22.5.14

Zed & Von Zer: Το Χάρισμα & ο Κάκτος

Ήμουν σε μια βραδιά κρασιού με τη von Zer. Ήταν η τελετή αποφοίτησής μας και πριν τη βράβευση, πριν το στόχο της βραδιάς που δεν ήταν άλλος παρά το degustation (!) έπρεπε να ακούσουμε μια σειρά ομιλιών. Λίγο βαριόμασταν, λίγο δεν προσέχαμε τους ομιλητές, λίγο σα να πηγαίναμε ξανά σε γιορτή του σχολείου…

Εκεί που βαριόμουν, ανάμεσα στις ομιλίες διαφόρων καθηγητών, οινοποιών, οινοπαραγωγών, ανέβηκε κάποιος στο βήμα, και ενώ δε μπορούσα να τον δω, η φωνή του ήταν από αυτές που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά σου. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν κάποιος με μεγάλη πείρα στο κρασί και γενικά στη ζωή. Εκείνη τη στιγμή  θα άκουγα  κάτι πολύ σημαντικό για τη  δική μου ζωή, ευτυχώς ήμουν εκεί. Ο γέρος οινολόγος  μίλαγε για κάποιο νέο πτυχιούχο οινολογίας, που είχε συναντήσει πριν από λίγο καιρό στο Λονδίνο. «Αυτό το παιδί είχε ένα φοβερό χάρισμα. Κάθε πέντε λεπτά είχε κάτι να μου προτείνει.

 Κάτι που θεωρούσε καλό, κάτι που τον ενθουσίαζε… Έχεις πάει σε εκείνο το μέρος; Φτιάχνουν τον πιο ωραίο κρύο καφέ που έχω πιεί ποτέ! Έχεις δοκιμάσει από εκείνο το φαγητό; Είναι σπουδαίο!  Έχεις περάσει από εκείνο το στενό; Στην άκρη του δρόμου υπάρχει ένα μοναδικό something… Έχεις γνωρίσει τον Τάδε; Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που… Ο καλύτερος συνδυασμός αυτού του κρασιού… αυτό το τραγούδι… αυτή η ταινία… σε αυτό το μέρος…». Ένας εξερευνητής της ίδιας της ζωής! Που ανακαλύπτει και μεταδίδει το όμορφο, το σπουδαίο, το μοναδικό, το ιδιαίτερο…

Τα μάτια της von Zer άστραψαν! «Είναι τέλειο να γνωρίζεις έναν τέτοιο τύπο!», σχολίασε. Η von Zer είναι η ίδια ένας τέτοιος τύπος, απλά δε το ξέρει. Με παρασύρει συνέχεια σε διάφορα μοναδικά και υπέροχα και σπουδαία πράγματα ή και σκέψεις που ποτέ δεν είχα πριν. Ναι, είναι τέλειο. Σπάνια λέω ότι κάτι είναι τέλειο, προφανώς δεν έχω το «χάρισμα», γιατί οι καλές κουβέντες βγαίνουν από το στόμα μου με το τσιγκέλι. Προσέχω γιατί ξέρω πως όταν ενθουσιάζομαι καταλήγω όπως ο  φλεγόμενος κάκτος: Πήγαινα Λύκειο και ήμουν με μια παρέα στο Κολωνάκι. Δίπλα στο τραπέζι μας υπήρχε ένας κάκτος. Έβαλα τη φλόγα του αναπτήρα αρκετά κοντά σε μια βελονίτσα του κάκτου, ούτε που τον ακούμπησα. Η βελόνα άρπαξε φωτιά κι η λαμπαδηδρομία από βελόνα σε βελόνα δε διήρκησε πάνω από 4 κλάσματα του δευτερολέπτου, με αποτέλεσμα ο κάκτος να γίνει λαμπάδα, ωσάν θαύμα. Αυτό συμβαίνει σε εμάς που ενθουσιαζόμαστε εύκολα και παίρνει φωτιά η γούνα μας…

Φυσικά το ξεπέρασα, γιατί βρήκα το επόμενο κρασί που με ενθουσίασε, το καινούργιο κουμπί «Happiness», τον καινούργιο άνθρωπο που θέλω να επενδύσω. Η von Zer είναι σαν εμένα. Καίγεται σαν τον κάκτο από τον ενθουσιασμό της κι ύστερα φοβάται μη το ξαναπάθει, αλλά όπως κι εγώ το ξαναπαθαίνει. Και καλά κάνει…

Εάν φοβάσαι να ενθουσιαστείς τότε ίσως αυτό σε βοηθήσει: Δεν είσαι κάκτος.

Ξέρεις ότι είσαι ενθουσιώδης τύπος όταν η «συγκρατημένη αισιοδοξία» ακούγεται στα αυτιά σου όπως το «χαρούμενη κηδεία», «ήρεμος θάνατος», «σχέση χωρίς έρωτα», «φαγητό χωρίς αλάτι» και «κρασί χωρίς τανίνες».

Ο γέρος οινολόγος συνέχισε, «στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ακολουθούμε αυτόν που βρίσκει πρώτος το κακό, το στραβό και το ανάποδο. Αυτόν που θα βρει πρώτος το λάθος. Αυτόν που θα τονίσει την αδυναμία, που βλέπει το ελάττωμα και χάνει όλη τη μαγεία…».


No comments:

Post a Comment

Any comments?