Lazy Lion - o τελευταίος του Αυγούστου

Το στόμα μου ήταν στεγνό, αφυδατωμένο, σα να είχα λιποθυμήσει στη Σαχάρα Δευτέρα κι είχε ξημερώσει Σάββατο. Το κεφάλι μου βαρύ, σαν τα μαλλιά μου να ήταν από μεταλλικές ίνες. Ζαλάδα, σαν το κεφάλι μου να είχε γίνει ποδοσφαιρική μπάλα στα πόδια του άταχτου Γκοτζίλα. Τα ρούχα κολλημένα κατάσαρκα, ανυπόφορα, ακόμη και το βρακί το ένιωθα σαν γούνινο παλτό. Μέσα Αυγούστου στην Αθήνα, τι μαρτύριο να ξυπνάς κουρασμένος από το τίποτα!

Βγάζω το σκύλο βόλτα και νομίζω ότι πρωταγωνιστώ στο «Ι am a Legend» με τον Will Smith. Τραγουδάω με όλη μου τη δύναμη στο ασανσέρ, είμαι ο τελευταίος ένοικος της πολυκατοικίας, όλοι οι άλλοι λείπουν. Ευκαιρία να τραγουδήσω όπερα, ό,τι πιο απόκοσμο κι ενοχλητικό, χωρίς ντροπή (και χωρίς βρακί).

Ξανακατεβαίνω στο γκαράζ, ανοίγω τα παράθυρα της φεράρι μου, βάζω Rondo Veneziano στη διαπασών και ξεκινάω για τη δουλειά. Αν πετύχω green way στην παραλιακή, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί, παρκάρω σχεδόν έξω από το κτίριο. Παραγγέλνω καφέ και ανοίγω τα emails. Που και που έρχεται κανένα μήνυμα από συνεργάτη. Είναι πάντοτε κάποιος μαλάκας, που στέλνει ηλεκτρονικό καρτ ποστάλ με ευχές για Καλό Καλοκαίρι. Πάει, φεύγει διακοπές κι αυτός.

Το κοντέρ της βαριεστημάρας χτυπάει κόκκινο, η αδράνεια σε αφήνει να πιστεύεις ότι δεν θα έρθει ποτέ ξανά η όρεξη για δουλειά, ότι θα είσαι για πάντα έτσι, τόσο αργός, τόσο βαρύς…

Κι η ώρα πάει 5.00 και σηκώνομαι από το γραφείο, το έχω ήδη συγυρίσει, καθαρίσει και γλείψει δέκα φορές. Φοράω την τσάντα μου και φεύγω, χωρίς να έχω που να πάω. Σέρνω τα πόδια μου προς τη φεράρι πάλι. Άδειος ο δρόμος αλλά δε βιάζομαι να φτάσω πουθενά. 

Τι ωραία που είναι η Αθήνα όταν είστε όλοι Μύκονο, Ζάκυνθο, Κρήτη, Κυλήνη, Ικαρία, Κινέττα, Σταδιάλα. 

Επιστροφή στο φλογερό βασίλειο. Κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι κάνοντας διπλό ρόλο: Από τη μία είμαι ο μοναδικός επιζών, ο τελευταίος του Αυγούστου, Will Smith και από την άλλη το μανιακό Ζόμπι - και κυνηγάω το Τζέρι να τον φάω. Αλλά ζεσταίνομαι, δεν μπορώ να φάω.

2 και σήμερα…