6.8.16

Όταν η Αλεξία γνώρισε το Χάρη vol6 – the happy end



Εκείνη είχε έρθει με τις φίλες της με τις οποίες θα έμενε μαζί, ενώ ο Χάρης έμενε με τους δικούς του φίλους. Στο απέναντι ξενοδοχείο φήμες λέγανε ότι έμενε η Τζούλια Αλεξανδράτου η οποία έβγαινε γυμνόστηθη στο μπαλκόνι προσφέροντας πλούσιο θέαμα. Στο νησί κατέφθασαν και η Τρίσια με την Ειρήνη από τη μεριά μου, ο Νανούκος με ένα φίλο του που μόλις είχε βγει από το στρατό από την πλευρά του Χάρη και έτσι, όλοι μαζί βρεθήκαμε το βράδυ στο ίδιο κλάμπ.

Λίγη ώρα πριν σκάσει στο κλάμπ η «άλλη»

Ο Χάρης με το Νανούκο και τον απολυμένο φαντάρο βρίσκονται μέσα στο Nostos όρθιοι με τα ποτά στα χέρια. Ο Νανούκος είχε ενημερωθεί για την κατάσταση μια περίληψη, ο φαντάρος δεν είχε ιδέα. Έχοντας μπει στρατό αμέσως μετά το σχολείο, μπορείτε εύκολα να φανταστείτε πόσο παραδεισένια του φαινόντουσαν όλα στην Πάρο κι με ποιες διαθέσεις είχε καταφθάσει. Η Κλαίρη, ο κουρεμένος πρώην και η Τρίσια με εμένα καθόμασταν στον κήπο του Nostos, όπου ο Μιχάλης με το σπασμένο του τότε πόδι –εγώ ακόμα με το δικό μου μπαταρισμένο φυσικά- μας είχε προσεγγίσει και μιλούσε με την Κλαίρη. Ο κουρεμένος πρώην ήταν σίγουρος ότι υπήρχε νταραβέρι μεταξύ μας –καθότι αγνοούσε την ύπαρξη του αδερφού του. «Κράτα τον…», πήγα να πω στην Κλαίρη, «ξέρω, ξέρω, απασχολημένο!», συμπλήρωσε εκείνη. «Πάω τουαλέτα!», ανακοινώνω και γίνομαι καπνός. Ανοίγω την πόρτα, μπουκάρω με φόρα μέσα στο κλάμπ, προσπερνάω όλο τον κόσμο πατώντας κυριολεκτικά πάνω στα πόδια τους. Ο Χάρης ήταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, δεξιά του ο φαντάρος και αριστερά ο Νανούκος, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν φρενάρισα παρά μόνο όταν ήρθαμε μούρη με μούρη, «δώστ’α όλα», είπα στον εαυτό μου και άρπαξα και τον φίλησα χωρίς να πω κουβέντα.

Δεν με ενδιέφερε τίποτα και κανείς για τα κλάσματα δευτερολέπτων που διήρκησε το φιλί, ύστερα προσπέρασα και κάνοντας έναν γρήγορο κύκλο ξαναβγήκα έξω. Ο φαντάρος έμεινε με το στόμα ανοιχτό, πιστεύοντας ότι είμαι μια τρελή που βουτάω κόσμο και τον φιλάω και στα αλήθεια τώρα πέταγε στον 7ο ουρανό, αυτό δεν ήταν Κυκλάδες, αυτό ήταν ο Παράδεισος ο ίδιος! (μετά του εξηγήσανε ότι δεν ήμουν άγνωστη… για το τρελή δεν ξέρω). Η ώρα πέρασε, ήρθε και η κοπέλα, τους είδα χεράκι χεράκι, τους είδα και αγκαλιά και δεν θυμάμαι πως κύλησε το υπόλοιπο βράδυ και οι υπόλοιπες διακοπές.

Στις 18 Αυγούστου το απόγευμα, επέστρεφα με τον πρώην και το high speed αρόδου έξω από το λιμάνι του Πειραιά ανέμενε το οκ για να δέσει. Κάνω αυτό το ταξίδι πήγαινε-έλα στην Πάρο 10 χρόνια και ποτέ δεν μου έχει ξανατύχει να μην υπάρχει θέση για πλοίο στο λιμάνι και να περιμένουμε στα ανοιχτά. Ήταν λες και σταμάτησε ο χρόνος, σαν να μας έδιναν λίγο χρόνο παραπάνω για να αποχαιρετιστούμε για πάντα. Κλίμα βαρύ, ο καιρός μουντός που σε έπιανε πονοκέφαλος, ένας κόμπος στο λαιμό και μάτια βουρκωμένα. Οι διακοπές είχαν τελειώσει, είχα ανακοινώσει ό,τι ήταν να ανακοινώσω -καμία έκπληξη από πλευράς του, και η συμφωνία μας ήταν πως μόλις κατεβαίναμε από το πλοίο, η σχέση μας θα είχε τελειώσει οριστικά. Είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ μιας που και το σκηνικό και η παγωμάρα του πλοίου το έκαναν ακόμη πιο έντονο, κλάψαμε ο ένας στον αγκαλιά του άλλου και δεν βρεθήκαμε ποτέ ξανά σαν ζευγάρι…

Ο Χάρης θα έφτανε στην Αθήνα την ίδια ημέρα στις 9 το βράδυ και ως δια μαγείας στις 10:00 το βράδυ ήταν στη Γλυφάδα, και που το κανονίσαμε τελευταία στιγμή, πάνω που είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Διέσχιζα την πλατεία Εσπερίδων και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και αναρωτιόμουν αν θα τον αναγνωρίσω, αν θα είναι όπως στο νησί και αν τελικά ήταν αυτή η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Αυτό το αναρωτιόμουν επί 2 μήνες πρέπει να σας ομολογήσω…
Σαν μαγνήτης και πάλι, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν από πολύ μακριά. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για το τι συνέβη εκείνη τη νύχτα και τους επόμενους μήνες που έγιναν χρόνια και μόλις χθες δεκαετία. Όμως αυτή η ιστορία αφορά τη γνωριμία μας, ίσως πω άλλη φορά για τα υπόλοιπα… Η γνωριμία μας ήταν κινηματογραφική, η ιστορία καλοκαιρινή, γι΄αυτό και κανείς μας δεν πίστευε ότι μπορεί να κρατήσει. Εκείνο το βράδυ, μετά το 1ο ραντεβού της Αθήνας, άλλαξε στα αλήθεια όλη μου η ζωή. Σαν να μηδένισα και να ξανάρχισα από την αρχή… Αλήθεια δεν με ενδιέφερε πολύ να καταλήξει σε σχέση…μου ήταν αρκετό αυτό που είχα ζήσει.

Φυσικά ακολούθησαν πολλές άλλες τέτοιες νύχτες και ημέρες… Και τελικά μεγαλώσαμε μαζί και ζήσαμε μαζί τα πάντα… Χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα, πήραμε τα πτυχία μας, γιορτάσαμε την πρώτη μας δουλειά, γενέθλια, γιορτές, το καινούργιο του αυτοκίνητο και αργότερα ο αποχωρισμός με το Feroza, άλλα 2 σκυλιά την οικογένειά μας, ο στρατός του, η Τουλούζη μου και αμέτρητες πρώτες φορές και τσακωμοί και ένταση και ζήλιες… Και δράματα… Και έρωτας ανυπόφορος και βασανιστικός ορισμένες φορές.


 «Καλοκαίρι, φθινόπωρο χειμώνα, με ήλιο και με χιόνια, θα παίζουμε για χρόνια…», μου τραγουδούσε τότε και όπως φαίνεται το εννοούσε… 

No comments:

Post a Comment

Any comments?