F**k the Dress Code

Ξανάφησα τα μαλλιά μου σγουρά. Α-στα-διάλα. Βγήκε ο καλοκαιρινός ήλιος σήμερα, ο κόσμος πήγε παραλία. Κι εγώ να έχω μια ντουλάπα μαύρα-γκρί και σκούρα μπλέ, με πουκαμισάκια και σακάκια και ταγιεράκια και παντελόνια που μόνο η τσάκιση τους λείπει (δεν έχω φτάσει σε τσάκιση ακόμα. Πάλι καλά!)

Βαρέθηκα τα στενά ρούχα της δουλειάς, το αξιοπρεπές ίσιωμα μαλλιών, λες και τα σγουρά μαλλιά είναι απόκοσμα, ή ντροπή και πρέπει να τα κρύβουμε, να τα καίμε με το σίδερο και το πιστολάκι σόνι και ντε να κάτσουν ίσια, γιατί; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ίσιο μαλλί έπρεπε να υπερτερεί στον κόσμο. «Πως είσαι έτσι σαν την τρελή;», είπε η μητέρα ψιθυριστά όταν με αντίκρισε στη Γλυφάδα. Γιατί σαν την τρελή κυρία μου; Ούτε τα Σαββατοκύριακα δεν μπορούμε δηλαδή να είμαστε ο εαυτός μας; Να αφήνουμε την αφάνα μας ελεύθερη; Τις τιράντες του σουτιέν μας να φαίνονται, άντε και λίγο βρακί να φανεί με τόσο ήλιο, τι να κάνουμε δηλαδή;

Με έχει πιάσει το καλοκαίρι.  Το χειμώνα καμουφλάρω την τρελίτσα μου πίσω από φούστες σε σχήμα Άλφα που κόβουν άκομψα το γόνατο, κρύβομαι πίσω από τα βαρετά ίσια μαλλιά… Το σιχαμένο απαλό κραγιόν, για να μη φαίνεται ότι δεν είμαι άνθρωπος που αντέχει το πρωινό ξύπνημα. Ε, όχι λοιπόν, εγώ δεν είμαι φτιαγμένη για τυπικούρες! Εγώ είμαι φτιαγμένη να είμαι μελαμψή σα γυφτάκι και τα μαλλιά μου να ανεμίζουν ατίθασα.

Περπατούσα που λες στη γλυφάδα με τα μπράτσα έξω και νόμιζα ότι κάνω κάτι κακό. Όπως πέρσι στο Royal Sweet που όλο το καλοκαίρι φορούσα κλειστό παπούτσι κι όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να βάλω σαγιονάρα ένιωθα περίεργα. Και οι Θεοί του Ολύμπου σανδάλια φορούσαν! Τι καταπίεση είναι αυτή πια! 

Κάτι τέτοιες κρίσεις μας πιάνουν και πιστεύουμε ότι παρά τα τόσα ρούχα, δεν έχουμε τι να βάλουμε. Και το πιο φρικτό από όλα όσα μου συνέβει…; Κοιτάζοντας τη ντουλάπα με όλα αυτά τα ρούχα, σκέφτηκα ότι πλέον η ντουλάπα μου έχει γεμίσει με «κατάλληλα για τη δουλειά» ρούχα. Κι η υπόλοιπη ζωή; Οι υπόλοιπες ώρες ή μέρες της βδομάδας; Και τότε σκέφτηκα… Εδώ και μια εβδομάδα, τα μόνα άτομα που συναναστρέφομαι είναι οι συνάδελφοί μου. Και οι φίλοι; Κι όσοι δεν είναι στο τζομπ; Που είναι; Τι κάνουν; Άραγε κοιτάνε κι αυτοί την ντουλάπα τους με απορία και σκέφτονται τα ίδια;

Πριν λίγους μήνες είχα βρει τον εαυτό μου. Και κάπως, κάπου τον ξαναέχασα. Όπως όταν έχεις χάσει κιλά κι αρχίζεις να τα ξαναπαίρνεις, δυστυχώς δεν το καταλαβαίνεις όταν αρχίζεις να τα παίρνεις αλλά όταν είναι ήδη πολύ αργά κι έχεις γίνει τόφαλος. Το ίδιο και με όλα τα άλλα πράγματα... Τον τρόπο που σκέφτεσαι, που φέρεσαι, που ντύνεσαι. Νομίζω οτι τελικά, ξεχνάς τι θες να είσαι κι απλά ζεις στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, ενώ εσύ γίνεσαι διανοητικά τόφαλος...