Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων –Ίντι, μια ιστορία αγάπης...

Σήμερα γιορτάζει το Ιντάκι μου κι αυτός ήταν πολύ σπουδαίος λόγος για να γράψω ξανά, αν και περνάω μια φάση που δεν θέλω να γράφω ούτε το όνομά μου.

Κάπου στις 18 Απριλίου 2015,όπως υπολογίσαμε, η Ίντι γεννήθηκε μαζί με τα 4 αδελφάκια της στη Σαλαμίνα (ή αλλού και κάποιος φρόντισε να τα παρκάρει εκεί…). Ένα μήνα μετά τα βρήκαν εθελόντριες, οι οποίες ανέλαβαν να βρουν οικογένειες που θα τα υιοθετούσαν… Η Ίντι ήρθε στη Γλυφάδα χάρη στην εθελόντρια Δέσποινα. Ένα μήνα και κάτι περίμενε υπομονετικά να βρεθεί μια οικογένεια για εκείνη, ενώ τα αδερφάκια της είχαν υιοθετηθεί. Η Ίντι ήταν μικροκαμωμένο κουτάβι, γι΄ αυτό και η Δέσποινα την ονόμασε Στάλυ (απο το σταλίτσα). Δεν ήταν το πιο όμορφο της γέννας σε καμία περίπτωση…

Μέχρι που μια μέρα «σήκωσε» τα αυτάκια της. «Σήκωσε τα αυτάκια να ακούσει τηλεφώνημα από την οικογένειά της», έγραφε η Δέσποινα όταν έπεσα πάνω στη Στάλυ για πρώτη φορά. Κι ευτυχώς, η οικογένειά της ήμουν εγώ! Ευτυχώς πρόλαβα και μετά από 1,5 μήνα σχεδόν, λίγο πριν, δυστυχώς, η Στάλυ επιστρέψει στους δρόμους της Σαλαμίνας, τηλεφώνησα στη Δέσποινα έντρομη μη και με πρόλαβε κανείς… «τη θέλω εγώ!».

«Πρέπει να της βρεις ένα όνομα μέχρι αύριο», μου είπε, επειδή με την υιοθεσία θα της τοποθετούσα και το μικροτσιπ με το όνομά της. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία! Από την επόμενη ημέρα θα είχα ένα καινούργιο μωρό στο σπίτι… Κανάκευα το Τζέρι, που ήταν το τελευταίο του βράδυ σα μοναχοπαίδι  μετά από δέκα χρόνια , αλλά δεν το ήξερε… Κι ύστερα πέρασα ώρες κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της Στάλυ για να εμπνευστώ κάποιο ταιριαστό όνομα. Είχε και βίντεο με 25.000 προβολές το καθένα… Κι αναρωτιόμουν πόσο τυχερή μπορεί να είμαι, που 25.000 άνθρωποι έχουν δει το βίντεο και μόνο εγώ θα είχα την ευτυχία να την υιοθετήσω. «Ίντι…», αποφάσισα και την επόμενη μέρα, 1^η Ιουλίου,  πήγαμε με το Τζέρι και το μπαμπά τους, το Χάρη, να γνωρίσουμε από κοντά το Ιντάκι μας.

Η Δέσποινα μας κράτησε για αρκετή ώρα στην αίθουσα αναμονής του κτηνιατρείου. Κάναμε χαζοσυζήτηση, μου φάνηκε ένας αιώνας μέχρι να αντικρύσω το μωρό μου. Μετά από τόσο καιρό, κατάλαβα ότι επίτηδες καθυστερούσε, καθώς ως υπεύθυνη για την υιοθεσία της μικρής θα έπρεπε να καταλάβει από τη συζήτηση τι σόι άνθρωποι είμαστε και που δίνει το ζωντανό. Μόλις η Ίντι έτρεξε στα πόδια μας η καρδιά μου σταμάτησε! Δεν είχα δει ομορφότερο κουτάβι…  

Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Πάντα ο πρώτος καιρός είναι άχαρος και δύσκολος, θέλει κόπο και χρόνο για να εκπαιδεύσεις σωστά το κουτάβι. Μέσα στις πρώτες 10 ημέρες η Ίντι με είχε κάνει μαμά της για τα καλά… Μέσα σε ένα μήνα είχε μάθει βασικές εντολές… Στις διακοπές κάναμε μαζί κάθε μέρα μπάνιο στη θάλασσα… Σε δύο μήνες είχε σταματήσει τελείως να λερώνει μέσα στο σπίτι και σήμερα, η Ίντι είναι ένα υπέροχο πλάσμα που γρυλλίζει σα λύκος και γουργουρίζει σα γάτα… Είναι 24 κιλά και ζει μέσα στο σπίτι όπως της αξίζει.

Εννοείται ότι η Ίντι μαδάει, ότι είναι μια δέσμευση τουλάχιστον 15 χρόνων, εννοείται ότι πολλές φορές βαριέμαι να την πάω βόλτα ή νιώθω κουρασμένη… Αλλά τα ξεχνάω όλα όταν ακουμπάει το κεφάλι της στο μέτωπό μου και κλείνει τα μάτια σα να με ευχαριστεί. Με την Ίντι είμαστε συντροφάκια… Και με το Τζέρι έχουν τελειώσει τελείως οι ζήλιες κι είναι καιρό τώρα οι καλύτεροι φίλοι.

Είμαι ευγνώμων που ήρθε στη ζωή μου αυτό το πλάσμα. Όχι ότι δεν αγαπώ πολύ και το Τζέρι, αλλά πραγματικά, να υιοθετείς ένα αδέσποτο ζώο είναι άλλης αξίας... Το συναίσθημα δεν υπάρχει... Η αγάπη που νιώθω δεν υπάρχει... Κάθε μέρα που τελειώνω τη δουλειά ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι για να τη δω, να τη χαϊδέψω και να παίξω μαζί της... Κάποιες φορές νομίζω ότι κουράζω τους φίλους μου παινεύοντας τη... Η Ίντι έτσι, η Ίντι αλλιώς... Μα πως αλλιώς να κάνω, αφού είναι έρωτας;

Υιοθετήστε ένα αδέσποτο.

Υιοθετήστε το υπεύθυνα.

Για πάντα.