Η φαντασία & η ευτυχία μια περίεργη ημέρα...

Αυτό το κείμενο γράφτηκε μετά από 1 δυνατό χτύπημα του τηλεφώνου στο κεφάλι μου. Γι’ αυτό δεν έχει καθόλου ειρμό…

Ήταν «περίεργα» όταν ξύπνησα. Όλα ήταν «περίεργα» και πριν κοιμηθώ και το πώς κοιμήθηκα και με ποιον κοιμήθηκα. Είναι αυτό το «περίεργα» που δεν σε ενοχλεί, αλλά δεν μπορείς και να το περιγράψεις. Είναι το «καλώς» περίεργα, απροσδιορίστου χρόνου, τόπου και αιτίας. Που δεν είναι «αλλιώς», αλλά ούτε «ίδια». Η αλλαγή που μου έταξε ο Πανόπουλος μάλλον ήταν πραγματικότητα, ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου…

Πήρε φωτιά το κορδελιό. Η Wonder Woman που κρύβω μέσα μου ξύπνησε θριαμβευτικά. Νομικοί και οικονομικοί όροι που δεν έχω ξαναματαδεί ή ξανακούσει έβγαιναν σε περίεργα ντεσιμπέλ από το τηλέφωνο. Λίγο μετά άρχισαν να χτυπάνε κι άλλα τηλέφωνα και όλοι να ζητούν από εμένα να καταλάβω αυτά που πίστευα ότι είναι αδύνατο να καταλάβω. Ήταν μια μικρή εμπειρία απο crisis management την οποία έπρεπε να διαχειριστώ, γιατί τίποτα δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι τη Δευτέρα. Κι αυτό ήταν το πιο περίεργο από όλα: το διαχειρίστηκα επιτυχώς.

Βέβαια, στο πικ της τρέλας, βρέθηκα να μιλάω με τη συνάδελφο που είναι σε άδεια και από την απελπισία μου άρχισα να κοπανάω το τηλέφωνο στο κεφάλι μου –καρούμπαλο εν όψει. Μέσα μου επαναλάμβανα συνέχεια, «όχι καργιολάκι, δε θα πάθεις κρίση πανικού τώρα». Τι δηλαδή; Επειδή είναι όλοι σε άδεια και ξαφνικά η Wonder Woman έπρεπε να σώσει τον κόσμο;  Ότι δηλαδή τι; Επειδή λέμε ότι είμαστε μεγαλοστελέχη, σημαίνει ότι τα ξέρουμε όλα και ότι μπορούμε να βρούμε λύση στα πάντα;

Άλλη μια φορά ο Άινστάιν δοξάστηκε. «Imagination is more important than knowledge», επανέλαβα στον εαυτό μου και ούτε ξέρω πως, κατάφερα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων κι ας είχα ανέβει πάνω σε σκαμπό για να φτάσω. Είχε ωραία θέα από εκεί πάνω…

«Ωχ! Σεισμός;», αποκρίθηκα στην άλλη συνάδελφο. Κανείς δεν ένιωσε τίποτα. Για να δω, μήπως γκρεμίστηκε το σκαμπό και ξαναέγινα μίνι –μεγαλοστέλεχος; Εννοείται ότι απευθύνθηκα στο τουίτερ για να μάθω αν έγινε σεισμός. Το πιο κοντινό σε σεισμό, είχε γίνει μόλις εκείνη τη στιγμή στην Ταιβάν –αδύνατο να το αφουγκράστηκα. Ο Πανόπουλος είπε ότι όλα θα φτιάξουν για τους Κριούς από 16 Ιουλίου, ύστερα από χρόνια γκαντεμιά και μιζέρια, αλλά δεν είπε ότι ξαφνικά θα γίνω τόσο έξυπνη. Μπα, όχι, ακόμα χαζή ήμουν.

Έτσι που λες, ήταν μια περίεργη ημέρα, χάρη στην οποία, αν εξαιρέσουμε το σημείο που χτυπιέμαι με το τηλέφωνο και προσπαθώ να απαγχονιστώ με το καλώδιο, κατάλαβα ότι μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχεις βαθιά γνώση της κατάστασης όσο ψυχραιμία. Ότι δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις τη λύση, αλλά τον άνθρωπο που θα σου δώσει τη λύση. Ότι τελικά κανείς δεν ξέρει τίποτα απολύτως, όλοι τα μαθαίνουν στην πορεία ή και ποτέ, και πως την πρώτη φορά που θα βρεθείς στο χείλος της καταστροφής καλό είναι να έχεις τα άστρα με το μέρος σου.

Σκεφτόμουν λοιπόν, την ευτυχία. Αυτά τα κλισέ, ότι τάχα μου η ευτυχία είναι μικρές καθημερινές χαρές...Μπούλσιτ. Κι ο οργασμός τι είναι τότε; Ποιος τον έχει για μικρό και καθημερινό; Όχι. Ευτυχία είναι αυτές οι περίεργες ημέρες. Οι μέρες που ανεβαίνεις στο σκαμπό. Οι μέρες που δεν έχει σημασία το πριν και το μετά. Οι μέρες που κοπάνησες το τηλέφωνο στο κεφάλι σου και ξαφνικά σου ήρθε μια καλή ιδέα. Κι αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Βέβαια, αν έχεις φαντασία, όλο και κάτι γίνεται… Έτσι δεν είναι  Άλμπερτ;