Out of the Picture!

Η ιστορία που έχω να πω σήμερα ξεκινάει μερικά καλοκαίρια πίσω... Όχι πολλά. Ήταν συγκεκριμένα το 2010, κι ήμουν 22 χρονών. Τότε που νόμιζα οτι όλος ο κόσμος είναι δικός μου, όλος ο χρόνος είναι δικός μου και τα γνωστά που λένε τα βιβλία και οι ταινίες - αυτά μας κατέστρεψαν να ξές. Οτι όταν είσαι νέος δε σκέφτεσαι το θάνατο  και τις αρρώστιες - ψέμα. Ότι όταν έχεις διαβάσει τη Γκέισα πιστεύεις οτι μπορείς πράγματι να ρίξεις απο το ποδήλατό του έναν άντρα μόνο με το βλέμμα σου - ψέμα. Και τέλος οτι μπορείς να βρεις δουλειά επειδή έχεις πτυχίο... Δε θυμάμαι τώρα σε ποια ταινία  ή βιβλίο το είχα δει! Το σημαντικότερο απο όλα αυτά ήταν ο χρόνος.

Τότε που ο χρόνος ήταν όλος δικός μας, είχαμε καθιερώσει να πηγαίνουμε κάθε Τετάρτη εκεί. Μας άφηνε το βαρκάκι το πρωί και μας έπαιρνε το απόγευμα. Γυρνούσαμε στη Νάουσα σα τις γλίτσες μετά απο τόσο ήλιο και θάλασσα, διασχίζαμε ξυπόλητες το λιμανάκι, εντελώς ελεύθερες απο άποψη χρόνου.
Ήμασταν λοιπόν στην παραλία της Λάγγερη όπου βασανιζόμουν με τις ώρες κάτω απο τον ήλιο, παρέα με την Κλαίρη, γνωστή στο blog και ως Καλαμάρι. Το μέρος ειδυλλιακό, απόμερη παραλία, γαλήνια νερά, απόλυτη ησυχία, πολύ λίγος κόσμος. Δύσκολη πρόσβαση, όαση του Αυγούστου αφού οι κλασικοί τουρίστες δεν προλαβαίνουν να την ανακαλύψουν. Να νιώθεις ναυαγός στριγκάτος, σούπερ ντυμένος σε σχέση με τους λοιπούς γυμνιστές! Η Κλαίρη αποφασίζει να πάρει χαριτωμένες πόζες για να τη φωτογραφίσω. Σα τη Βουγιουκλάκη πετάριζε τα βλέφαρα και σα τη Μανωλίδου έγερνε το κεφάλι. Φλας-τσακ, την έβγαλα μια φωτογραφία. Το δέρμα της ηλιοκαμμένο, τα μαλλιά της μπουκλωτά απο το νερό... Μα... τι ήταν αυτό εκεί στο βάθος; Πατάω το ζουμ. Κάτι σκοτεινό υπήρχε εκεί πίσω. Ένας γυμνιστής αερίζει τα κωλομέρια του κρατώντας έκαστο -δεξί/αριστερό με τις παλάμες - δεξιά/αριστερά. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες.

Η Κλαίρη μου ζητά να προσπαθήσω ξανά. Ο Κύριος έχει αερίσει επιτέλους ό,τι είναι να αερίσει και με τα χέρια στη μέση πλέον, κοιτάζει τη θέα - πάντα όρθιος και κορδωμένος, τώρα τον είχαμε στο πλάι. Η Κλαίρη ξαναστήνεται με τσαχπινιά στο μάτι. Βουγιουκλάκη- Μανωλίδου και Φλας-τσακ τη βγάζω δεύτερη φωτογραφία. Υποπτευμένη απο τα αίσχη της προηγούμενης προσπάθειας, δεν αργώ να κάνω ζουμ στον Κύριο με τα αερισμένα κωλομέρια. Αυτή τη φορά, έχει γυρίσει ανφάς προς το μέρος μας και κάνει κάμψεις προς τα πίσω να ξεπιαστεί. Το πράμα του και ό,τι αυτό συνοδεύει είναι φάτσα φόρα στο ύψος του κεφαλιού της Κλαίρης που γελάει με τσαχπινιά στην ακροθαλασσιά.

Σπάνια θα βρεις φωτογραφίες απο αυτό το μέρος. Είναι δύσκολο να γλιτώσεις απο τους γυμνιστές. Αυτό ίσως να το κάνει και λίγο πιο μυστήριο ακόμα. Σα κοινό μυστικό, όσων γνωρίζουμε τη μαγεία της παραλίας αυτής. Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν έχω φωτογραφίες. Αυτό όμως δε σημαίνει οτι δεν έχω αναμνήσεις. Κι ας λένε οτι οι φωτογραφίες "κλειδώνουν" το χρόνο για πάντα.

Ξαφνικά ο χρόνος είναι λίγος, ενώ παλιά όχι. Περνάει γρήγορα, ενώ παλιά όχι. Και αρχίζει να με απασχολεί, ενώ παλιά όχι. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο δώρο που μπορείς να εισπράξεις και να δωρίσεις. Λίγο απο το χρόνο σου και λίγο απο το χρόνο του άλλου. Πόσο σημαντικό το "λίγο χρόνο ακόμα" αν έδινες. Όπως τα 5' ακόμη που χρειάζεσαι το πρωί για να ξυπνήσεις...

 Μπορεί να μην έχεις φωτογραφίες, αλλά έχεις αναμνήσεις.