11.9.16

Η πρώτη μέρα της αληθινής ευτυχίας μου



Ξύπνησα σε αυτό το δωμάτιο με τους τέσσερις τοίχους και το ένα και μοναδικό τετράγωνο παράθυρο, πάνω ακριβώς από το κεφαλάρι. Η μια πλευρά του κρεβατιού έχει μια γούβα, πονάει λίγο η μέση μου, αλλά σε γενικές γραμμές κοιμήθηκα καλά. Κοιμήθηκα αργά βασικά. Γύρω στις 4.00π.μ., εκείνη την ώρα έφτασα και πρόλαβα να μιλήσω λίγο στο skype με τη Μαριλένα. Πως νιώθω; 

Αναρωτιέμαι πως νιώθω. Σαν να βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου, αποκομμένη από τα πάντα και τους πάντες. Ο μόνος δεσμός με την μέχρι τώρα ζωή είναι αυτός εδώ ο υπολογιστής και κρέμεται η ζωή μου από τη σύνδεση της εστίας. Η ώρα είναι 09:00 και μέχρι τις 15:00 δεν έχω τίποτα να κάνω, πέρα από το να φτιάξω τα ρούχα μου και τα πράγματά μου. Αυτά τα 22 τετραγωνικά θα είναι το σπίτι μου για τους επόμενους 10 μήνες. Ακούγεται λίγο, αλλά για εμένα είναι πολύ. Όχι ότι δεν θέλω που είμαι εδώ, απλά όταν κοιτάζω τον ουρανό και σκέφτομαι την Ελλάδα, θα ήθελα να υπάρχει απευθείας πτήση. Αυτή η δυσκολία στις πτήσεις με βαραίνει. Και τώρα που είπα ουρανός, όλα μοιάζουν ροζ έξω από το παράθυρο. Ο καιρός είναι μουντός, ο ουρανός γκρίζος και το φως της πόλης ξεκάθαρα ροζ.

Η ώρα πέρασε, έχω ραντεβού με τον Παντελή στην πλατεία Willson, στο μετρό. Δεν έχουμε ξαναβρεθεί ποτέ από κοντά, αλλά μιλάμε από τον Ιούλιο. Είναι κι εκείνος μεταπτυχιακός φοιτητής, σε άλλο Πανεπιστήμιο και όπως κι εγώ, μέχρι την τελευταία φορά που μιλήσαμε, δεν ξέρει κανέναν Έλληνα. Έφτασε νωρίτερα από εμένα, ελπίζω να μου δώσει χρήσιμες πληροφορίες επιβίωσης στην περίεργη αυτή πόλη.

Αποφασίζω να πάω με τα πόδια ακολουθώντας το χάρτη. Όσο προχωράω στην καρδιά της πόλης είναι και τα σπίτια ροζ… Πέτρινα, μεσαιωνικά, σαν να ζω σε παραμύθι. Είναι Κυριακή και όλες οι βιτρίνες είναι κατάκλειστες. Ένας στο δρόμο μου μιλάει Αραβικά, με μπερδεύει για Αλγερινή εξηγεί αμέσως μετά. Καμάκι από το πρώτο δεκάλεπτο, θα έχω επιτυχίες εδώ, σκέφτομαι και ενώ θα ήθελα να γελάσω, αυτό με φοβίζει. Φτάνω στο σημείο συνάντησης και σε λίγο ξεπροβάλει από το σινεμά ο Παντελής με κάποιον άλλον, Έλληνας κι αυτός. Σχεδόν δεν μιλάνε Γαλλικά και είναι εδώ όπως κι εγώ, πως γίνεται αυτό; Α, η σχολή τους δεν απαιτεί τη γλώσσα ίσως, κάτι τέτοιο καταλαβαίνω από αυτά που λένε. «Γνωρίσαμε στο αεροπλάνο μια κοπέλα που μάλλον είναι στην ίδια σχολή μαζί σου!», λέει ο Παντελής. Τι; Ποια; Που; «Και μάλιστα πρέπει να μένει στην ίδια εστία!». Μόλις γύρισα στην εστία έψαξα την κοπέλα στο facebook. Φωτεινή ή Φανή; Με ελληνικά ή με λατινικά γράμματα; Έκανα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τελικά τη βρήκα.
«Είμαι η τάδε, είμαστε μαζί στο μεταπτυχιακό και μένω απέναντι!». Σε λίγο  μου απαντάει και κανονίζουμε να βρεθούμε στον κήπο της εστίας, που βρίσκεται ανάμεσα στα 2 κτήρια. Το δικό μου και το δικό της κτίριο ανήκουν στην ίδια εστία μα είναι αντικριστά. Είναι πολύ αδύνατη, φοράει γυαλιά μυωπίας, έχει πιασμένα τα μαλλιά της σε χαμηλό κότσο στο σβέρκο, δεν είναι ιδιαίτερα εκδηλωτική. Αυστηρή μου φαίνεται, λέω στον εαυτό μου… Παρόλο που μου φάνηκε κάπως απρόθυμη, ενώ εγώ είχα χαρεί που τη βρήκα, την καλώ σε καμιά ώρα στο σπίτι-δωμάτιο για τσάι, to know us better. Πρέπει να μιλούσαμε σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα –παναγιά μου τι θα έχουμε να λέμε τους επόμενους 10 μήνες; Αναρωτήθηκα.


Έπεσα για ύπνο κάπως καθησυχασμένη, είχα τουλάχιστον 1 νέα φίλη, αφού ο Παντελής έμενε πολύ μακριά, έξω από την πόλη, σε άλλο Πανεπιστήμιο. Αυτή ήταν η πρώτη μου μέρα στην Τουλούζ, στις 11 Σεπτεμβρίου 2011. Η πρώτη μέρα του πιο απίθανου σχολικού έτους της ζωής μου…της αληθινής μου ευτυχίας που διήρκεσε όσο η παραμονή μου σε αυτή την πόλη και όλα μοιάζουν μέτρια από τότε. Και τι δεν θα έδινα για να άρχιζαν όλα από την αρχή!

No comments:

Post a Comment

Any comments?