Απο τον θυμό στην οργή

Κι εκεί που κάθεσαι προσπαθώντας πάρα πολύ για να συγκρατήσεις την ψυχραιμία σου και παρότι νιώθεις ντουλάρα με δεκαπέντε αφεντικά, σου έρχεται μια  ασυγκράτητη ορμή, να σηκωθείς επάνω και ουρλιάζοντας με όλη σου τη δύναμη  σαν τρελός (μπορείς να σκίζεις το δέρμα σου και να τραβάς τα μαλλιά σου παράλληλα) να αρχίσεις να αμολάς απανωτά χαστούκια…Να βρυχάσαι και να βρίζεις σα να μην υπάρχει αύριο… Να κοπανιέσαι με το μάτι του τρελού που γυαλίζει σα φρεσκοξεσκονισμένο διαμάντι και να μη σε νοιάζει, που το στόμα έχει ξεχειλώσει, τα σάλια σου πετάγονται παντού και η όψη σου μοιάζει με το κοριτσάκι από τον εξορκιστή. Ο λίγος θυμός είναι σέξι στις γυναίκες, όταν περάσεις στην οργή όμως, σε κάνει να μοιάζεις με εκστασιασμένο μανιακό τέρας! Το θες όμως. Το χρειάζεσαι. Αλλιώς θα σκάσεις.

Πόσα χαμένα χαστούκια και πόσες βρισιές κρατάς και πνίγεις μέσα σου; Πόσες φορές αναγκάζεσαι να το ηρεμήσεις για να συνεχίσεις, αλλά να το θυμάσαι ξαφνικά μια άλλη στιγμή και ξανανευριάζεις με περισσότερη λύσσα από πριν; Και κοπανιέσαι στο τιμόνι και νευριάζεις με τα πάντα στο διάβα σου χωρίς να ξέρεις το γιατί… Τίποτα χειρότερο από την ετεροχρονισμένη βαθιά οργή. Διαχωρίζω το θυμό από την οργή χωρίς να λάβω υπόψη μου κάποιον Μπαμπινιώτη. Είναι πολύ απλό, ο θυμός ακούγεται κάπως σιγανά όταν τον ονομάζεις «θυμό». Τι δύναμη έχει το «θ». Αν προσπαθήσεις να φωνάξεις πολύ δυνατά «είμαι θυμωμένη» ο θυμός χάνεται. Ενώ η οργή, το «ο», το «ρ», το «γ», κάνουν την οργή πολύ πιο εφιαλτική… «Είμαι οργισμένη… είμαι εξοργισμένη…», νομίζω τα ντεσιμπέλ είναι πολύ πιο εντυπωσιακά.

«Μα αν δεν το εξωτερικεύουμε μπορεί να μας συμβεί κάτι κακό!», είπε η Ρούνι-ρούνι τρομοκρατημένη, όταν ούρλιαζα για τα όσα μου συμβαίνουν – δεν φώναζα σε εκείνη, απλά τα ζούσα ξανά έτσι όπως τα αφηγόμουν. Κάπου σε μια ταινία έμαθα ότι αυτοί που κάνουν απεργία στην ομιλία, ουσιαστικά αποτρέπουν τον εαυτό τους από το να επαναλάβουν και άρα να ξαναζήσουν το απεχθές. Μα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να βρίσουν ;

«Σκέφτομαι να γράψω σε ένα χαρτάκι όλες αυτές τις λέξεις που κάνουν τα προβλήματα να φαίνονται μικρά… Κι όποτε τα παίρνω στο κρανίο κι είμαι έτοιμη να αρπάξω τον συνομιλητή μου από το λαιμό, να το βγάζω από την τσέπη, να το διαβάζω και πιστεύω θα περνάνε όλα. Ας πούμε, Πόλεμος, Θάνατος, AIDS, κι άλλα σημαντικά προβλήματα που αν εκείνη τη στιγμή της έκρηξης θυμού σου τα αναλογιστείς, τότε λογικά θα ηρεμήσεις και θα πεις «πάλι καλά!». Η Ρούνι-ρούνι άρχισενα γελάει μέχρι δακρύων, εγώ όμως το εννοούσα. «Μα φοβάμαι μην είσαι τόσο εξοργισμένη που του δώσεις του άλλου το χαρτάκι να το φάει!»…

Εγώ επέμεινα ότι πρόκειται για φοβερά έξυπνη λύση. Μπορεί να σώσει όχι μόνο τη δουλειά σου, αλλά και το γάμο σου… Τόση οργή, τόση συσσωρευμένη οργή, που πραγματικά πίστευα ότι μπροστά στον Πόλεμο, τον Θάνατο, το AIDS, θα εξατμιστεί.

Όπως φάνηκε μετά το πείραμα, η οργή είναι κάτι που δεν εξατμίζεται και δεν φεύγει. Το χαρτάκι το κοιτάς, αλλά τυφλωμένος από το θυμό δε μπορείς να το διαβάσεις κι αν μπορείς να το διαβάσεις δε μπορείς να το κατανοήσεις… H οργή είναι σαν τον Τυφώνα Σάντυ, θα περάσει από πάνω σου, θα τα κάνει(ς) όλα λίμπα και μετά θα περάσει και θα πάει αλλού. «Η λύση είναι ο διαλογισμός…», είπε κάποιος άλλος, που τα νεύρα του είναι σα μελάτο αυγό και δεν τσιτώνουν με τίποτα. Δεν νευριάζει. Έτσι λέει, Έτσι δείχνει. Δεν φτάνει στο σημείο της έκρηξης γιατί εξ αρχής δεν έχει θυμώσει.

Απορίας άξιον… Μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι νευριάζω ακόμα περισσότερο…