Haaaave you met Mr. Grey?

Όλα ξεκίνησαν όταν... γεννήθηκα. Κάποια διαβολική σύμπτωση, κάποια ατυχής συναστρία με είχαν καταδικάσει να γοητεύομαι από εκείνους για τους οποίους μπορώ να γίνω super ηρωίδα. Τους πληγωμένους, τους κατατρεγμένους, τους κατεστραμμένους, τους μοναχικούς, τους προβληματικούς, τους μπλεγμένους σε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αυτοί οι άνδρες έμοιαζαν να έρχονται στο δρόμο μου για να τους "σώσω". Να τους περιμαζέψω. Να τους δείξω τον ίσιο δρόμο, να γίνω στήριγμά τους, αποκούμπι, δεκανίκι, τρίποδο πί, χαλί να με ποδοπατήσουν, σωσίβια λέμβος, σημαδούρα.

Είναι προφανώς ένα σύνδρομο που πολλές άλλες έχουν, όχι μόνο εγώ. Θυμάμαι μια εποχή, που όλες ψάχνανε το δικό τους Chuck Bass. Ο Chuck Bass είναι κι αυτός όμως ένας κατατρεγμένος, πληγωμένος, με άπειρα ψυχολογικά, άντρας-παιδί, είναι αλκοολικός και πράγματι δεν ήταν γεννημένος Boss, αλλά Bass.

Κι ύστερα, επήλθε η εποχή του Mr. Grey… Νέος, ωραίος, πετυχημένος, και με μπόλικες σεξουαλικές εμμονές. Προβληματικός κι αυτός κατά βάθος –ή μήπως όχι;-, αλλά σαφώς καλύτερος από τον Chuck Bass. Μια ουτοπία, κι άντε να τον βρεις!

 Δεν είχα διαβάσει την τριλογία αλλά κάτι είχα ακούσει για τον Christian Grey, μέχρι που τον συνάντησα...

Ένα βράδυ, εντελώς ξαφνικά, αν και είχα ευχηθεί ο Μάιος να φέρει κάτι απρόβλεπτο και συναρπαστικό στη ζωή μου, ωστόσο, όπως λένε οι αγγλόφωνοι out of the blue, συνάντησα το γοητευτικό Mr. Grey.

 Με ένα ποτήρι κρασί, πραγματικά χωρίς να έχει κανέναν ανάγκη να τον σώσει, μου μίλαγε για όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα που έχει κάνει so far. Το πιο αστείο από όλα όμως, είναι ότι ο Mr. Grey υπήρχε πάντα κάπου γύρω μου, κι εγώ δεν τον έβλεπα.

Ήταν αλήθεια. Ο Μr. Grey υπήρχε και δεν υπήρχε κάποιος άλλος να σώσω, παρά μόνο ο εαυτός μου! Να σωθώ από την εκνευριστική γοητεία του. Από αυτό το «παραλίγο» χαμόγελο, από το σταθερό χάδι στην πλάτη, από το κομψό σερβίρισμα στο ποτήρι, το διακριτικό τρόπο που κοιτάει το ρολόι του.

Αυτό το timing, που δε ξέρεις αν είναι καλό ή κακό. Που δε ξέρεις αν η στιγμή σου με τον Mr. Grey πέρασε, ή χάθηκε κάπου στο δρόμο, ή αν θα περιμένει κάπου παρακάτω. Αυτό που δε ξέρεις αν υπήρξε κι αν θα υπάρξει ποτέ... Αυτό.

Κοίταγε το ρολόι του λοιπόν, γιατί έπρεπε να φύγει, ή γιατί δε μπορούσε να μείνει. Και έφυγε...

Και τώρα; Τρέχα τώρα... τρέχα καημένη Κριαρίνα μου… όσο κι αν δεν μπορείς να το πιστέψεις, τρέχα και Obey Mr.Grey...

γιατί όπως λέει κι ο ίδιος..

Life is full of everyday surprises!