Εκείνη η φώκια που δε βγάζω απ’το μυαλό μου…

Ακούγεται αστείο, αλλά εδώ και μέρες, δε μπορώ να βγάλω τη φώκια απ’το μυαλό μου. Σήκωνε αδύναμη και αιμόφυρτη το κεφάλι προς τα επάνω, τα ματάκια της γυάλιζαν σαν καλοξεσκονισμένα διαμαντάκια, ο σκελετός της φαινόταν ολοκάθαρα, γιατί την είχαν γδάρει ολοζώντανη, πέθαινε αργά και βασανιστικά με αφόρητους πόνους. Φαντάσου τον πόνο… Φαντάσου την αγωνία…Φαντάσου την απορία της…

Ήταν ένα σχετικά παλιό βίντεο, του 2009 αν δε κάνω λάθος. Και την ιστορία την είχα ξανακούσει. Ότι δηλαδή, εμείς τα τέρατα, οι άνθρωποι γδέρνουμε ζωντανά ζώα για… ομορφιά! Για να φτιάξουμε όμορφες γούνες, μπότες και άλλα αξεσουάρ… Τόσο τέρατα! Ούτε καν για να φάμε… Αλλά για να στολιστούμε. Λες κι αυτό είχαμε ανάγκη.

Ευχήθηκα με όλη μου τη ψυχή, να γδάρουν ζωντανούς όλους εκείνους τους άθλιους ανθρώπους, που έγδαραν ζώα ζωντανά. Αν είναι δυνατό στην εποχή που ζούμε να συμβαίνει κάτι τόσο τερατώδες από εμάς, που κατέχουμε «λόγο και σκέψη». Πολιτισμός! Ναι, δε μπορώ να βγάλω αυτή τη φώκια από το μυαλό μου. Τη φέρνω στο νου πριν κοιμηθώ και μόλις ξυπνήσω. Τη σκέφτομαι σε κάθε μικρομαλακία που μου συμβαίνει καθημερινά. Στις ώρες που αναλώνομαι να κλαίω και να αγχώνομαι για την κωλοδουλειά.

Και ξέρεις, δεν είναι μόνο η φώκια… Είναι κι εκείνη η κατσίκα που τη βίαζε κάποιος ανώμαλος, κι εκείνη η γάτα που της ξερίζωσαν τα νύχια, κι εκείνος ο σκύλος που τον έδερναν για να διασκεδάσουν με τους λυγμούς του, κι άλλα πολλά ζώα που ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου χωρίς κανένα λόγο. Ασχέτως, που παρά τα όσα είδα στο βίντεο – κι εκείνο τον ελέφαντα που τον πατάει το τρένο…- η φώκια είναι που με πλήγωσε πιο βαθιά. Δε ξέρω το γιατί ακόμα… Το ψάχνω μέσα μου.

Δε μου αρέσει καθόλου ο κόσμος που ζω… Δε μου αρέσουν καθόλου οι άνθρωποι. Δεν ξέρω πως αντέχω να ζω σε έναν πλανήτη στον οποίο είμαι απλώς "φιλοξενούμενη" και τον μολύνω καθημερινά και μόνο που μιλάω ή που ανοίγω τον υπολογιστή και που κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια ενώ οι του είδους μου κάνουν τέτοια εγκλήματα. Νομίζω ότι με ένα σάλτο, εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ στην αφετηρία της κατάθλιψης.

Την ήξερα την ιστορία, δεν είναι ότι δε το είχα ακούσει ποτέ, ούτε ότι μέχρι χθες φορούσα γούνες και μπότες ugg. Το είχα ακούσει, το είχα συζητήσει, το είχα διαβάσει. Μα δε το είχα δει. Ανάρτησα το video στη σελίδα μου στο facebook και πήρε μόνο 1 Like και κανένα share. Δε ξέρω πόσοι το είδαν τελικά. Ίσως να το είδαν και να μη το ξέρω… Απογοητεύτηκα πάντως από το γεγονός ότι κανείς δε το μοιράστηκε και δε το διέδωσε. Απογοητεύτηκα που αναγκάζομαι να το μοιραστώ μέσα από εδώ, αυτό το βάσανό μου, επειδή προφανώς κανείς από εκείνους που μιλάω δε θα καταλάβουν τι εννοώ «δε μπορώ να βγάλω τη φώκια από το μυαλό μου»…

Το βίντεο έλεγε ότι είναι 4 λεπτά που θα σου αλλάξουν τη ζωή. Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά. Τη δική μου την άλλαξε… 

4 minutes that will Change your Life