30.6.14

Η Συνυφάδα

Η μεγάλη ημέρα έφτασε, θα έβαζα το μακρύ το φόρεμα και θα ανέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας, ασυνόδευτη, σαν τη μαγκούφισσα. Οι συγγενείς του γαμπρού θα ψιθύριζαν, «η συνυφάδα… ήρθε η συνυφάδα… η πέτρα του σκανδάλου…». Τα πόδια μου σχεδόν έτρεμαν και ένα δάκρυ συγκίνησης ήταν έτοιμο να ξεπεταχτεί από τα μάτια μου. «Αυτή είναι από το σόι του πρώην!», θα σκεφτόταν εκείνη η κοντή στο βάθος. Και τι θα έλεγα αν με ρωτούσαν από πού ξέρω τη νύφη; «Από στο σχολείο!», είπα στον περίεργο με το αστείο γενάκι. «Α ναι; Ήσουν στο σχολείο μας;» (φτού ρε πούστ, ήμουν σίγουρη ότι είναι του γαμπρού αυτός). Πάνω στην ώρα ήρθε η νύφη και η κουβέντα μας ξεχάστηκε. 

Τα πόδια μου καρφωμένα στα πόδια της. «Δε το σέρνει καλά το παπούτσι, πολύ ανάλαφρα περπατάει», σχολίασα στην Έλενα. «Νύφη είναι καλέ, όχι φαντάρος! Τι ήθελες να σέρνει τα πόδια της;», είπε για να με επαναφέρει στην τάξη. «Και πως θα σβηστούν τα ονόματά μας από τη σόλα αν περπατάει και πετάει; Με τον αέρα;», τη διόρθωσα. Είχαμε στηθεί σχεδόν πίσω από τις κουμπάρες με τα μάτια καρφωμένα στο τραπέζι, μόλις τελείωνε ο γάμος να πέφταμε πάνω στο δίσκο να χώσουμε στις τσέπες όσα περισσότερα κουφέτα μπορούσαμε να τα βάλουμε το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι. Όποτε προλάβαινα, παρατηρούσα τις συμπεθέρες να δω ποια θα κλάψει πρώτη, αυτές, ή εγώ; Είχα άγχος, θα τον πατήσει το γαμπρό; Ξέρει πότε; Θα της το πει κάποιος; Θα τον πατήσει με αρκετή δύναμη ώστε να σβηστούν τα ονόματα κάτω από το παπούτσι;

Έφτασα στη δεξίωση, «το τραπέζι 19», μου είπε ο Μεσιέ στην είσοδο. Φτάνω και τι να δω; Πάλι εκεί ο συμμαθητής της νύφης. «Τελικά δε μου είπες, από πού την ξέρεις τη νύφη;», ρώτησε πάλι ο περίεργος. «Ήμασταν μαζί φαντάροι!», είπα όσο πιο χαριτωμένα γίνεται, έβγαλα μια σερβιέτα από την τσάντα για ξεκάρφωμα, για να του προκαλέσω αμηχανία και να σκάσει επιτέλους. «Έεερχονται, έεερχονται!», φώναξε η θεία από τη Ρόδο. Στο άκουσμα «έρχονται-έρχονται» πήγα να βουρκώσω πάλι, έστρεψα τα μάτια μου αλλού και έφερα στο μυαλό μου εκείνη την ημέρα, την πρώτη φορά που αντίκρισα τη νύφη. Θέε μου πόσο την είχα αντιπαθήσει όταν την είχα γνωρίσει. Και τώρα την πάντρευα! Έβαζα τον εαυτό μου μέσα στο σόι, ποτέ δεν είπα «μια φίλη μου παντρεύεται», πάντα ανέφερα ότι «παντρεύω μια φίλη μου» λες κι ήμουν κι εγώ κουμπάρα. Ξεπέρασα την κρίση συγκίνησης και πάλι, γιατί είχε έντονο φωτισμό κι η μάσκαρα δεν ήταν αδιάβροχη.

Όταν πια το φαγητό είχε τελειώσει κι είχαν αρχίσει οι χοροί, η νύφη έριξε ζεϊμπέκικο κι έβαλε τα γυαλιά σε όλους τους μόρτηδες που πάτησαν ετούτη τη Γη. Χάμω όλες οι τσούπρες να χτυπάμε παλαμάκια, ο γαμπρός κόντευε να πάθει καρδιά από τη χαρά του. Συνειδητοποίησα ότι εγώ αυτό μάλλον δεν θα το ζήσω ποτέ. Καταρχήν δεν ξέρω να χορεύω ζεϊμπέκικο, ρεζίλι θα γίνω. Θα έκλαιγα εκείνη τη στιγμή επιτέλους, αλλά άρχισαν τα νησιώτικα κι ήταν αδύνατο να μη σύρω το χορό με τη νύφη μας, καθότι εμάς τις δύο, κατά βάθος, μας ένωσε κάπου κάποτε ένας παριανός μπάλος. Προφανώς και ούτε μπάλο ξέρω, αλλά ευτυχώς όποτε φτάνει η στιγμή να τον χορέψω είμαι ήδη μεθυσμένη και δε με νοιάζει.

Κι ύστερα ήρθε η στιγμή για το «σέλφι» με τη νύφη. Κι ήμουν πολύ υπερήφανη γιατί από όλους στο τραπέζι μας, επάνω στα δικά μου πόδια ήρθε κι έκατσε. Κι έτσι δε μπόρεσα να κάνω ότι πέφτει ο αναπτήρας κάτω, να σκύψω να δω αν σβήστηκαν τα ονόματα κάτω από το παπούτσι, αλλά ήμουν πολύ ευτυχισμένη με την ευτυχία της και δεν με ένοιαζε.

Κι ύστερα άρχισε η ρακή και έσβησαν τα φώτα κι επιτέλους, το ζευγάρι χόρεψε. Και δεν πρόλαβα τίποτα να κάνω, άρχισα να κλαίω ασυγκράτητα και να με παρηγορεί η μαμά της νύφης –που ήταν τελείως ψύχραιμη σε σχέση με τη δική μου, που θα έκλαιγε μια βδομάδα πριν και ατελείωτα. Αν με ρωτάς είχε πολύ κόσμο ο γάμος, κι ήταν πολύ πετυχημένος. Κι όμως, ήξερα ότι ανάμεσα στον κόσμο, η νύφη ήξερε ότι εγώ είμαι εκεί κι ένιωθα έτσι, κι όχι αλλιώς. Δεν ξέρω κιόλας πως ένιωθαν οι άλλοι, αλλά εγώ στους άλλους γάμους που πάω τρώω και πίνω και χαμπάρι δεν παίρνω (εξαιρείται ο γάμος της Χρύσας στον οποίο επίσης έκλαιγα πάνω από το πιάτο σε όλη τη διάρκεια του χορού). Σε αυτό το γάμο, πάντρευα μια πολύ καλή φίλη, που για εκείνη ήμουν και θα είμαι πάντα η πρώην αλλά ες αεί Συνυφάδα…



No comments:

Post a Comment

Any comments?