Όταν έμαθα ότι εχω το Σύνδρομο «Γαμησέτο»

Εκείνη την ημέρα ήμουν ιδιαιτέρως κεφάτη και πρωτοφανώς αισιόδοξη. Τίποτα σπουδαίο δεν είχε συμβεί, μόνο είχα ξυπνήσει καλά, γεμάτη ενέργεια. Έφαγα το ταχίνι με το μέλι, ήπια την πορτοκαλάδα και πήγα στη δουλειά μου με μια σακούλα γεμάτη φρούτα για σνακ. Θα ήταν η δεύτερη εβδομάδα όπου έκανα στροφή στην ποιότητα κι ένιωθα ήδη πολύ καλύτερα. Ώσπου μια συνάδελφος μπήκε ταραγμένη κρατώντας τα λαιμά της, «έχουν πρηστεί οι αδένες μου», είπε και την πήγα κατευθείαν για υπέρηχο.

Φοβιτσιάρα όπως ήταν, ήθελε διαρκώς πειράγματα και πλακίτσα για να χαλαρώσει,  έως ότου ο γιατρός τη διαβεβαίωσΕ πως είναι καθ’ όλα υγιής. «Μωρέ γιατρέ, δεν εξετάζετε κι εμένα μιας που ήρθα;», είπα και ξάπλωσα γεμάτη αυτοπεποίθηση, ένιωσα το σιχαμερό ζελέ στο λαιμό και λίγο μετά την κεφαλή του υπερηχογράφου να με ακουμπά και μόλις με ακούμπησε ο γιατρός απεφάνθη «μμμ…έχεις θέμα… όπως βλέπω εδώ, έχεις Χασιμότο. Πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε εξετάσεις αίματος….». Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε, άρχισα να παθαίνω συμπτώματα από διάφορες αρρώστιες και φυσικά σε λιγότερο από ένα τέταρτο έτρεχα με σηκωμένα τα μανίκια και παρατεταμένο το χέρι στο αιματολογικό εργαστήριο να κάνω ό,τι εξέταση υπήρχε και δεν υπήρχε. Οι εξετάσεις το επιβεβαίωσαν. Είχα Χασιμότο, ένα αυτοάνοσο νόσημα, κατά κύριο λόγο στρεσογόνο.  Τα κατά φαντασίαν μου συμπτώματα υποχώρησαν το δεύτερο βράδυ, όπου πήρα απόφαση ότι μόνο ένας ενδοκρινολόγος θα καταστήσει σαφές αν έχω ή όχι αυτό το Χασιμότο ή απλά όλοι κάνουν λάθος.

Ο ενδοκρινολόγος με πολύ μεγάλη σαφήνεια και ηρεμία κατέληξε στο ότι έχω Χασιμότο και πως είμαι μια χαρά. «Δεν έχεις τίποτα, Χασιμότο έχεις…Αυτοάνοσο, δεν ξέρουμε από πού προκείπτει και όπως όλα τα αυτοάνοσα δεν έχει γιατρειά». Αααα, τι ωραίααα, μια χαρά δήλαδή…ΓΙΑΤΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΓΙΑΤΡΕ; Πως είμαι μια χαρά αφού έχω αυτό το χασιμότο-γαμησέτο;

Θυμήθηκα την Ελένη Βλαχάκη που είχε πάθει «Τακαμούρι» (βλ. Κωνσταντίνου & Ελένης) κι ένιωσα πιο κοντά της από ποτέ. Καταρχήν, δεν ξέρουμε πόσο καιρό πάσχω από το γαμησέτο μου, γιατί ούτως ή άλλως το ανακάλυψα τυχαία. Δεύτερον, αν έκανα κι άλλες εξετάσεις για τα διάφορα που κατά καιρούς πρέπει να εξετάζουμε –πλησιάζοντας τα τριάντα και μπορεί να έχω αργήσει κιόλας- ίσως εμφανιστούν κι άλλα γαμησέτα. Αν και πιστεύω στην πρόληψη και είμαι υπερ των συχνών –λογικών- εξετάσεων, παραδέχομαι πως ήταν καλύτερα όταν δεν το ήξερα ότι έχω χασιμότο-γαμησέτο. Έτρωγα τα φρουτάκια μου και ένιωθα καλά. Τώρα το γαμησέτο με είχε κάνει γαμησέτα.

Μια εβδομάδα τώρα ζω με το γαμησέτο και πλέον έχω συμβιβαστεί. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου είναι να είμαι ευτυχισμένη και χαλαρή, να σας γράψω όλους και να μην αγχώνομαι για τίποτα... Να έρχομαι να φεύγω από τη δουλειά με χαμόγελο και ζεν.  Και να μη θυμώνω. Να μη νευριάζω με τους ηλίθιους. Να μην νευριάζω γενικά. Δηλαδή, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να με βοηθήσω.