Εγώ & η πέτρα μου, μέρος γ’ – Όταν άφησα τα μυξομάντιλα

Όπως θα θυμάστε είχα φορτίσει την πέτρα μου στον ήλιο και την είχα εξαγνίσει στο φως της πανσελήνου του Απριλίου. Παρότι η πέτρα ήταν σαν καινούργια, βαριόμουν να πω πάλι τις προσευχές, που τάχα μου θεραπεύουν τις πληγές της καρδιάς και προσελκύουν την ανιδιοτελή αγάπη, για να μην πω ότι είχα απαρνηθεί γενικότερα την ιδέα της θεραπείας. Θα μείνω αθεράπευτη, δε βαριέσαι. Το σύμπαν άλλωστε, έχει σημαντικότερα να κάνει από το να μου βρει το σωστό γκόμενο.

Άφησα, ή μάλλον παραπέταξα κάπου την πέτρα μου, είχα μέρες να ασχοληθώ μαζί της, κάπου την ακούμπησα, τελείως αφηρημένη… Η Αφροδίτη το είχε πει ξεκάθαρα: «όταν δε θα τη χρειάζεσαι πια, θα σου σπάσει ή θα τη χάσεις… Εκτός κι αν εσύ νιώσεις δυνατή πριν από αυτό και τη θάψεις στο χώμα ή την πετάξεις στη θάλασσα». Στη θάλασσα πήγα αλλά δεν ήθελα ακόμη να την πετάξω, για το χώμα δεν το συζητώ. Άλλωστε, πως θα ήξερα αν ήμουν έτοιμη ή έτσι νόμιζα; Γιατί καμιά φορά ξυπνάς το πρωί και τα έχεις ξεπεράσει όλα, είσαι σούπερ, άτρωτος, ακλόνητος, αήττητος. Και μόλις βραδιάσει γίνεσαι πάλι ένα με τον καναπέ, αγκαλιά με ένα καμπερνέ και τα μυξομάντιλα. 

Την τελευταία εβδομάδα δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με αυτή την πέτρα, αλλά με βεβαιότητα θα έλεγα ότι βρίσκεται κάπου μέσα στο σπίτι. Αυτή η βδομάδα ήταν ένα γλυκό βάσανο, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που συμβαίνει ξαφνικά μέσα στο κεφάλι μου και χάρη στο οποίο ό,τι είχε σημασία πριν δεν είχε πια, και άλλα πράγματα που ποτέ δεν τους είχα δώσει σημασία μου είχαν γίνει τώρα έμμονη ιδέα, σχεδόν απαραίτητα. Άνθρωποι επίσης, όχι μόνο πράγματα.  Ωραίος ο Μάιος, σκέφτηκα, πολύ ωραίος. Ξαφνικά, ήξερα ακριβώς τι θέλω κι έπρεπε οπωσδήποτε να το πω στην πέτρα μου και να το ξαναπώ μέχρι να πιάσει, γιατί δε γινόταν να γίνει αλλιώς. Οι τυχαίες και αφηρημένες σκέψεις που έκανα κάποτε κρατώντας την πέτρα, είχαν πάρει τελική μορφή και χρώμα.

Έψαχνα ένα ολόκληρο απόγευμα κι η πέτρα ήταν άφαντη. Λες να την έχασα; Άρα, δε τη χρειαζόμουν πια, άρα ήμουν καλά, είχα θεραπευτεί, άραγε να είχα βρει αυτό που ήθελα; Μα δεν έμοιαζε να είναι έτσι. Η πέτρα δεν είχε εκπληρώσει το σκοπό της, με είχε αφήσει στα μισά του δρόμου. Ήξερα τι θέλω αλλά δεν ήξερα αν το έχω αποκτήσει. Η καρδιά μου θεραπεύτηκε, απελευθερώθηκε και ήταν έτοιμη να αφεθεί ξανά, αλλά θα κατάφερνε να ευτυχίσει επιτέλους;