Bittersweet 24

Πρώτη φορά έκανα γενέθλια στην πόλη που γεννήθηκα… Πολύ πιθανό να μη μου ξανασυμβεί, αλλά και πάλι να συνέβαινε, δεν θα είχε καμία σημασία, αν ήμουν εδώ χωρίς τους Γάλλους μου και φυσικά τις δύο συνεργούς, Sindy και Φού.

Την ημέρα των γενεθλίων έδινα μάθημα, άλλη όρεξη δεν είχα. Ωστόσο, μετά το μάθημα η γνωστή παρέα της Ελληνογαλλικής συμμαχίας του Μάστερ γιόρτασε με φρούτ πάντς στο Μπαρ Μπασκ. Εκείνη την ημέρα άκουσα και διάβασα τα περισσότερα «Χρόνια Πολλά» της ζωής μου, βέβαια το πιο γλυκό από όλα ήταν το «χαρούμενα γενέθλια» του Μαξίμ. Κατάφερε να το γράψει αλλά όχι να το πει βεβαίως, γι’αυτό άλλωστε είναι τόσο σπέσιαλ. Καλύτερα που δεν μπορεί καθόλου να το πει, γιατί η Μαρίν που προσπάθησε το έλεγε σαν βρισιά πάνω στην προσπάθεια να πει του «χού» και του «θού». Παρότι τα «χρόνια πολλά» έπεσαν σύννεφο, ήταν η χρονιά με τα λιγότερα δώρα. Παρά το ότι λατρεύω τα δώρα, εκείνη την ημέρα, όλα σαν δώρα μου φαινόντουσαν… Είχε έναν ήλιο που κι η Ελλάδα θα ζήλευε, το φρουτ παντς ήταν πιο πετυχημένο από ποτέ, η Τολόζα ήταν πραγματικά στις ομορφιές, είχα σχεδόν τελειώσει με επιτυχία την εξεταστική, έκλεινε ένας από τους ομορφότερους κύκλους της ζωής μου σε πολυδιάστατο επίπεδο εκπαίδευσης και διασκέδασης. Οι φίλοι μου με τίμησαν και με έκαναν να γελάσω πολύ! Ναι, νομίζω ότι αυτό ήταν το δώρο μου για τα 24… Ανεκτίμητο και ατσαλάκωτο στο χρόνο, πανέμορφες αναμνήσεις!

Την επόμενη μέρα γιορτάζαμε κυρίως το τέλος του μεταπτυχιακού, γεύση γλυκόπικρη σαν την μπύρα του Frog&Rosbif. Για μια στιγμή μελαγχόλησα, αλλά σταμάτησα τις drama queen σκέψεις μου αμέσως, για να μη χαλάσω τη βραδιά. Τους κοίταξα έναν-έναν κι ένιωσα τόσο τυχερή… (αν έχω περάσει τα μαθηματικά θα είμαι ακόμα πιο τυχερή, αλλά αυτό δεν το ξέρουμε ακόμα). Εκείνη την ημέρα έπρεπε να αποχωριστώ δύο από τα δώρα μου, τον Φλό και τη Μαργιορί. Ήμουν μια σωστή κυρία, δεν συγκινήθηκα, δεν έκλαψα, μόνο αγκάλιασα λίγο πιο σφιχτά από το συνηθισμένο κι ευχήθηκα ένα τυπικό à bien tôt, του τύπου όπως στις ταινίες «ας πούμε ότι θα βρεθούμε αύριο» και καλά.

Τα δύσκολα ήρθανε την Παρασκευή…όπου θα γιορτάζαμε επισήμως τα γενέθλιά μας εγώ και η Εμιλί και θα κάναμε το αποχαιρετιστήριο πάρτι της, διότι φεύγει στο Παρίσι. Ξεκινήσαμε από τις 3 το μεσημέρι στη St. George για έναν καφέ…Συνεχίσαμε με έναν χυμό κι ύστερα με μια κόκα κόλα, που μοιράστηκα με την αγάπη μου. Κι όταν ήρθε μον αμί καρντιάκ ο Γκιγιόμ, θα ήταν τουλάχιστον αγένεια να μην πιω και μια μπύρα. Δεν μπορούσα να συγκινηθώ με τίποτα, γιατί κόντευα να τα κάνω πάνω μου στο δρόμο κι άλλωστε, είχαμε το πάρτι το βράδυ… Έφτιαξα πάλι ντάκους και ρακόμελο (τα καταβρόχθισαν αλλά αυτή τη φορά τους άξιζαν), η Καμίγ έφτιαξε με τα χεράκια της την τούρτα… 


Όποτε πήγαινα να μελαγχολήσω, σκεφτόμουν ότι έχουμε πολλές ώρες ακόμα. Που φτάσαμε ε; Λέγαμε ότι έχουμε πολλούς μήνες, πολλές βδομάδες, πολλές μέρες ακόμα…Και τώρα μετρούσαμε το κάθε λεπτό, ελπίζοντας να κολλήσει το ρολόι και να σταματήσει ο χρόνος για μερικούς μήνες επιπλέον. Και ξαφνικά, χωρίς καν να το καταλάβω, έγινε κι αυτή, μια «βραδιά σα σπίθα», πήγε 6 το πρωί και πλέον δεν μπορούσα να μη στεναχωρηθώ δημοσίως, γιατί έπρεπε να χαιρετήσω την Εμιλί και δεν με ενδιέφερε να το παίξω κυρία. Η Εμιλί έβγαινε πάντα μαζί μου έξω για τσιγάρο ενώ δεν καπνίζει καν (!), με διόρθωνε με πολύ όμορφο τρόπο όταν έκανα λαθάκια, ήταν η πρώτη Γαλλίδα που  μου άνοιξε το σπίτι της, με γνώρισε στους φίλους της… Ήταν και το πολύ ποτό βέβαια, αλλά ήταν αδύνατο, όταν την αγκάλιασα, να συγκρατηθώ…Το πιο ψυχοφθόρο είναι που ξέρω ότι θα το περάσω τουλάχιστον άλλες 3 φορές αυτό, σήμερα που θα πω αντίο στον Γκιγιόμ, όταν έρθει η στιγμή να αγκαλιάσω και την Καμίγ και φαντάζομαι μπορεί να κλαίω λίγο παραπάνω όταν θα πρέπει να φύγω για Ελλάδα και ο Μαξίμ δεν θα χωράει στη βαλίτσα μου…

Το μόνο που ξέρω σίγουρα να σας πω, είναι ότι στα 24 μου, η ζωή  μου με βρήκε πολύ πολύ ευτυχισμένη, ίσως λίγο πιο ευσυγκίνητη απότι συνήθως, αλλά πολύ ευγνώμων για ό,τι έζησα τους τελευταίους μήνες…

P.S.  no one looks back on their life and remembers the nights they got plenty of sleep…