Cheers to new beginnings & old friendships

#fevgeitogourounimas

Ήμουν 14 χρονών, καθόταν στο πίσω θρανίο, είχε μια απάντηση για όλα και ήταν η αγαπημένη των καθηγητών, πιο πολύ επειδή τα αδέλφια της άφησαν καλή φήμη στο σχολείο. Φορούσε κάτι χοντροπάπουτσα etnies και της άρεσε η RNB. Λίγο μετά έπαψε να μου είναι αντιπαθής και είχαμε πολλά κοινά σημεία. Ένα χρόνο μετά πίναμε κρασί στα Fridays της Γλυφάδας για να γιορτάσουμε τον ένα χρόνο φιλίας και τον επόμενο χρόνο συμπληρώναμε μαζί -και μάλιστα βιαστικά- το μηχανογραφικό για να φύγουμε διακοπές στην Πάρο. Και στο τέλος του καλοκαιριού, πήρε τη βαλίτσα της και έφυγε…

Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που έλειπε βρήκαμε μικρά διαλείμματα, πήγαμε διακοπές, βγήκαμε με τις πιτζάμες να βρούμε το καλύτερο χοτ ντογκ του Πίλσεν και φάγαμε παγωτό την πιο κρύα μέρα του χειμώνα… Μα κυρίως, μας άρεσε να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο σε απόμερα μέρη, παρέα με ένα μπουκάλι κρασί και δυο ποτήρια και να καθόμαστε για ώρα στο ίδιο σημείο και κοίτα να δεις ένα περίεργο πράγμα, με εκείνη υπάρχει πάντα κάτι να πούμε και τα λόγια μας δεν τελειώνουν ποτέ. Όπως εκείνα τα Χριστούγεννα, με την πολλή ομίχλη και τη βροχή, στο Πανόραμα της Βούλας. Όπως εκείνα τα ξημερώματα με τη φοβερή υγρασία, έξω από το πατρικό της. Πριν από μεγάλες αποφάσεις στην παραλία της Γλυφάδας. Και όπως σήμερα, λίγες ώρες πριν φύγει και πάλι με το αεροπλάνο, ποιος ξέρει για πόσο καιρό…

Πλέον είμαι 27 χρονών, κάθεται στο διπλανό κάθισμα, έχει ακόμα μια απάντηση για όλα και μετά από τόσα χρόνια μοιάζουμε σαν αδέλφια, λένε οι φήμες. Φοράει κομψά πέδιλα, έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα. Ένα χρόνο μετά ίσως πίνουμε ξανά κρασί, κάπου εδώ, ή κάπου εκεί, ίσως ετοιμαζόμαστε να πάμε διακοπές κάπου εξωτικά. Και στο τέλος του καλοκαιριού, ίσως ξαναχωριστούμε, αλλά τι πειράζει; Κάπου παρακάτω θα ξαναβρεθούμε και θα ξαναφάμε παγωτό και θα ξανακάνουμε τζόγκινγκ μεθυσμένες και το πιθανότερο να κάνουμε κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ως τώρα και ενώ δημιουργούμε συνεχώς καινούργιες αναμνήσεις θα θυμόμαστε τα παλιά και θα γελάμε…

Cheers, λοιπόν, στους νέους στόχους μας, στα όνειρά μας, σε όσα θα έρθουν, σε όσα θα φύγουν, σε όσα θα μείνουν, μα πάνω από όλα, στη φιλία μας. Που δεν φοβάται το κακό wifi γιατί η δική της «σύνδεση» είναι πολύ πιο ισχυρή από αυτό. Που δεν φοβάται τα χιλιόμετρα, γιατί, τι είναι βρε η Αμερική; Ένα τσιγάρο δρόμος. Και μαζεύουμε τις δραχμές μας για να ζήσουμε κι εμείς το American dream στα προσεχώς.