5.7.12

Mini Bar Project


Από μικρή είχα μεγάλη έφεση στα μαθηματικά. Έκανα πράξεις με το μυαλό μου, που ούτε τα κομπιουτεράκια δε μπορούσαν να επιβεβαιώσουν. Ήμουν αλάνθαστη, αν και όλοι οι μαθηματικοί μου, σε όλα τα χρόνια του σχολείου, είχαν συνωμοτίσει εναντίον μου και μποϊκοτάρανε τα γραπτά μου. Μερικοί εξ αυτών δε δίστασαν να με μηδενίσουν. Πολλάκις. Ποιον; Εμένα, τη μαθηματική ευφυΐα! Αυτός ήταν κι ο λόγος που απέρριψα τη θετική κατεύθυνση κι ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα με σημάδεψε, προκαλώντας μου ψυσοχωματικές διαταραχές όποτε έβλεπα αριθμούς. Έκτοτε, μετά τις Πανελλήνιες, αποφάσισα να μη ξαναδώ μπροστά μου μαθηματικά. Το σύμπαν όμως δεν άντεχε την αδικία και τα ξαναέβαλε στο δρόμο μου όταν έφυγα για Μεταπτυχιακό. Δε μπορούσε να στερηθεί ο κλάδος ένα τόσο δυνατό μαθηματικό μυαλό βλέπεις. Νίκησα το φόβο μου κι απέδειξα άλλη μια φορά ότι τα μαθηματικά είναι το δυνατό μου σημείο. Για αυτό το λόγο, ανάμεσα στις χιλιάδες αρμοδιότητές μου ως βοηθός του βοηθού, του βοηθού του αφεντικού, η μια αφορά στην κοστολόγηση. Το Γέρικο Άλογο μου έχει αναθέσει τις κλεψιές του μίνι μπαρ.

Αν κρίνω από τον εαυτό μου, οι περισσότεροι άνθρωποι καταναλώνουν προϊόντα από το mini bar, που στην κανονική ζωή τους δεν θα καταναλώνανε ποτέ. Το μίνι μπαρ είναι ο διάολος μεταμορφωμένος σε αναψυκτικά, σοκολάτες και διάφορα παχυντικά και ανθυγιεινά σνακς. Όποτε ανοίγεις το μίνι μπαρ για νερό, σου καρφώνεται η ιδέα ότι «πρέπει» να τα φας όλα. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι δώρο με το δωμάτιο και ξεχνάς ότι δεν είναι τσάμπα. Το ξεχνάς γιατί ο μινιμπαρίστας (έτσι τον λέμε εμείς εδώ) θα στο ξαναφουλάρει οπωσδήποτε άπαξ και σημειώσει ότι λείπει κάτι. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα…

Όσο εσύ μένεις στο δωμάτιο και χλαπακιάζεις, ο μινιμπαρίστας σπεύδει να σου ανανεώσει τα σνακς και τα αναψυκτικά, για να σε κάνει να διαολιστείς κι άλλο, να καταναλώσεις ακόμα περισσότερο και φυσικά, να φέρεις έσοδα στην επιχείρηση. Αυτό όμως που του διαφεύγει, είναι ότι μπορεί να φύγεις πολύ βράδυ, ή πολύ πρωί, ή πολύ βιαστικά…χωρίς να πληρώσεις το μίνι μπαρ! Κοινώς, η πλειοψηφία των πελατών κλέβει το μίνι μπαρ εν γνώσει του, όταν ο ρεσεψιονίστας ρωτάει διστακτικά «Έχετε κάτι από το μίνι μπαρ;». Ο σοβαρός και πέραν πάσης υποψίας κύριος με τη μεταξωτή γραβάτα θα ανασκουμπωθεί, θα κάνει ότι προσπαθεί να θυμηθεί και θα απαντήσει με σιγουριά «Όχι». Ο ρεσεψιονίστας θα χαμογελάσει, θα του δώσει την ταυτότητά του και θα του ευχηθεί καλό ταξίδι και καλή επιστροφή. Ο κύριος Πελάτης θα γνέψει ή θα ψιθυρίσει ένα «ευχαριστώ» (για να μη χάσει το πρεστίζ του) και θα εξαφανιστεί.

Κατάλαβες; Έχει λεφτά να χρυσοπληρώσει τη διαμονή του στο Royal Sweet αλλά τσιγκουνεύεται να πληρώσει το μίνι μπαρ. Από το παγκάρι κλέβεις βρε! Ντροπή!

Κι εδώ εφαρμόζεται ο περίφημος νόμος «Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο», αλλά στην περίπτωση του μίνι μπαρ, ισχύει αντίστροφα. Όταν λοιπόν ο μινιμπαρίστας καταλάβει τι έχει γίνει, είναι πολύ αργά. Δεν μπορείς να προσβάλλεις τον πελάτη ότι σε έκλεψε (π.χ. να τον πάρεις τηλέφωνο και να του ζητήσεις τα ρέστα), γιατί καταρχήν είναι Ο Πελάτης και κατά δεύτερον, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν έκλεψε π.χ. η καμαριέρα. Εμείς ξέρουμε φυσικά ότι δεν το έκανε η καμαριέρα, που είναι φτωχή πλην τίμια. Ο χοντρός το έκανε. Κι έτσι, για λόγους ευγένειας (συν τοις άλλοις δεν έχεις αποδείξεις για τίποτα) δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν για τις διαφυγές του μίνι μπαρ.

Όσο για τα απλήρωτα προϊόντα…. Θα πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι τόσο λίγα βεβαίως, εγώ τα μετράω καθημερινά για να μη χάσω το λογαριασμό. Κι εδώ είναι που πρέπει να χρησιμοποιήσω τη μαθηματική μου εξαιρετική ικανότητα. Καταλάβατε πόσο υπεύθυνη θέση έχω στο Royal Sweet; Τα οικονομικά της επιχείρησης κρατάω στα χέρια μου!!!

No comments:

Post a Comment

Any comments?