Τα παιδιά και τα παιχνίδια

Έχω καιρό να γράψω κι έχω σκουριάσει. Περίμενα ένα ερέθισμα, κάτι να με ταρακουνήσει, να με εξοργίσει ή να με ενθουσιάσει. Περίμενα να συναντήσω  έναν άνθρωπο, μια ιστορία, ή να συμβεί κάτι αναπάντεχο, να πέσει ένας κομήτης στη Γλυφάδα ας πούμε… Ή κάτι πιο προσωπικό, γιατί όχι άλλωστε, μια πρόταση γάμου για παράδειγμα. Αλλά όχι, τίποτε, πέρασαν 3 μήνες και κοιτούσα την οθόνη κι όλο κάτι μου ερχόταν στο μυαλό κι ύστερα έσβηναν όλα πάλι. Και μου έφταιγε ο καιρός, και μου έφταιγε ο θόρυβος και μου έφταιγε ο πονοκέφαλος, το ένα το άλλο.

Ήρθε επιτέλους το σωστό ερέθισμα, στη σωστή χρονική στιγμή και δεν μπορεί να περιγραφεί με 1 λέξη, αλλά με ολόκληρο κείμενο –ευτυχώς.  To ερέθισμα ήταν αυτό το βίντεο

....

Μερικά παιδιά φέρονται καλύτερα στα παιχνίδια τους απ'ό,τι κάποια άλλα στα αληθινά κατοικίδιά τους. Για την ακρίβεια, φέρονται στα παιχνίδια τους με τόση αγάπη, σαν να ήταν αληθινά. Γιατί δεν είχαν παιχνίδια ποτέ και όταν απέκτησαν έστω κι ένα, έστω και παλιό, του έδωσαν ψυχή. Γιατί τα έχασαν όλα κι έμειναν με μόνο 1 παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι, δεν το ξεμάλλιασαν, δεν το ποδοπάτησαν, δεν του έβγαλαν τα μάτια, τα πόδια, τα χέρια και δεν το πέταξαν. Το κράτησαν στα χέρια σαν αληθινό πλασματάκι, κοιμήθηκαν αγκαλιά του, του ψιθύρισαν τους φόβους τους… 

Συνέχεια διαβάζω "τα σκυλιά δεν είναι παιχνίδια", μα αυτό είναι αυτονόητο. Προφανώς όμως, όταν το παιδί σου γουστάρει να βανδαλίζει τα παιχνίδια του, δεν θα φερθεί πολύ καλύτερα σε ένα ζωντανό. Εκτός αυτού, προφανώς κι εσύ έχεις κάνει κάποιο λάθος σαν γονιός και δεν φτάνει να το "φοβάσαι", αλλά πρέπει και να το αντιμετωπίσεις και να το διορθώσεις.

Κάποιοι άνθρωποι λένε καλημέρα ακόμη και στα φυτά τους, ενώ άλλοι δεν απαντούν στην καλημέρα του γείτονα. Κάποιοι λένε «ευχαριστώ» και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες και κάποιοι άλλοι κράζουν, "λες και δεν υπάρχουν Έλληνες πατριώτες άνεργοι, άστεγοι, πτωχοί". Κάποιοι βοηθούν τα αδέσποτα και κάποιοι άλλοι κράζουν, "λες και δεν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε". Υπάρχουν κάποιοι που βοηθούν χωρίς να φαίνονται και κάποιοι που όπου πάνε κουβαλούν ένα φωτογράφο και μια κάμερα μαζί. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν τίποτα κι όμως νομίζουν ότι τα έχουν όλα, κι υπάρχουν κι εκείνοι που τα έχουν όλα και θέλουν και τα δικά σου. 

Υπάρχουν εκείνοι που χαμογελάνε σε αγνώστους, που βοηθούν χωρίς αντάλλαγμα, που μιλάνε στα ζώα και τα φυτά και δεν είναι τρελοί και που πηγάζει από μέσα τους η ευγένεια. Λένε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, αλλά όχι, η ευγένεια θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο και μακάρι να ήταν μεταδοτική. 

Μάθετε τα παιδιά σας να φέρονται με ευγένεια στα παιχνίδια τους. Είναι μια αρχή... (για να γίνουν σωστοί άνθρωποι).

Υ.Γ. Αν δεν έχεις βοηθήσει ποτέ Έλληνα άνεργο ή παιδί που πεινάει, έχε την "ευγένεια" να μη σχολιάζεις τη δράση όσων βοηθούν τους πρόσφυγες και τα αδέσποτα ζώα.