Miserable et Fini-terminé

Μαζεύω ετικέτες απο τα μπουκάλια κρασιού που αγόρασα τους τελευταίους μήνες στην Τουλούζη… Κάθε βραδιά ήταν τόσο ξεχωριστή, που τα έχω κρατήσει όλα. Πλέον πιάνουν πολύ χώρο, οπότε έκαψα τα χέρια μου στη βρύση για να κρατήσω μόνο τις ετικέτες… Είναι αυτό το πολύ γνωστό πλέον ψυχολογικό πρόβλημα που έχω, δεν μου αρέσει να αποχωρίζομαι τις αναμνήσεις μου…

Επίσης δεν μου αρέσει να αποχωρίζομαι τα μέρη που έχω ζήσει, δεν μπορώ να πιστέψω ότι όταν τελειώσω με την Τουλούζ, δεν θα επιστρέψω ποτέ πίσω… Κυρίως δε μου αρέσει να αποχωρίζομαι ανθρώπους… Την Sindy που πάει να λύσει τους εμφυλίους στην Αφρική, τη Φού  που παντρολογιέται θεωρητικά στη Σουηδία.

Όταν γνώρισα τη Φού, μόνο στον πληθυντικό δε μου μιλούσε. Έσκυβα να δέσω το κορδόνι μου και με ρώταγε «μήπως θα ήθελες να σου κρατήσω τα πράγματα;». Εγώ θα της έλεγα απλά «φέρε εδώ». Πολύ ευγενική και πολύ τυπική. Να μου πεις, σιγά μη τη βρίσουμε κιόλας επειδή είναι ευγενική… Απλά εμένα μου την έσπαγε αυτό, γιατί κανονικά θα έπρεπε να απαντάω αναλόγως «Ω!Τι ευγενικό δεσποινίς, αλλά θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να σας βάλω σε κόπο, μπορώ να εναποθέσω το ντοσιέ στο πάτωμα, είμαι κάφρος, ευχαριστώ». Τι να πω για τη Sindy?Αυτή ήταν η χειρότερη από όλους τους. Φαινόταν στριγγλίτσα, αυταρχική και συντηρητική. Ε, στο τελευταίο έπεσα έξω, αλλά ναι, είναι όσο απαίσια νόμιζα. Είναι ένας κοντός δικτάτορας, όσο μπόι της λείπει τόση γλώσσα βγάζει… Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι εφιάλτη σας μιλάω. Βέβαια, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που την αγαπάω τόσο πολύ… Η Sindy είναι τόσο μικρή αλλά έχει τεράστια αγκαλιά.

Αλλά και με τους Γάλλους… Έχω ψυχολογικό. Πως θα αποχωριστώ τον Μαξίμ που κανονικά πρέπει να τον κάνω Έλληνα και να τον φέρω σώγαμπρο στη μάνα μου (η οποία τώρα νομίζει ότι έπιασε λαυράκι, αλλά ούτε καν), τον Γκιγιόμ με τον οποίο πρέπει να κάνουμε αποτοξίνωση παρέα, χέρι-χέρι (η μάνα τώρα σκέφτεται ότι θα χαλάσω το συκώτι μου και παράλληλα υποπτεύεται ότι παίρνω ναρκωτικά), την Εμιλί  που έχω μυήσει στην κρητική κουζίνα  και έχει κρεμάσει τη φοβερή συνταγή του ντάκου στο ψυγείο της (η μαμά γελάει γιατί με θεωρεί άχρηστη στο θέμα κουζίνα γενικά) και την Καμίγ που παρότι ποτέ δεν καταλαβαίνω αν αστειεύεται ή γίνεται πραγματική Kρουέλα, την συμπαθώ πολύ. Δεν θέλω να συμπαθώ κανέναν τους, αλλά… Τώρα είναι αργά.

Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί αντιδρούσα τόσο πολύ τον πρώτο καιρό, γιατί γκρίνιαζα συνέχεια και τους έκραζα όλους. Θυμάμαι όμως, πως μια μέρα ξύπνησα, έτσι ξαφνικά και κατάλαβα ότι είμαι ευτυχισμένη, πολύ, πολύ ευτυχισμένη… Κι από τότε που το συνειδητοποίησα, αυτός ο «γιατρός» που λένε όλοι, ο παλιόγερος θα πω εγώ, ο Χρόνος κοινώς, άρχισε να τρέχει σα διάολος. Κι έφτασε λοιπόν αυτή η απαίσια μέρα. Το αύριο. Το  τελευταίο μας μάθημα του μάστερ. Το μούδιασμα. H φρικτή συγκίνηση. Είμαι έτοιμη να ανεβάσω μελόδραμα, όπως ανέβασα και τότε, εκείνο το μεσημέρι, η τελευταία μέρα στην Α2 του Παντείου…Όπως φαίνεται δεν έμαθα από τα λάθη μου! Αλλά τώρα είναι αλλιώς. Τώρα είναι δύσκολο, γιατί δεν κλείνει απλά ένας κύκλος σπουδών. Πρόκειται για την απόλυτη διασπορά. Άλλοι στο Νότο, άλλοι στο Βορρά, με καράβια και βαπόρια και στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα.Το κλείσαμε το μαγαζάκι.

Tζιτζιφιόγγοι...θα μου λείψετε πολύ...