Ιστορίες στο κτηνιατρείο & Διακοπές με σκυλί

Εχθές είχα να πάω κτηνίατρο (!), μια ρουτίνα που με ευχαριστεί πολύ, καθότι είναι από τα λίγα μέρη που είναι "Ok" να μαζεύονται πολλά σκυλιά μαζί, κι όλοι οι άνθρωποι που βρισκόμαστε στην αναμονή έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και πράγματα να μοιραστούμε.

Το πιο εκπληκτικό από όλα είναι ότι κάθε φορά συναντάω διαφορετικούς ανθρώπους με τα ξεχωριστά σκυλιά τους (ή τα γατιά τους). Με όλους θα ανταλλάξεις μια κουβέντα, θα μοιραστείς εμπειρίες και φυσικά θα καμαρώσεις για το δικό σου τετράποδο, που όλο και κάποιο κομπλιμέντο θα τσιμπήσει. H άποψή μου; είμαστε σαν κοινότητα κι ας μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας...

Κάπως έτσι λοιπόν, εχθές περίμενα περίπου μια ώρα με την Ίντι και το Τζέρι στο σαλόνι αναμονής του κτηνιατρείου και στο μεταξύ γνωρίσαμε τον Όσκαρ  που φοβάται το σεσουάρ, την Κίρκη που έχει καλαζάρ, τη Μπού που θα πάει διακοπές στην Αίγινα. Και τότε έγινε αυτό. Έσκασε μια κοπέλα με δύο ροτβάιλερ. Όλοι αναστατώθηκαν στο θέαμα και η κοπέλα με τα σκυλιά έκατσε έξω να περιμένει τη σειρά της. Τα σκυλιά φαίνονταν ήρεμα ωστόσο, απολύτως ελεγχόμενα και σχεδόν βαριεστημένα.

Όταν μπήκα στο εξεταστήριο, μεταξύ άλλων, η κτηνίατρος μου είπε ότι το ένα από τα δύο –καθαρόαιμο- ροτβάιλερ, το βρήκαν προχθές παρατημένο στο δρόμο και το υιοθέτησαν.
«ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟ! Το πιστεύεις; Ό,τι θελει βρίσκει κανείς…», είπε και στράβωσε τα μούτρα της. Εκείνη τη στιγμή, παρατήρησα ότι ένα σκυλάκι έκλαιγε μέσα από το κλουβάκι του. «Τι είναι αυτό;», τη ρωτάω. «Παρατημένο Μαλτέζ. Το αγόρασε ένα ζευγάρι ηλικωμένων και μετά αποφάσισαν ότι δεν το θέλουν…». 

Εκτός ότι πάνε και δίνουν τόσα λεφτά για να αγοράσουν ένα ζώο ράτσας, το παρατάνε κιόλας. Ούτε το ζώο λυπούνται, ούτε τα λεφτά τους. Είμαστε στο 2017 και ακόμη μπορεί κάποιος να πάρει ένα ζώο και να το παρατήσει χωρίς συνέπειες. 

Ξέρετε, έχει πολύ μεγάλο ζόρι το θέμα κατοικίδιο & διακοπές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βασανίζομαι να ανεβοκατεβάζω δύο σκυλιά από το γκαράζ στο κατάστρωμα, με το Τζέρι που είναι 2 κιλά και πρέπει αναγκαστικά να τον έχω αγκαλιά μην τον πατήσουν. Με την Ίντι που είναι φοβική.

Πόσο δύσκολο είναι να βρω να κάτσω δίπλα σε άλλους ανθρώπους, με δύο σκυλιά, όταν το πλοίο είναι γεμάτο. Δεν μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα όταν ταξιδεύω μόνη μου. Ω ΝΑΙ!

Πόσο αγωνιώ μήπως κανένας μαλάκας μου την πει για το οτιδήποτε, και τσακωθώ χαλώντας τη διάθεσή μου χωρίς λόγο.

Πόσο αγχωτικό είναι το αν θα βρω κάποιο φίλο ή γονιό, να μου τα κρατήσει, όταν δεν μπορώ να τα πάρω μαζί.

Πόσο εκνευριστικό είναι να μη δέχονται σκυλιά σε τριτοδεύτερα ξενοδοχεία τύπου appartments, δηλαδή εντάξει, τις κατσαρίδες γιατί τις δέχονται ναούμε;

Πιστέψτε με, παρόλη την ταλαιπωρία του ταξιδιού (θέλω μια τσάντα μόνο για το Τζέρι και την Ίντι, τροφές, πιάτα, χαλάκια κλπ), θα ήθελα πάρα πολύ να έρχονται μαζί μου στις διακοπές, σε όλες τις διακοπές, παντού. Ο Τζέρι που είναι 2 κιλά είναι τυχερός… Έχει μπει σε αεροπλάνα, πλοία και τρένα, έχει κάνει κάμπινγκ στη Σαμοθράκη μέχρι και κοσμικές διακοπές στις Σπέτσες, έχει πάει σε εστιατόρια, σε σινεμά, σε μπαρ. Με την Ίντι είναι πιο δύσκολα τα πράγματα και είναι κρίμα, γιατί λατρεύει τη θάλασσα, το βουνό, τα χιόνια, είναι εκδρομικός σκύλος, αλλά δεν μπορείς να την κρύψεις κάτω από ένα παρεό, όπως τον Τζέρι.

 Δεν σας κρύβω, ότι έχω «χάσει» διακοπές, επειδή δεν είχα που να τους αφήσω. Αλλά αυτά τα ξέρεις όταν αποφασίζεις να υιοθετήσεις ένα ζωάκι. Όχι, δεν καθορίζει το σκυλί τη ζωή σου, θα μπορούσα να τα αφήσω σε ένα ξενοδοχείο ζώων και να τελειώνει το θέμα, υπάρχουν και ξενοδοχεία με 5€. Δεν θέλω, πολύ απλά.

Εσείς που δεν έχετε καταλάβει ότι η συμβίωση με ζώα είναι τρόπος ζωής, δώστε αυτά τα κωλοπέντε ευρώ, ή δώστε τα ζώα σας για υιοθεσία, ή εξαρχής ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΖΩΑ. Σίγουρα καλύτερο από το να τα εγκαταλείπετε στη Βουλιαγμένη ας πούμε.