Η ψύχωση της "Αγγλίδας" vol1

Μόλις χθές ανακάλυψα κάτι για τον εαυτό μου. Θα το ονομάσω "it". 

Τικ τακ τικ τακ, όλη μου τη ζωή την κυνηγάει ένα μανιακό αέναο «τικ-τακ»… Όλοι οι ψυχολόγοι θα έλεγαν ότι φταίει η μαμά μου και μόνο. Από μικρή με μεγάλωσε με τρείς αρχές: Να είμαι συνεπής (περιλαμβάνει το να μην αργώ στα ραντεβού μου), να μην την κάνω ρεζίλι (να μη ζητάω περισσότερο χρόνο π.χ. σε ξένα σπίτια) και να μη χασομεράω (να μη χάνω το χρόνο μου, να περπατάω γρήγορα, να ξυπνάω νωρίς κ.ο.κ.). Μέσα μου έχει γεννηθεί μια ψύχωση λοιπόν, αν και δεν είναι η μόνη. Πρέπει όλα να γίνονται σωστά και στη σωστή στιγμή. Κι αν δε γίνει έτσι… τότε έχει καταστραφεί όλη μου η ζωή, κάπως έτσι νιώθω. Απλά θα έλεγες, ότι αυτό το χαρακτηριστικό, τη μανία με το να είμαι στην ώρα μου και να αξιοποιώ το χρόνο με συγκεκριμένο τρόπο (να μη φεύγω εκτός του προγράμματος που μόνη έχω φτιάξει στο μυαλό, χωρίς κανένα κάλενταρ και καμία πραγματική βιασύνη) είναι ό,τι χειρότερο αντιμετωπίζω στην καθημερινότητα. Διότι όταν κάτι πάει να με εμποδίσει ή να με καθυστερήσει, τότε ξεσπάω σε κάτι νεύρα…σα να έχει μπει ο διάολος μέσα μου. Και γίνομαι υστέρω. Το ίδιο όταν με στήνουν και περιμένω… και περιμένω…και στο τέλος διαολοστέλνω.

Παράδειγμα πρώτο: Η γαλλίδα φίλη μου Καμίγ μας καλεί σπίτι της το Σάββατο το βράδυ. Στο προσκλητήριο μήνυμα έγραφε ολοκάθαρα 9.30. Ξεκίνησα από το σπίτι υπολογίζοντας το χρόνο α) όχι πολύ γρήγορο περπάτημα για να μην ιδρώσω, όχι και πολύ αργό και κρυώσω γιατί χιόνιζε β) να προλάβω να σταθώ στη Σοκολατερί να της πάρω σοκολατάκια γ)μπορεί να έχει ουρά ή να είναι αργός ο πωλητής ή να καθυστερήσω στην επιλογή των σοκολατακίων δ) ίσως να μη βρω το σπίτι με την πρώτη κι επειδή είναι πάνω σε λεωφόρο και η διάβαση των πεζών είναι ανύπαρκτη, θα θέλω κάποιο χρόνο να περάσω απέναντι. Τα πράγματα έγιναν φυσικά, ακριβώς όπως τα είχα υπολογίσει και 9.30 ακριβώς, ούτε ένα λεπτό πριν ούτε ένα λεπτό μετά, βρίσκομαι από κάτω και χτυπάω το κουδούνι. Η Καμίγ μου ανοίγει κι όταν επιτέλους μπαίνω στο σπίτι της συνειδητοποιώ ότι δεν έχει έρθει κανένας άλλος ακόμη, είμαι η πρώτη. Οι άθλιοι αυτοί καλεσμένοι όπως όλοι εσείς οι υπόλοιποι, δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους, πράγμα που το θεωρώ ιδιαίτερα προσβλητικό για τον εκάστοτε οικοδεσπότη. Όταν κάποιος σε καλεί στις 9.30, εσύ τι καταλαβαίνεις; Εγώ καταλαβαίνω 9.30 πάντως. Προφανώς η Καμίγ δεν ήταν από τις οικοδέσποινες που ξέρουν τι λένε. Τα έχει χαμένα. Γιατί κυρία Καμίγ, όταν καλείς 9.30 κι εγώ έρχομαι ακριβώς εκείνη την ώρα, άσχετα που κανένας άλλος δεν έχει έρθει, πως εσύ έχεις στρώσει δείπνο για δύο και τρως με τον γκόμενό σου; Τι εννοείς σας έπιασα πάνω στο φαγητό; Στεκόμουν κι εγώ σαν το Χάρο πάνω από τα κεφάλια τους μέχρι να φάνε, προσβεβλημένη φυσικά για το όλο σκηνικό. Αυτή η ασυνέπεια ολονών με κάνει να δείχνω τρελή, αλλά σοβαρά τώρα, εγώ είμαι τρελή ή όλοι οι άλλοι είναι απλώς απαράδεκτα ασυνεπείς;  

Εγώ όταν καλώ στο σπίτι μου στις 9.30, σημαίνει ότι 9.29 είμαι έτοιμη πανέτοιμη, ντυμένη, στολισμένη και βαμμένη πίσω από την πόρτα και περιμένω να την ανοίξω. Παράδειγμα δεύτερο: Είχα γενέθλια κι είχα καλέσει τους φίλους μου σπίτι. Η πρώτη καλεσμένη, η κολλητή μου, ήρθε μία ώρα μετά. Και να φανταστείς ήταν η πρώτη. Μόλις εμφανίστηκε στο κατώφλι του σπιτιού, άστραψα και βρόντηξα επειδή είχε αργήσει. «Και που ήηηησουνννν;;;; Γιατί άργησες τόοοοσοοοο;;;;». Εκείνη ακούμπησε το δώρο κάτω και μου απάντησε με ψυχραιμία «μα αφού δεν έχει έρθει κανείς». Θέλεις να μου πεις ότι εκείνη το ήξερε ότι κανείς δεν θα έρθει στην ώρα του; Και πως το ήξερε; Τι παγκόσμια συνομωσία είναι αυτή να αργούν όλοι σε ένα κάλεσμα. Καλέ μου, αν ήθελα να έρθεις στις 10.30 θα σου έλεγα έλα στις 10.30! Και όπως θα έλεγε η μαμά μου, πολύ σωστά, σε σπίτι πας, όχι σε μπαρ, να χτυπάς κουδούνι ό,τι ώρα θες και χωρίς προειδοποίηση ότι θα αργήσεις!

Η συνέπεια για μένα δεν έχει να κάνει μόνο με το να μην καθυστερώ να πάω κάπου. Αλλά και με το να μην πηγαίνω νωρίτερα. Μην τον πιάσω τον άλλον με τη παντόφλα και το σώβρακο βρε αδερφέ! Έτσι, όταν φτάνω κάπου νωρίτερα, δηλαδή, πες ότι είμαι έξω από την πόρτα σου 8.50, επειδή έτυχε να μη με πιάσουν δύο φανάρια λιγότερα από αυτά που υπολόγιζα, ή γιατί βρήκα γρηγορότερα πάρκιγνκ, κάθομαι ήσυχα απ’έξω και περιμένω να πάει 9 ντάν για να χτυπήσω το κουδούνι… (τώρα που το ξέρεις, μπορείς να με φωνάξεις μέσα να μη ξεροσταλιάζω την επόμενη φορά)