Εγώ & η πέτρα μου –μέρος α’ «Οι πρώτες μέρες της σχέσης»

Εγώ κι η πέτρα μου έχουμε γίνει ένα. Εδώ και τρεις μέρες κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί και τις ώρες που δε μπορώ να την κρατώ στο χέρι, το χέρι της καρδιάς, την έχω μέσα στο σουτιέν μου. Είναι ένας ροζ χαλαζίας, η πέτρα της ανιδιοτελούς αγάπης και της απέραντης ειρήνης. Παρηγορεί, ενδυναμώνει και θεραπεύει τις πληγές της καρδιάς. Και αν είμαι λέει, καλό παιδί, και συνδεθώ πραγματικά με τις δονήσεις της, τότε θα φέρω κοντά μου τη βαθιά, ανιδιοτελή αγάπη.

Την πέτρα μου, μού την έκανε δώρο μια φίλη που ασχολείται με πολλές πνευματικές δραστηριότητες, όπως διαλογισμό, ρέικε κλπ… «Ένιωσα ότι δεν είσαι καλά…», είπε, ενώ πράγματι είχε να με δει πολύ καιρό και καθότι δεν είχαμε επικοινωνήσει καθόλου, δεν είχε ενδείξεις για την καλή ή κακή ψυχολογία μου.

Όταν είδα την πέτρα γέλασα. Πως μπορεί μια πέτρα δηλαδή, να μου χαρίσει πίσω το χαμόγελο και την ηρεμία μου; Εκείνη μου εξήγησε με ποιο τρόπο πρέπει να περάσω τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τον πόνο μου στην πέτρα. «Θα τη δεις να θαμπώνει, να αποκτά σκούρα σημαδάκια, να κιτρινίζει ή και να σπάει. Όταν θα έχει εκπληρώσει το σκοπό της, είτε θα σπάσει, είτε τελείως απροσδόκητα, όσο κι αν την προσέχεις, θα τη χάσεις… Αν εσύ νιώσεις ότι δε τη χρειάζεσαι άλλο, θάψτη στο χώμα, ή πέτα τη στη θάλασσα».

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο τέλος αυτής της σχέσης. Η πέτρα θα με έχει θεραπεύσει, από όμορφη, λαμπερή και ροζ θα έχει γίνει κίτρινη εμπριμέ και κακομούτσουνη κι εγώ, ήρεμη και έχοντας βρει την αληθινή αγάπη, θα την πετούσα από το Blue Star στα ανοιχτά στης Πάρου, σκεφτόμουν τις «πόρτες» σα πιθανό μέρος όπου θα μπορούσα να την πετάξω. Μετά σκέφτηκα να μου κάνουν παρατήρηση που πέταξα κάτι – οτιδήποτε- στη θάλασσα από το πλοίο –κι άντε να τους εξηγώ ότι είναι θεραπευτικός κρύσταλλος- κι έτσι συνειδητοποίησα ότι είμαι ακόμα το ίδιο ρεαλίστρια με πριν την απόκτηση του ροζ χαλαζία.

Συνεχίζω να τον κρατάω στο αριστερό χέρι ή να τον κρύβω στο σουτιέν μου. Το κοιτάω και ψάχνω να βρω τα σημάδια και το θάμπωμα. Την παρατηρώ την πέτρα και τη διάθεσή μου. Ακόμη δεν την πιστεύω όμως. Η μόνη μου σκέψη γύρω από αυτή τη σχέση, εμένα και της πέτρας, είναι ότι είναι όμορφο να υπάρχει κάτι να κρατάει το χέρι σου.

Ακόμη δε ξέρω αν η πέτρα με βοηθάει πραγματικά, ψυχολογικά, ενεργειακά ή και καθόλου. Αλήθεια δε ξέρω! Είναι νωρίς ακόμα, πέτρα μου, να μιλώ για εσένα και για εμένα…