πληγώνουν τα παιδιά τους, για να εκδικηθούν τη σύντροφο, ή επειδή πληγώθηκαν από τους γονείς τους οι ίδιοι, ή επειδή έτσι νιώθουν καλύτερα, ή όλα αυτά μαζί… Κάποιοι γονείς πληγώνουν επίτηδες τα παιδιά τους και πολύ φοβάμαι ανεπανόρθωτα. Είτε χτίζουν σχέσεις αρρωστημένης εξάρτησης, είτε σχέσεις μίσους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο άσχημο.

Πρέπει να μάθουμε, ότι κάποια πράγματα δεν τα λες ποτέ στο παιδί σου. Ακόμη κι αν στοχεύει πάνω σου με ρεβόλβερ, ακόμη και τότε, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να του πεις και που δεν μπορείς να του κάνεις, γιατί, καλύτερα να σε σκοτώσει, παρά να τα πεις και να τα κάνεις στο παιδί σου. 

Με έχει πιάσει τεράστιο άγχος, ότι μέσα μας υπάρχουν «γειτονιές βομβαρδισμένες», ολοσχερώς κατεστραμμένες. Και ακόμη χειρότερα, αγχώνομαι για το κακό που δεν ξέρουμε ότι μας έχει συμβεί και τότε εύχομαι να μη το ανακαλύψουμε ποτέ, παρά να το ανακαλύψουμε όταν έρθουμε στη θέση του γονέα, μη και επαναλάβουμε τα ίδια.

Το παιδί σου δεν το απειλείς, ούτε  το εκβιάζεις. Δεν ξεκινάς ποτέ μια δικαστική μάχη με το παιδί σου. Δεν διασύρεις το παιδί σου και σε καμία περίπτωση δεν το βάζεις πάνω από κανέναν, πόσο μάλλον πάνω από μια γκόμενα. Εννοείται ότι δεν αποκληρώνεις, δεν βιάζεις και δεν σκοτώνεις το παιδί σου, αλλά για να πω την αλήθεια, όλα τα παραπάνω μου φαίνονται «ίσα» και το ίδιο εγκληματικά.