Όπως τότε...

Φέτος άργησα να πάω διακοπές, πρώτη φορά έφυγα στο νησί Σεπτέμβριο μήνα, με διάθεση «ποτήρι μισοάδειο» και ηχητικό εφέ «γιουχάρισμα σε αμερικανική σειρά». Γενικά λένε ότι ο Σεπτέμβριος είναι ωραίος μήνας να πας διακοπές, γιατί η Σάρα, η Μάρα και το Κακό Συναπάντημα έχουν επιστρέψει στον πάγκο τους, ο καιρός είναι ακόμα καλός, οι τιμές πιο προσιτές και το carrying capacity που λέμε εμείς στο χωριό μου, λειτουργεί ικανοποιητικά.

Στην περίπτωσή μου λειτούργησε περισσότερο από ικανοποιητικά, σχεδόν αποκαρδιωτικά θα έλεγα, ήθελα να δώσω και οδηγίες προς ναυτιλομένους στην T-Ranger, που επισκέφθηκε την Πάρο και περίμενε «να γίνει χαμόοοοος». Ό,τι μαγαζί της πρότεινα ήταν ήδη κλειστό και να’΄ναι καλά ο αέρας, τα μπάνια της πήγαν στράφι…

Παρότι λοιπόν το νησί δεν έχει καμία σχέση με άλλες χρονιές – που ποτέ δεν ήταν Σεπτέμβριος αλλά κι ο καρκίνος της κρίσης δεν είχε φτάσει στο κόκαλο…- βρήκα κάτι στην Πάρο, που το είχα χάσει χρόνια τώρα! Τις οικογενειακές τύπου διακοπές! Η Πάρος από το 2005 που την έχω ζήσει πέραν του δέοντος, σηματοδοτούσε το τέλος των Πανελληνίων, το ατελείωτο κλάμπινγκ, την ατιμώρητη μέθη, τις κρέπες στις 5 το πρωί, τα τραγούδια στο ΚΤΕΛ, το πάρκινγκ αργότερα όταν πλέον είχα αυτοκίνητο, που έλεγες, θεέ μου, να το ρίξω στο λιμάνι να τελειώνω… Σήμαινε τουρίστες από όλο τον κόσμο, που με τη σειρά τους θέλανε να κάνουνε «πωωω θα γίνει χαμόοοος», έλληνες chauds lapins (ξαναμμένοι) που την έπεφταν σε όποια προλαβαίνανε… Σήμαινε να χτυπιέσαι σα να κάνεις αερόμπικ με τις ίδιες μουσικές κάθε βράδυ επι δύο μήνες… Να λιώνεις στην χάι-χούι παραλία όλη μέρα, μέχρι που να νυχτώσει και να μεταφερθείς στο beach bar για σφηνάκια… Ήταν λίγο πολύ όπως την παρουσίαζαν στο star με λίγα λόγια.

Πριν από το 2005, αρκετά πριν, συγκεκριμένα από το 1993 (δε φοβάμαι να πω την ηλικία μου, ναι) οι αναμνήσεις μου περιορίζονται σε ελεύθερη παραλία – κάτι σα το ελεύθερο σεξ, σε φρέσκο ψάρι σε κανονική ταβέρνα κι όχι βλαχομπαρόκ λουξαρία εστιατόριο… Τουρίστες από όλο τον κόσμο, που δεν ερχόντουσαν για τον «πωπωωω θα γίνει χαμόοος», αλλά έφερναν τα παιδιά τους, να παίξουν ανέμελα, να ευχαριστηθούν τα μπάνια και το καλό φαί… Τότε που δε μας ένοιαζε να σκαρφαλώσουμε σε 5 ορόφους πλατφόρμα και να πάμε να δειχτούμε στο facebook… Τότε που είχες μεγάλη χαρά, όταν έφτανε Σεπτέμβριος και πήγαινες να εμφανίσεις εκείνο το φιλμ, όπου από τις 32 φωτογραφίες στις 30 ήσουν κακάσχημος αλλά τις κρατούσες όλες στο άλμπουμ χωρίς κόμπλεξ! Τότε που τα ζευγάρια δε φασωνώντουσαν σα ξελιγωμένα δημοσίως λες και δεν έχουν σπίτι και μια δημόσια τρυφερή αγκαλιά αρκούσε. Επειδή ήμουν μικρή δεν θυμάμαι τι έπινε ο κόσμος, αλλά αμφιβάλλω ότι συζητούσαν μια ώρα με το σερβιτόρο για το Coco Raspberry Long-Short Citronella  Shaked Maritnovodka…

Ξαναβρήκα γωνιές του νησιού, όπως ας πούμε ψαροχώρια (Δρυός, Πίσω Λιβάδι, Αλυκή) που μαζεύουν ήρεμο κόσμο και τελικά ήταν πιο ζωντανά και όμορφα από την άδεια πλέον μοντερνο-μπαροκατάσταση της Νάουσας, όπου τα μαγαζιά κλαίγανε και χτυπάγανε μύγες… Παραλίες με φανταστικά νερά, απάνεμες, γραφικά βράχια, καθαρή άμμο… ανοργάνωτες παραλίες (με Ιταλούς γυμνιστές χι-χι-χι)… Και μου ήρθε και ο Πώπωτας στο μυαλό «εμπρός πίσω»…

Αυτές οι διακοπές είχαν κάτι από τα παλιά… κάτι απροσδιόριστο, αλλά που μου άρεσε και μου είχε λείψει… Κάτι που πράγματι δε βρίσκεις στη Γαλλία, το Μαιάμι, ή το Άμπου Ντάμπι…(για μένα τα λέω και για τους ξενιτημένους φίλους)... Κάτι που σε όλους θυμίζει παιδικά χρόνια και την «παλιά καλή Ελλάδα»…Κάτι που μου υπενθύμισε οτι ένα απο τα καλά της οικονομικής κρίσης είναι οτι γκρεμίζει το ιδεώδες της κοινωνίας για το εφήμερο, που μεταφράζεται ως το ματαιόδοξο γκλάμ και το παράδοξο φαίνεσθαι...