Το 2015 της ενηλικίωσης

Αφιερωμένο στα παιδιά χωρισμένων γονιών και σε όλες τις τελευταίες φορές.

Πάνε δέκα χρόνια που τελείωσα το σχολείο, όμως πιστεύω ότι η ενηλικίωση είναι μια χρόνια διαδικασία καταστάσεων και όχι 18 κεράκια γενεθλίων. Η αλήθεια είναι ότι το 2015 είχε πολλές ανατροπές και άλλαξε πολύ τη ζωή που ήξερα μέχρι τώρα. Συνέβησαν όμορφα πράγματα ανάμεσα στα σημαντικά και σημαντικά ανάμεσα στα άσχημα. Επομένως, στη διαδικασία της δικής μου ενηλικίωσης, θα έλεγα ότι φέτος πήδηξα μερικές πίστες και ο ανήλικος αδερφός μου άλλες τόσες.

Καταρχήν είναι η πρώτη χρονιά που κάνω Χριστούγεννα στο δικό μου σπίτι. Αυτό σημαίνει ελευθερία (κοιμάμαι στον καναπέ όπου μόνιμα υπάρχουν 3 κουβέρτες χωρίς ντροπή, βάζω τηλεόραση δυνατά και κάνω ηλεκτρική ακόμη και τα μεσάνυχτα), αλλά και υποχρεώσεις (πληρώνω, πληρώνω, πληρώνω, σιδερώνω, μαγειρεύω, πληρώνω). Απέκτησα έγνοιες που δεν είχα πριν, όπως ας πούμε, είμαι να σκάσω που χάλασε το μίξερ χειρός ενώ πριν ένα χρόνο δεν ήξερα πόσο χρήσιμο είναι το μίξερ.

Επίσης να σας πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη με το σπίτι μου, αλλά αποφεύγω να πηγαίνω στο πατρικό μου γιατί όποτε πηγαίνω με πιάνει μια φρικτή μελαγχολία, θέλω πίσω το δωμάτιό μου και τη μαμά μου και καταλήγω να τρώω αναρίθμητα σοκολατάκια με γέμιση μιλφέιγ.

Γιατί μελαγχολώ όμως; Για όλες τις τελευταίες φορές! Με στεναχωρεί που υπήρξε «η τελευταία φορά που κοιμήθηκα σε αυτό το σπίτι», γιατί δεν έχω καν δωμάτιο πλέον εκεί για να κοιμηθώ ξανά. Βλακεία, το ξέρω, αλλά το σκέφτομαι. Ωστόσο, με εξαίρεση μερικές αναποδιές, σε εμένα προσωπικά δεν συνέβη κάτι κακό, οι αλλαγές που ήρθαν στη ζωή μου ήταν από δική μου επιλογή. Το είχα ονειρευτεί, το είχα σχεδιάσει και τώρα το ζω. Όμως υπάρχουν και αυτά που δεν μπορείς να σχεδιάσεις, υπάρχουν οι ζωές των άλλων, των άλλων που δημιουργούν ένα σκηνικό, ένα περιβάλλον, ένα context γύρω από εσένα. Και υπάρχουν όλες οι τελευταίες φορές που δεν γνωρίζεις και θα σε πληγώνουν.

Ως τώρα δεν έχω μιλήσει καθόλου για αυτό, αλλά ναι, η οικογένειά μου διαμελίστηκε για δεύτερη φορά και εγώ, φέτος δεν είχα που να πάω την παραμονή των Χριστουγέννων –όχι επειδή δεν υπήρχαν προτάσεις και προσκλήσεις, αλλά γιατί κατά βάθος θα ήθελα να πάω εκεί που πήγαινα τόσα χρόνια. Είμαι  άνθρωπος που αγαπάει τις συνήθειες, θέλω το χρόνο μου για να αποχαιρετήσω μια συνήθεια.

Την ίδια σκέψη έχει και ο αδερφός μου για τις «τελευταίες φορές» που νομίζει ότι θα έβλεπε με άλλο μάτι αν ήξερε ότι είναι οι τελευταίες. Το τελευταίο ταξίδι, το τελευταίο γεύμα, τα τελευταία Χριστούγεννα… Μην έχοντας προφτάσει να χωνέψουμε όλες τις τελευταίες φορές που «χάσαμε» ξέρω ότι αυτή την αδικία θα την κουβαλάμε πάντα μέσα μας και θα την επαναφέρουμε όποτε έχουμε ανασφάλεια πως κάτι καλό θα τελειώσει.

Βλέπεις, το πρόβλημα με τα παιδιά των χωρισμένων γονιών είναι πως συνηθίζουν να πηγαινοέρχονται με μια βαλίτσα, συνηθίζουν τα δύο σπίτια, τους νέους συντρόφους, τους δεύτερους, τους τρίτους γάμους, συνηθίζουν την έχθρα, τα δικαστήρια και τους δικηγόρους, συνηθίζουν τις εντάσεις, συνηθίζουν στην πρώιμη ενηλικίωσή τους.

 Όμως δεν συνηθίζουν ποτέ την απώλεια των τελευταίων φορών.

Λυπάμαι που σου συνέβη κι εσένα…Είναι σαν να μου συνέβη για δεύτερη φορά, αν αυτό σε παρηγορεί. 

Σ’αγαπώ,

Η αδελφή σου