Η ψύχωση της "Αγγλίδας" vol3

Ακόμη και τις Κυριακές, που ούτε εγώ δουλεύω, δεν βρίσκω κανένα λόγο για τον οποίο θα πρέπει να οδηγώ με το πάσο μου, να φρακάρω την αριστερή λωρίδα και να κρέμεται το χέρι μου έξω από το παράθυρο, για να δείξω στον από πίσω (που τυχαίνει πάντα να είναι ένας καλός συνεπής άνθρωπος σαν εμένα!!!) ότι θα πηγαίνω σα χελώνα μόνο  και μόνο επειδή είναι Κυριακή. Όταν ξέρεις ότι  μπορείς να φτάσεις στην καφετέρια ή το εστιατόριο όπου πας για να διασκεδάσεις, στο μισό χρόνο άμα πιάσεις μια νορμάλ μέση ταχύτητα, γιατί να φας την ώρα σου μέσα στο αυτοκίνητο πουλάκι μου;;; Μια Κυριακή έχεις να διασκεδάσεις, αλλά όοοοοοοοοχι, εσύ γουστάρεις να πηγαίνεις σα κότα καθυστερώντας με από τη διασκέδασή μου. Τόσο ωραία περνάς μέσα στο αυτοκίνητο; Τότε κάτσε όλη μέρα μέσα στο αμάξι, στο γκαράζ του σπιτιού σου! Βασανίσου μόνος σου!!! (ή μπορείς απλά να στριμωχτείς στη δεξιά λωρίδα, πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω και με όλη μου τη ψυχή σε λέω ΜΑΛΑΚΑ. Κι ακόμη δεν έχω ξεθυμάνει).

Αυτό που έχω, γιατρέ, δεν είναι μόνο ψύχωση, είναι και κατάρα και μάλλον είναι οικογενειακή. Όπως ήδη σου εξήγησα, δεν μπορώ να φτάνω καθυστερημένη, γιατί τότε νιώθω ότι πρέπει να πέσω στα τέσσερα και να ζητάω συγνώμη, ή να σκαρφιστώ μια απίστευτη ιστορία λόγω της οποίας δικαιολογώ την καθυστέρηση. Ευτυχώς δεν μου συμβαίνει συχνά. Επειδή καταλαβαίνω όμως, ότι αυτή η παγκόσμια συνομωσία της καθυστέρησης δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει, έκανα πολύ μεγάλη προσπάθεια να αλλάξω τον εαυτό μου και να αργήσω. Επίτηδες. Το έχω προσπαθήσει πολλές φορές. Δεν τα κατάφερα. Και τότε είναι που συμπέρανα ότι έχω σοβαρό, πολύ σοβαρό πρόβλημα με το χρόνο. «Έλα στις 10 σπίτι μου και βλέπουμε που θα πάμε», μου είχε πει το boyfriend, ο οποίος είναι πολύ αχάριστος άντρας, γιατί σε αντίθεση με όλα τα boyfriends του κόσμου, εκείνος δεν έχει χρειαστεί να με περιμένει ποτέ του. Αντίθετα, από το 1^ο ως το τελευταίο ραντεβού, αργούσε γύρω στο δεκάλεπτο. Μόνο που το σκέφτομαι εξοργίζομαι… Τέλος πάντων, για να τον τιμωρήσω, αποφασίζω να αργήσω επίτηδες. Για να φτάσω στην ώρα μου, έπρεπε να ξεκινήσω 3 τέταρτα νωρίτερα. Εκείνο το βράδυ, ξεκίνησα μόνο 2 τέταρτα νωρίτερα, με σκοπό να αργήσω κι εγώ περίπου ένα δεκάλεπτο. Τεστ στον εαυτό μου έκανα, αυτός ούτε που θα το παρατηρούσε.  Παρότι το είχα προσχεδιάσει, όση ώρα ήμουν στο δρόμο, ένιωθα άσχημα, δεν σταματούσα να κοιτάω το ρολόι και να με πιάνει άγχος… Να φανταστείς, έχω κάνει τέρατα και άσχημα δεν ένιωσα, αλλά με την ώρα, είναι προφανές, με καταδιώκει ένα στιχιό. 

Δεν κόλλαγα στον μπροστινό, δεν κόρναρα, δεν έκανα προσπεράσεις, δεν εκνευριζόμουν, το πόδι μου δεν κόλλαγε στο γκάζι, δεν πέρασα κανένα πορτοκαλοφάναρο, με λίγα λόγια δεν ήμουν παράφρων μάνιακ προσπελάσιους παρανομίκ ούτε προσευχήθηκα να μπορούσα να περάσω πάνω από τα αυτοκίνητα, ως συνήθως… Κι όμως, έσπασε ο διάολος το πόδι του και πάλι έφτασα στην ώρα μου. Ούτε ένα λεπτό πριν, ούτε ένα λεπτό μετά. Να θες να αργήσεις και να μη μπορείς. Σαν τη φίλη μου τη Χρύσα, έφτασε στην ώρα του προσκλητηρίου την ημέρα του γάμου της κι έτσι χρειάστηκε να κάνει το γύρω της εκκλησίας μια δεκαριά φορές για να πούμε ότι «η νύφη στήνει το γαμπρό» (ο γαμπρός ζαλίστηκε από το γύρω-γύρω-όλοι). Δηλαδή έλεος, ούτε στο γάμο μας δεν καταφέρνουμε να κάνουμε εντύπωση!

Όταν λοιπόν αργούμε, εμείς που έχουμε την ψύχωση του «τικ-τακ», μας πιάνει ταχυκαρδία, μανία, άγχος και πάνω από όλα νεύρα. Άσε που κανείς δεν μπορεί να μας ξεγελάσει, ούτε ένα χαλασμένο ρολόι...Γιατί με τόσα χρόνια εκπαίδευσης, ξέρουμε πάντα τι ώρα είναι. Τικ τακ τικ τακ. Δικαιολογίες όπως «με πήρε ο ύπνος», ή «το ξέχασα» ή «εντάξει δεν άργησα πολύ»,  να τα πείτε αλλού! Εδώ δεν πιάνουν. Ξυπνητηρι δεν έχεις; Χάπι για το ασλτχάιμερ δεν έχεις; Και τι εννοείς δεν άργησες πολύ μανίτσα μου; Ποιος καθορίζει το πολύ και το λίγο; Εσύ ή ο μαλάκας που σε περίμενε; Πως παραβιάζεις το δικαίωμα μου στο χρόνο; Με τι δικαίωμα με υποχρεώνεις να περιμένω έστω και «λίγο»; Σε όλους μπορεί να τύχει, αλλά στους περισσότερους τυχαίνει συνέχεια! Και το χειρότερο από όλα για εμάς τους με σύνδρομο «Εγγλέζου» είναι ότι οι γονείς μας δεν μας έμαθαν μόνο να μην αργούμε, αλλά και να περιμένουμε. Δεν φεύγουμε, σας περιμένουμε. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος μου λέει «θα σε πάρω σε λίγο», εγώ περιμένω, ακόμη κι όταν έχουν περάσει δύο μήνες!