Η πρακτικάρια (η ιστορία από την απέναντι όχθη)

Αχχχ αναμνήσεις που έχω από τις 4 πρακτικές που έκανα στα νιάτα μου… Ναι, μάλιστα, όχι μία, όχι δύο, αλλά τέσσερις. Ένα σύντομο review:

Πρώτα πήγα σε τοπική εφημερίδα, πληρωνόμουν καλά, αλλά ήταν βαρετά. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα δράμα, είναι ένας φρικτός μικρόκοσμος της ευρύτερης πολιτικής του τόπου με λαμογιά που ξεπερνά κάθε φαντασία. Μπλιάχ! Μετά ήρθαν 7 μήνες απλήρωτης εργασίας σε ένα portal της κακιάς ώρας, κλασική νεοελληνίστικη νοοτροπία επιχείρησης που βασίζεται μόνο σε πρακτικές και τάζει λαγούς με πετραχήλια μέχρι που φεύγεις τρέχοντας και στην περίπτωσή μου συγκεκριμένα, τελικά οδηγήθηκα στο να εγκαταλείψω τελείως τη δημοσιογραφία και τη χώρα! Στην ξένη χώρα έκανα 3μηνο σταζ σε ΜΚΟ και έμεινα έκπληκτη από το πόσο μοιάζουν οι Γάλλοι με τους Έλληνες, και τελικά κατέληξα στο 4^ο σταζ, που όπως έχετε διαβάσει εδώ μέσα διαδραματίστηκε στο πεντάστερο Royal Sweet.

Πέρασαν 4 χρόνια από τότε και πλέον είμαι στην απέναντι όχθη κι η πρακτικάρια έπεσε στα δόντια μου. Όλοι εσείς της σειράς μου λογικά θα είστε σε κάποια τέτοια φάση τώρα, που σας έχουν φέρει ένα νέο φρούτο να εκπαιδεύσετε… κι ας το παραδεχτούμε, έχει περάσει από το μυαλό μας σε όλους…ότι θέλουμε να τους πατήσουμε το λαιμό κάτω στους πρακτικάριους, όπως οι καθηγητές τους μαθητές, όπως οι παλιοί τους νεοσύλλεκτους, όπως η πεθερά τη νύφη. Θέλεις να τους βάλεις να κάνουν φωτοτυπίες μέχρι να τελειώσει το χαρτί όλου του πλανήτη, να φτιάχνουν καφέδες, να μην τους μαθαίνεις τίποτα γιατί δεν προλαβαίνεις και όταν σε ρωτάνε κάτι να τους κοιτάζεις σαν να είναι εντελώς ηλίθιοι -κι αν σε παίρνει να κοιτάζεσαι ειρωνικά με κάποιον άλλο συνάδελφο δείχνοντάς του πόσο περισσεύει.

Τους μισείς γιατί έχουν ακόμη αυτό τον ανέμελο αέρα του φοιτητή, αυτό το ονειροπόλικο βλέμμα του ξεκινήματος, την ελπίδα στα μάτια, οι σιχαμένοι οι πρακτικάριοι σε λίγους μήνες θα είναι ακόμη νέοι και μπορούν ακόμα να κάνουν 4 μήνες διακοπές! Δεν έχουν ευθύνη καμία για τις μπούρδες που θα κάνουν, αλλά εσύ, όμως έχουν άποψη για όλα και τη λένε φωναχτά αντί να πνιγούν στο σάλιο τους! Νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν σε ταινία, ενώ για εσένα αυτό είναι αναγκαστικό, πιεστικό και έχει πάρει φωτιά ο κώλος σου για να τελειώσεις ένα project!

Αυτή είναι η κλασσική συμπεριφορά των κομπλεξικών που δεν πέρασαν καλά στην πρακτική τους, και το πρόβλημα διαιωνίζεται. Γι΄ αυτό και θα είμαι πάντοτε ευγνώμων για τα παιδιά από το F&B του Royal Sweet, γιατί ήταν εξαιρετικοί managers και ασχολήθηκαν όσο μπορούσαν μαζί μου, αρκετά, ώστε να μάθω τουλάχιστον να φέρομαι σήμερα φυσιολογικά σε ένα νέο παιδί και όχι σα να είναι ζώο.

Έτσι λοιπόν, ακούγοντας διάφορες ιστορίες κι από τις δύο όχθες πλέον, πρέπει να πω ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στους πρακτικάριους είναι το λιγότερο απαράδεκτη. Δεν ζητιανεύουν…να δουλέψουν θέλουν. Πολλές φορές, έχουν τα ίδια ή και περισσότερα πτυχία/προσόντα από τους ανωτέρους τους! Μπορεί να είναι πιο έξυπνοι, ή πιο ταλαντούχοι, ή απλώς καλύτεροι σε κάτι ενώ εμείς σε κάτι άλλο! Σήμερα προφανώς και δεν ξέρουν την τύφλα τους όπως δεν την ξέραμε κι εμείς. Προφανώς θα πουν κοτσάνες, θα ρωτάνε συνέχεια για τα πάντα, θα στείλουν λάθος email, θα ξεχάσουν κάτι σημαντικό, θα χάσουν κάποιο χαρτί, κι εσένα, ο ενθουσιασμός για τα πάντα θα σε εκνευρίσει. Ναι, οι πρακτικάριοι μπορεί να είναι ενοχλητικοί, κι εσύ να έχεις τόσο λίγο χρόνο, αλλά μη γινόμαστε η κακή πεθερά… Γυρίστε πίσω να δείτε από πού ήρθατε και κατουρήστε και λίγο που τα ξέρετε όλα…

Υπάρχει βέβαια πάντα και το ενδεχόμενο να μην τον βοηθάει και πολύ το μυαλό του, αλλά κάνε υπομονή. Μη ξεχνάς ότι αυτός ο τόπος κυβερνάται από βλάκες.