ΚΕΝΥΑ 2002 (vol2)

Ο Λώρεν ήταν αφρικανός, ψηλός, γύρω στα σαράντα, γκρίζα μαλλιά, καθαρά αγγλικά και χαμογελούσε ασταμάτητα. Φαντάζομαι ότι με τα λεφτά που του δώσαμε τότε, ακόμα πίνει νερό στην υγειά μας και το χαμόγελο θα του έχει μείνει…Είχε ένα λευκό βανάκι-τζιπ, από αυτά που η οροφή είναι ανοιχτή, αλλά από πάνω της έχει κάτι σα σιδερένια τέντα έτσι ώστε να μπορείς να βγάλεις το κεφαλάκι με τη φωτογραφική, αλλά να προστατεύει παράλληλα αν κάτι δεν πάει καλά… Όπως για παράδειγμα, αν ένα λιοντάρι αποφασίσει να μπει μέσα για να βγάλετε σέλφι! 

Το  βαν είχε τρεις σειρές καθίσματα… Μπροστά καθόταν ο Λώρεν με τον King, πίσω η μάμα-King, ο κύριος Zed και κάποιες φορές η Μικρή και πίσω-πίσω η Σία, εγώ και η Μεγάλη. Το σχέδιο ήταν να γυρίσουμε όλα τα μεγάλα πάρκα, να αλλάζουμε δηλαδή ξενοδοχείο κάθε 2 νύχτες, να φτάσουμε στο πιο νότιο μέρος και να πατήσουμε το ένα πόδι στην Τανζανία και το άλλο στην Κένυα κι επιστρέφοντας προς το Βορρά να ξεκουραστούμε τέσσερις ημέρες στη Μομπάσα.  

Είχα μια νεοαποκτηθείσα κάμερα, δώρο των Χριστουγέννων, με την οποία είχα βαλθεί να κινηματογραφήσω ολόκληρο ντοκυμαντέρ. Πριν ξεκινήσουμε, ο Λώρεν μας έκανε σαφές, ότι στη ζούγκλα υπάρχουν τρεις κανόνες:

1. Δεν φωτογραφίζεις ποτέ ντόπιους 
2. Δεν προκαλείς ποτέ κανένα άγριο ζώο και 
3. Δεν περπατάς ποτέ εκεί που δεν προβλέπεται να πατήσει ανθρώπινο πόδι.

Μόνος του τα είπε, μόνος του τα άκουσε!

Παρότι ήμασταν μέσα στα αχανή πάρκα της Κένυας, όπου τα ζώα ζουν ελεύθερα και όχι σε λυπηρά κλουβιά όπως στα δυτικά ζωολογικά πάρκα, τα ξενοδοχεία που υπάρχουν μέσα σε αυτά είναι πολυτελείας, ασφαλείας και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον πολιτισμένο κόσμο. Μόλις πήγαινε λίγο να νυχτώσει, βγάζαμε το όπλο μας από το σακίδιο, ήτοι το βρωμερό AUTAN και πασαλειβόμασταν με μανία, μέχρι να σιγουρευτούμε ότι δεν έχει μείνει κανένα σημείο τους σώματός μας ακάλυπτο από το μαγικό δηλητήριο. 

Το πρώτο βράδυ, που δεν είχαμε φτάσει ακόμα στα βάθη της ζούγκλας, επιβιβαστήκαμε στο τζιποειδές βαν και ο Λώρεν θα μας πήγαινε σε τοπικό εστιατόριο, όπου μπορούσες να δοκιμάσεις κρέας που ποτέ άλλοτε δεν είχες γευτεί. Ο Λώρεν γέλαγε και παράλληλα του ερχόταν λιποθυμία από τις αναθυμιάσεις του Autan. Το εστιατόριο φολκλόρ, γεμάτο τουρίστες κι εμείς, κανιβαλίσαμε κανονικά… Αντιλόπη, Ζέμπρα, Μπούφαλο και όλη την παρέα το Μόγλη μας σέρβιραν σε τεράστιες σούβλες. Το πιο νόστιμο και πιο ζουμερό από όλα όμως, ήταν ο κροκόδειλος. Το έτρωγες με τύψεις ωστόσο, σαν κάτι να μην ήταν φυσιολογικό.

Σκασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου φυσικά, η Μεγάλη, που ήταν λίγο πιο μεγάλη από εμένα και πιο περπατημένη, είχε τη φοβερή ιδέα να τους βάλουμε όλους για ύπνο και να κατέβουμε στο μπαρ, όπου είχε τύπου ντισκοτέκ και μπιλιάρδα. Η Μικρή ακολουθούσε το δίχως άλλο. Καλύτερη ιδέα από αυτό, ήταν να αδειάσουμε και την κολόνια πάνω από το AUTAN, γιατί πως αλλιώς θα γνωρίζαμε εκείνους τους όμορφους έφηβους Ισραηλίτες;