Εγώ & η πέτρα μου, μέρος β΄: Η Κόκκινη Πανσέληνος

Κοίταγα και ξανακοίταγα την πέτρα μου. Μου φάνηκε σα να είχε θαμπώσει, διέκρινα μικρές ρωγμές στο εσωτερικό της. Να ήταν από την πίκρα που διοχέτευσα επάνω της; Μήπως ήταν η Κόκκινη Πανσέληνος που πλησίαζε τη Γη μέρα με τη μέρα; (γαμημένος Απρίλιος 2014, θα τον θυμόμαστε για πάντα). Μήπως ήταν τότε που μου έπεσε από το τσαντικό, εκεί στο διάδρομο που βιαστικά έβαζα κραγιόν για να ξεγελάσω τη θλίψη μου; Ε, ναι, μάλλον από την ελεύθερη πτώση θα ήταν.

Ωστόσο έμαθα να κοιμάμαι με το χέρι σφιχτό, χωρίς η πέτρα να φεύγει από το χέρι μου. Ήταν επειδή είχαμε δεθεί ή επειδή γενικά είμαι πολύ σφυγμένη στον ύπνο μου; Ξέρεις, όταν ήμουν στο δημοτικό, φορούσα ένα μασελάκι στον ύπνο, το οποίο κλείδωνε άνω και κάτω γνάθο κι αναγκαστικά έμαθα να κοιμάμαι με το στόμα κλειστό και σφιγμένο. Οπότε, γενικώς σφίγγομαι όταν κοιμάμαι. Το λες και κακό, γιατί σημαίνει ότι δε χαλαρώνω ποτέ. Αλλά υπάρχει κι ένα καλό –πάντα υπάρχει κάτι καλό σε όλα άλλωστε- μεγαλώνοντας έγινα καπνίστρια, κι η συνήθεια του να κοιμάσαι με το στόμα σφιχτό και κλειστό σε προστατεύει από το ανεπιθύμητο ροχαλητό –so far.

Η φίλη που μου την έδωσε, δεν είπε τίποτα για «καθαρισμό θεραπευτικών κρυστάλλων». Είπε μόνο, πως όταν εκπληρώσει το σκοπό της ή τη βαρεθώ, θα την πετάξω ή θα τη θάψω ή θα τη χάσω. Εγώ όμως είμαι φιλομαθής κι έτσι γκούγκλαρα τα πάντα γύρω από τις πέτρες, σίγουρη ότι και πάλι δε θα πεισθώ. Έτσι, διάβασα σε διάφορα site ότι οι πέτρες αυτές χρειάζονται «καθαρισμό». Όχι να τις τρίψεις με οινόπνευμα, ούτε να τις πλύνεις με νερό. Ο καθαρισμός γίνεται με την έκθεση στον ήλιο…(στο -3 όπου περνώ περισσότερο από το 1/3 της ζωής μου δε διαθέτω ήλιο…) είτε στην Πανσέληνο. Και να που έφτασε η Πανσέληνος του Απριλίου. Αυτή η πανσέληνος που έχει σπείρει τον πανικό και τη διχόνοια σε όλα τα ζώδια, αν υποθέσουμε ότι πιστεύουμε στα ζώδια.

Η Κόκκινη Πανσέληνος του Απριλίου θα έκανε την εμφάνισή της στις 15 Απριλίου, αλλά επειδή ποτέ δε ξέρεις, αποφάσισα να βάλω την πέτρα κάτω από το φως του φεγγαριού από την προηγούμενη βραδιά. Για σίγουρα. Να καθαρίσει γιατί μέχρι κι ο Τζέρι την έγλειψε καταλάθος και φαντάζομαι, ότι θα ρούφηξε μπόλικη ενέργεια από το Τζέρι και θα μπέρδεψε τις επιθυμίες μας. Το ίδιο απόγευμα, βλέπεις, βρήκα ένα χαρτάκι «ΕΠΕΙΓΟΝ» από κούριερ. Να, δε τα έλεγα εγώ, σκέφτηκα. Μπερδεύτηκαν οι επιθυμίες κι αντί για τον Σούπερ Γκόμενο, που θα μου έφερνε το σύμπαν, θα μου έφερνε ο κούριερ ένα μεγάλο, νόστιμο κόκαλο. 

Δεν είχα πάει να παραλάβω το δέμα ακόμα, είχα ήδη τοποθετήσει την πέτρα στην ταράτσα για να εξαγνιστεί από τις επιθυμίες του σκύλου. Και τώρα, έπρεπε να κάνω υπομονή δύο 24ωρα για να έχω την πέτρα ξανά στα χέρια και προφανώς να αρχίσω τη διαδικασία των επιθυμιών από την αρχή.

Η πέτρα στην ταράτσα, ο Τζέρι στο καλάθι κι εγώ σε αναμμένα κάρβουνα… Όχι για το τι θα έφερνε η Πανσέληνος, αλλά για το τι θα έφερνε το κούριερ τελικά…