Great Loves, Painful endings

Mε συνοδευτικό αυτό αν δε σου κάνει κόπο: 
http://www.youtube.com/watch?v=-8ZqhPtlXpM&feature=related 

Δύο λαπ τοπ στο πάτωμα, τρία ποτήρια κρασί κι ένα άδειο μπουκάλι… Λιωμένο τυρί πάνω σε φρέσκια μπαγκέτα… Ισπανικά κι όχι Σαντορινιά τοματίνια. Και μπουζουκοτράγουδα, καψουροτράγουδα, άκρως ενοχλητικά για τα γαλλικά αφτιά των γειτόνων μας… Όλα τα σόσιαλ μίντια ανοιχτά, για να κρατάμε επαφή με το ξεμέθυστο περιβάλλον. Να ξέρεις ότι το Youtube δεν κολλάει όταν ακούς το σωστό τραγούδι, ούτε καν όταν η πηγή σου είναι οι Εστουντίνες και το Free WiFi.

Θράσος! Όχι Νάσος, ο Νάσος έτρωγε στην εστία εκείνη την ώρα… Όλοι ήταν απασχολημένοι στις ζωές τους, αλλά όχι εμείς… Η Αθηνά και η Φανή και εγώ… Όπως λέει ο Βαγγέλης, όταν είμαστε κι οι τρείς μαζί είμαστε ανυπόφορες…

Ανάμεσα στα πολλά καψουροτράγουδα θα παίξουν κι ένα δύο έντεχνα που φέρνουν δάκρυα… Ή μερικά ροκάκια που φέρνουν θλίψη, χωρίς δάκρυα όμως…Φοράω ένα ρούχο που δεν είναι δικό μου, μου πέφτει κάπως μεγάλο και κάπως μακρύ… και δεν μυρίζει «εγώ», αλλά έχει κάτι από εμένα…

Δεν κάνει ψύχρα, ούτε ζέστη… Είναι πολύ περίεργο!? Όχι; Η ιδέα μου είναι;

Τα πράγματα της Αθηνάς είναι πακεταρισμένα σε δέκα διαφορετικές σακούλες, κούτες, βαλίτσες… Το σπίτι της… Το σπίτι μας, και των τριών μας! Χωρίς εκείνο το ρολόι, που από τη μια μας ενοχλούσε με το αδίστακτο τικ-τακ που σε αγχώνει, από την άλλη, λίγο ζαλισμένες το ψάχνουμε στον τοίχο για να δούμε τι ώρα είναι, λες κι έχει καμία σημασία τώρα έτσι όπως είμαστε…

Ναι, κάνω Live αναμετάδοση γι’αυτό και η δομή του κειμένου είναι εντελώς «παράφωνη». Δεν μου έρχονται κι οι λέξεις εύκολα…

Πολλή αγάπη σε αυτή την πόλη… Και έρωτας… Πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι και πολλά συναισθήματα… 

Με ένα ρούχο που δεν ήταν δικό μου, σε ένα σπίτι που δεν ήταν δικό μου, σε μια πόλη που δεν ήταν δική μου... και τώρα που τα κατέκτησα φεύγω.

Αλεξία