30.6.12

The wrong bride !


Κάθε Σάββατο βράδυ βάζω τα καλά μου, μακιγιάρομαι, στρώνω το κατά τ’άλλα ατίθασο μαλλί, παρφουμάρομαι και πάω σε γάμους. Φυσικά δεν πηγαίνω ως καλεσμένη, αλλά ως θύμα της Διευθύντριας, αλλά για να χρυσώνω το χάπι, προτιμώ το «μέλος στην ομάδα οργάνωσης εκδηλώσεων». Αυτό ας πούμε, δεν είναι στις αρμοδιότητές μου, αλλά να, που όλο κάτι γίνεται και …Αι στα διάλα, δε θα γκρινιάξω άλλο!

Τέλος πάντων, είμαι στην υποδοχή με μια λίστα ονομάτων. Άλλοτε ο γάμος είναι γκλάμουρους, με πάνω από 300 καλεσμένους (χάος) άλλοτε πιο οικογενειακός (καμιά 70αριά). Αυτή τη φορά ήξερα ότι δε θα περιμένω πολλούς καλεσμένους και έτσι θα ξεμπέρδευα γρήγορα καλώς εχόντων των πραγμάτων (έτσι γράφεται ρε;). Τα τρία πιο απαίσια πράγματα όταν κάνεις αυτή τη δουλειά είναι:

  1. Όταν δεν ακούς καλά το όνομα του άλλου και αναγκάζεσαι να το ξαναρωτήσεις. Ο καλεσμένος εκνευρίζεται με αυτό… Ειδικά αν έχει κανα περίεργο επίθετο…
  2. Όταν πέφτει το σκοτάδι και δε βλέπεις καλά τη λίστα σου… με αποτέλεσμα να μπερδέψεις τα  τραπέζια!
  3. Όταν έχουν τελειώσει οι καλεσμένοι και περιμένεις τη νύφη και το γαμπρό!

Το 3ο ξέρω ότι σας μπέρδεψε. Δεν πάει πουθενά το μυαλό σας… Αλλά θα καταλάβετε σε λίγο.

Οι καλεσμένοι είχαν τελειώσει. Έστειλα τουλάχιστον 2-3 άτομα σε λάθος τραπέζι, δεν έβλεπα τίποτα πλέον, τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια γιατί έπρεπε να έχω τελειώσει μισή ώρα πριν. Ήδη η βάρδιά μου ξεπέρασε αρκετά το 8άωρο, τώρα είχε παραγίνει το κακό. Μου ερχόταν να βουτήξω τη Διευθύντρια από το λαιμό και να την καρυδώσω. Είναι και μια σπιθαμή, άνετα την έχω άμα το αποφασίσω να την ξεμαλλιάσω. Τέλος πάντων, έχω χάσει το μέτρημα, ούτε ξέρω πόσους έμπασα μέσα (επίτηδες δεν το κάνω καλά αυτό το τσεκ λιστ για να καταλάβουν ότι εγώ δεν είμαι για αυτή τη δουλειά και να με αφήσουν ήσυχη επιτέλους, να βγω κι εγώ η δόλια ένα Σαββατόβραδο, αμάν κάνω!). Κάποια στιγμή ακούω «οκ, τέλος! Τώρα περιμένουμε τη νύφη και το γαμπρό!». Ωραία λέω, που θα πάει θα έρθουν κάποια στιγμή. Είμαι μόνη μου στην υποδοχή και περιμένω καρτερικά… Το προηγούμενο Σάββατο η νύφη ήταν κούκλα, και το νυφικό υπέροχο… ο γαμπρός ήταν «κλάφτα Χοντροχαράλαμπε», αλλά ούτως ή άλλως, ποιος χαζεύει το γαμπρό σε τέτοιες περιστάσεις και με νύφη θεογκομενάρα;

Πάνω που σκέφτομαι φορέματα και πράσινα άλογα, βλέπω να με πλησιάζει το club-car… Πλησιάζει περισσότερο από το κανονικό. Έτσι γίνεται, όταν είναι να «αδειάσει» τους νεόνυμφους, τους αφήνει ακριβώς μπροστά στην είσοδο, μη και κουραστεί η νύφη. Όλα λοιπόν έδειχναν ότι το ζεύγος ήρθε, το καταλαβαίνετε κι εσείς όπως κι εγώ; Σωστά;

Το αυτοκινητάκι σταμάτησε. Εκείνη, ντυμένη στα λευκά, με εκρού απαίσια παπούτσια, έβγαλε το πόδι έξω, κατέβηκε. Ο άλλος, αδιάφορος όπως όλοι οι γαμπροί κατά πλειοψηφία, την ακολουθούσε. Πηγαίνανε χεράκι χεράκι, αλλά δε μου φάνηκαν και ξετρελαμένοι. «Αυτή ή αυτός να έχει τα λεφτά;», αναρωτήθηκα, αλλά κανείς από τους δύο δε μου γέμιζε το μάτι για «λεφτάδες».

«Θεέ  και Kύριε! Τι κακάσχημη νύφη!», σκέφτηκα με το που την είδα. Καταρχήν, τι νύφη είναι αυτή, που δε μπήκε καν στον κόπο να βάψει ρίζα πριν το γάμο;;; Και το μακιγιάζ αίσχος, σα να είδα και μαύρους κύκλους μη σου πω. Τέλος πάντων, σφύχτηκα και είπα σα να το εννοούσα, με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά «ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ!!!!». Η χαρά μου ήταν πραγματική γιατί επιτέλους θα μπορούσα να ξεκουμπιστώ από εκεί μέσα και να ζήσω τη ζωή μου! Εκείνοι ούτε ευχαριστώ δε μου είπαν. Ειδικά η κακάσχημη με κοίταζε σα να είχε καταπιεί 1 τόνο βαλεριάνες. Στα λευκά πάντως… σα νυφικό έμοιαζε, αλλά αυτό θα έπρεπε  να ήταν το φόρεμα της δεξίωσης και όχι το πραγματικό νυφικό, δε μπορεί να είναι τόσο φτωχιά! Σίγουρα όμως κακόγουστηηηηηηηηηηηηη….

Στο ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ δεν ανταποκρίθηκε. Κοντοστάθηκε μπροστά μου πολύ διστακτικά, σα να μην ήξερε αν εδώ γίνεται ο γάμος της ή όχι. Πολύ απλά, γιατί ήταν μια ταπεινή καλεσμένη και όχι η πραγματική νύφη… Ουψ! 


Υ.Γ. Υπάρχουν και χειρότερα όμως... Φαντάζεσαι να ερχόταν η πραγματική νύφη με άλλο χρώμα φόρεμα για τη δεξίωση και να τη ρωτούσα το επίθετό της; Απαπαπα!

No comments:

Post a Comment

Any comments?