ΚΙΕΛ ΝΤΙΖΑΣΤΕΡ

Είναι μερικές φορές που απορώ με εμένα πραγματικά…

Βρισκόμαστε 3 βδομάδες πριν από τις εξετάσεις του μάστερ… Μας ενημερώνουν ότι πρέπει όλοι να στείλουμε σε όλους τις εργασίες μας στο δίκαιο, γιατί θα πέσουν θέματα από παντού, σα κεραυνός  στο κεφάλι ήρθε το μέηλ της Κοραλί (γραμματεύς). Δεν κατάλαβα κυρά μου, πρέπει εγώ να μάθω για τη Μοζαμβίκη και για την κάθε τριτοκοσμική χώρα, δε μου έφτανε η δική μου; Τέλος πάντων, οι συμφοιτητές μου γενικά είναι πάντα πιο χαλαροί, δεν πανικοβάλλονται σαν εμένα… Εγώ όμως με το που έλαβα το μήνυμα έσπευσα να στείλω τη φοβερή και τρομερή εργασία για το Δίκαιο του Τουρισμού στην Ελλάδα.

Flash Back : H καθηγήτρια του Δικαίου αποφάσισε να μας ξεκάνει. Πρώτα κάνει ανάγνωση με ταχύτητα φωτός ό,τι βρίσκει στο google, διότι η βιβλιογραφία στη Γαλλία είναι μια απαγορευμένη λέξη κι ύστερα έχει την απαίτηση να γράψουμε αυτολεξεί αυτές τις τρέλες. Oι συντομογραφίες πάνε κι έρχονται, τα σύμβολα κι η στενογραφία έχουν αλλοιώσει τόσο πολύ τη γλώσσα, με αποτέλεσμα να καταλαβαίνω ευκολότερα τις κινέζικες σημειώσεις της Γιου Φέη παρά τις δικές μου γαλλικές. Κάθε Τρίτη απόγευμα φεύγαμε όλοι με τενοντίτιδα στο χέρι και κατά κόκκινοι από το σφίξιμο… Όχι το σφίξιμο της προσπάθειας καλέ, αλλά  αυτό που προσπαθείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου γιατί η καθηγήτρια είναι 8μηνών έγκυος κι αίθουσα μικρή για να ξεκαρδιστείς με τα χάλια σου. Πολύ γέλιο σου λέω, οι Γάλλοι τα παράτησαν πριν από εμάς, ούτε αυτοί δεν την προλαβαίνανε. Η γυναίκα βιαζόταν να βγάλει την ύλη πριν σπάσουν τα νερά, δεν εξηγείται διαφορετικά. Τέλος πάντων, δεν έφτανε αυτός ο μαραθώνιος υπαγόρευσης, μας έβαλε κι εργασία… Και φυσικά εμείς ασχοληθήκαμε με τους Οργανισμούς και τη Νομοθεσία της Ελλάδας, μη χάσουμε να παινέψουμε το σπίτι μας και πέσει να μας πλακώσει. Εγώ κι η Φού. Ήμασταν ευτυχισμένες σχεδόν, μέχρι που μπήκε με το έτσι θέλω στην ομάδα, εκείνη η σαλεμένη  Βιετναμέζα, που βρέξει/χιονίσει φοράει τακούνι-πέδιλο. Όλα τα δάχτυλα έξω και το πεντικούρ δεν το έχει ακουστά. Καταλαβαίνεις… (ανατριχιαστικές λεπτομέρειες).

Η Βιετναμέζα λοιπόν, δεν έκανε τίποτα απολύτως. Και σα να μη έφτανε αυτό, ήθελε να μας κάνει και κουμάντο! Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν την καταλαβαίναμε κιόλας όταν μιλούσε, μου ερχόταν να της βάλω στο στόμα όλα τα πετραδάκια του Γκαρόν για να πει το «ρο». Όχι φίλε μου, οι Ασιάτες δε λένε ρό, λένε «λό». Λολάθηκα μέχρι να τελειώσουμε το πρότζεκτ κι έφτασε η ημέρα της τρανής μας παρουσίασης… Σε πάουερ πόιντ πάντα έτσι; Μη ξεχνιόμαστε. Αφού η Φού κι εγώ τελειώσαμε το κομμάτι μας και ήδη τα είχαμε σκατώσει κάπως, ήρθε η σειρά της ξένης. Η Βιετναμέζα να παρουσιάζει και να επιμένει να λέει την Ελλάδα ΓΚΡΕΚ αντί για Γκρές.  Θα το είπε και δέκα φορές σε κάθε διαφάνεια… Επίσης έλεγε κάτι κουλαμάρες, λες κι η Ελλάδα είναι Καραϊβική. Αυτή τη φορά φέρθηκα εντελώς αντιεπαγγελματικά, από τα σπασμένα μου τα νεύρα, την απελπισία, την αμηχανία και κυρίως την αυπνία, κι ενώ ήμουν όρθια μπροστά σε κοινό και την καθηγήτρια (λεχώνα πλέον) ξεσπάω σε κάτι γέλια μέχρι δακρύων! Κολλάει το μικρόβιο κι η Φού κι αρχίζει να πνίγεται στην προσπάθεια να σταματήσει το γέλιο της… ΓΚΡΕΚ ΓΚΡΕΚ ΓΚΡΕΚ να επαναλαμβάνει η Βιετναμέζα… Θραύση κάναμε, δε στο συζητώ.

Αυτό το φοβερό πάουερ πόιντ λοιπόν, έπρεπε να σταλεί σε όλους τους συμφοιτητές μου. Ανοίγω παράθυρο, πατάω όλες τις διευθύνσεις μη και ξεχάσω κάποιον, μη και κάποιος άτυχος συμμαθητής μου δε λάβει το αριστούργημα… «Γεια σε όλους…σας στέλνω την εργασία της καταστροφής…ουργκ! Του δικαίου, ήθελα να πω!». Έκανα και πλακίτσα ο ατσίδας. Τσακ! Το στέλνω… Το μέηλ φεύγει σφαίρα, με εκπληκτική ταχύτητα. «Ωωωω!», λέω, κάτι δεν πάει καλά… Πάω να τσεκάρω στα απεσταλμένα και τι να δω; Δεν είχα επισυνάψει το αρχείο… Τι μαλάκας είμαι, σκέφτηκα και σπεύδω με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα να το επισυνάψω σωστά αυτή τη φορά… «Να μωρέ, ορίστε…το ξέχασα πριν» (και μέσα μου να λέω, θα με περνάνε για απόμπαζο της συμφοράς δεν παίζει…). Φυσικά το έστειλα και στη Φού για να σιγουρευτούμε ότι πήγε σωστά…

Μισή ώρα μετά (μισή ώρα είναι πολύς χρόνος έτσι; Όχι ότι το μέηλ μπορείς να το πάρεις πίσω…λέμε τώρα… έζησα μισή ώρα μη γνωρίζοντας πόσο καταντροπιασμένη θα είμαι στο εξής) η Φού, εντελώς αθώα, με ρωτάει «Εκεί που λέμε «εναλλακτικός τουρισμός» εννοούμε tοurisme durable?». Τι εννοείς; Πως το λέμε ακριβώς, θύμισέ μου… « Εναλλακτικός τουρισμός!». Ναι βρε, πως το γράφουμε όμως; «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ!»… Στα γαλλικά ρε κοπελιά πως το έχω γράψει; «Α! Στα ελληνικά το έχεις γράψει!».

Ναι φίλοι μου… Ναι… Και επειδή την αποτυχία μας τη φόρτωσα στη Βιετναμέζα, θα τους πω οτι αυτή  η περίεργη λέξη είναι βιετναμέζικη, εγώ δεν ξέρω τίποτα...