Pure Hate 4

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το Pure Hate 1,2&3, τότε που ετοίμαζα πάλι τα συμπράγκαλα για Τουλούζη, έφυγα 10 Σεπτεμβρίου, κι ακριβώς όπως πέρσι ξαναφεύγω… Μα είναι αλήθεια τόσο απλό;

Όχι! Μια μέρα πριν φύγω ο εξωτερικός σκληρός δίσκος τα παίζει! Ό,τι έχω σώσει εκεί μέσα έχει γίνει «συντομογραφία» 1kb, όπως καταλαβαίνει κι ένας τεχνολογικά ανάπηρος σαν εμένα, αντίο φωτογραφίες, αντίο εργασίες… Οι φωτογραφίες με καίνε πιο πολύ βέβαια, γιατί εκτός από τον δίσκο μου, χάλασε και η φωτογραφική μου. Υποβρύχιες φωτογραφίες δεν ήθελα; Πάρτα τώρα! Error Error Terror!

Πετάχτηκα πάνω κι άρχισα να μουγγρίζω… Ύστερα να βρυχώμαι σα λιοντάρι για να ακούσει όλη η γειτονιά, ότι «θα τον σκοτώσωωωω, θα τον σκοτώσωωωω!» κι πολλές ευφάνταστες βρισιές που μου ερχόντουσαν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή, το μίσος με έπνιξε στην κυριολεξία και ευχήθηκα με όλη μου τη ψυχή να καταστραφεί η ψηφιακή τεχνολογία!

Ύστερα είναι κι αυτό το pain In da ass με τις παλιοβαλίτσες. Βούτηξα τη ζαλισμένη προ δεκαετίας ζυγαριά, την κούρδισα κι απείλησα να τη σπάσω σε χίλια κομματάκια αν τολμήσει να δείξει κάτι άλλο από  23 κιλά. (όχιιι δεν είμαι τρελήηηη, όχιιιι). Πήρα τη βαλιτσάρα αγκαλιά και με μεγάλο κόπο την ακούμπησα πάνω. Η ένδειξη ήταν «μηδέν». Μου κάνει πλάκα ο Θεός σήμερα; Χάλασε κι η ζυγαριά ρε φάκ; Όχι… Απλά παρότι εγώ ζοριζόμουν τόσο να την τοποθετήσω, εκείνη στεκόταν ακόμα πάνω στα ροδάκια. Την ξαναπήρα αγκαλιά, αυτή τη φορά για να τη βάλω στο πλάι. Τέλεια! Μόνο που τώρα δε μπορούσα να δω καθόλου την ένδειξη. Μου ήρθε να δαγκωθώ, να υστεριάσω και για πρώτη φορά ήθελα να κάνω πραγματικότητα αυτό που λέμε «να τραβήξω τα μαλλιά μου». Δεν μπορεί, από ελληνικό αεροδρόμιο φεύγω, θα τους πείσω να με περάσουνε, όπως τότε με τα 2,5 λίτρα ρακή.

Επιτρέπεται μόνο 1 αξεσουάρ εντωμεταξύ… Δηλαδή το λαπ τοπ. (άλλη μπακατέλα κι αυτή, με τόση επισκευή που του έχω κάνει θα είχα mac τώρα που λέει και ο Τζέντλ-Μαν). Συναισθηματικό δέσιμο βλέπεις! Μαζί με το αξεσουάρ θα κρύψω και τους φορτιστές, το νεκρό κορμί της φωτογραφικής (γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν ξέρεις, μπορεί άμα τη βουτήξω στο Γκαρόν να συνέλθει), τον φάκελο με όλη τη χαρτούρα (ναι, ναι, είμαι εγώ, να και τα πτυχία μου, να και οι φωτοτυπίες απο τις ταυτότητες τα διαβατήρια, η διπλή υπηκοότητα-προσωπικότητα  και έχω ξανανοικιάσει δε θα σας κλέψω, ναι μιλάω κι Αγγλικά κ.ο.κ.).Το χώνω κι αυτό και τώρα σκέφτομαι (πάλι) ότι όπως τα έχω στουμπώσει όλα στη βαλίτσα, δεν θα μπορώ να βρω τίποτα εκεί μέσα αν δεν τα απλώσω όλα κάπου. Κάπου; Που;

Δεν έχω σπίτι σας το είπα; Ούτε κρεβάτι! Ούτε καν ένα καναπέ! Έδωσα λοιπόν μια ιδέα στη Φού, τώρα που θα μείνουμε και οι 2 στης Αthèna… «Αν βάλουμε τη μια βαλίτσα δίπλα στην άλλη, απλώσουμε κι ένα σεντόνι, έτοιμο το ντιβάνι!»…