Το αντίδοτο vol2

Ήταν πραγματικότητα. Το πάρτι της νεκρής φούντωνε και το κέφι είχε πάρει φωτιά. Όλοι αυτοί οι φίλοι, οι γνωστοί κι οι συνεργάτες διασκέδαζαν με τη ψυχή τους για να ξεγελάσουν το Χάρο, αλλά εμείς, οι τρείς ακάλεστες, είχαμε κοκαλώσει. «Έτσι μας το είπανε καλέ, γιατί μας είδανε κατσούφες και θέλανε να μας φτιάξουν το κέφι!!!», τους είπα, γιατί είχε αρχίσει να γίνεται βαρύ το πένθος. «Εγώ έχω ξανάρθει πάντως… Είχα έρθει με τον πατέρα μου για φαγητό!», λέει η Sindy. «Καλέ σε gay bar τον πήγες τον άνθρωπο;», έλεγε η Φού. «Σκέψου ότι τότε ζούσε η κοπέλα… Μπορεί να την είχες δει!!!», της είπα σκιαγμένη (υποκρίθηκα και λίγο για να επιστρέψουμε στη θεματική της βραδιάς. Έπρεπε να μπούμε στο κλίμα, δεν είχα ξαναβρεθεί σε τέτοιο πάρτι και φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να την συζητάμε αφού πίνουμε προς τιμήν της!).

Με την τρελή και συνάμα κυνική φαντασία μου, οραματιζόμουν ότι η νεκρή μας παρακολουθεί από κάπου κι αναρωτιέται «τι στο καλό κάνουν αυτές οι 3 ελληνίδες στο μνημόσυνό μου;». Κι επειδή είναι νεκρή, θα μπορούσε ίσως να καταλάβει τι λέμε…Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει… Μπορεί να γίνεσαι παντογνώστης μετά το θάνατο, γιαυτό δεν έχει μπει κανένας νεκρός στον κόπο να ασχοληθεί με το να μας απαντήσει αν υπάρχει ζωή μετά. Γενικά είναι αστείο πόσο σάλιο και πόση σκέψη ρίχνουμε οι ζωντανοί για τον θάνατο. Πόσο μας προβληματίζει τι υπάρχει μετά… Πόσο μας αγχώνει αν είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι…για να ξέρουμε αν θα πάρουμε ρετιρέ (παράδεισος) ή ημιυπόγειο (κόλαση). Επίσης υπάρχουν κι αυτοί σαν εμένα, που πιστεύουν ότι μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Και που πάνε οι ψυχές; Τι είναι η ψυχή; Τι σχήμα/χρώμα έχει; Και επιτέλους τι σύστημα είναι αυτό; Πεθαίνεις εσυ και το αστέρι σου πέφτει στη γη εκατομμύρια χρόνια μετά; Τσάμπα κόπος! Γι’αυτό έχουν λιγοστέψει τα αστέρια στον ουρανό, λες να ισχύει ή μήπως να κόβαμε λίγο το ρεύμα, να δούμε πόσα αμέτρητα υπάρχουν και πόσο μικροί είμαστε κι εμείς κι η ζωούλα μας, σε σχέση με το σύμπαν κι ό,τι άλλο υπάρχει εκεί έξω; Ναι, και μετά ήρθε ο E.T. !

Παρότι λοιπόν πιστεύω ότι μετά δεν υπάρχει τίποτα (καλύτερα, γιατί δεν έχω άγχος για το ρετιρέ τουλάχιστον, αγχώνομαι με πιο καθημερινά πράγματα) οι ιστορίες αυτές που κεντρίζουν πάντα την προσοχή. «Πρέπει να μάθουμε πως πέθανε!», είπα. Μετά από αυτή τη σκέψη που έκανα δυνατά κι οι άλλες δύο γουρλώσανε τα μάτια τους, νομίζω ότι ξύπνησε το βαθιά κοιμισμένο, αλλά όχι πεθαμένο τελείως, δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο. Κι επειδή κάποια ερωτήματα, σαν αυτό της ζωής μετά το θάνατο, δεν μπορεί να τα απαντήσει κανείς (σίγουρα όχι μέσα από το δικό μου blog πάντως, εδώ ήρθαμε για να γελάσουμε!), την περιέργειά μου σώζει πάντα η φαντασία… Έτριψα τα χέρια μου, έκλεισα τα μάτια μου κι ήρθα επιτέλους σε επαφή  με την 6^η μου αίσθηση…Ανατρίχιασα λίγο (επειδή άνοιξε η πόρτα, αλλά ο μύθος λέει πως όταν ανατριχιάζεις ένα πνεύμα περνάει από μέσα σου). «Πως έγινε το κακό; Πως πέθανες ακριβώς;», ρώτησα το φάντασμα δίπλα μου… (!!!)

«Κοίτα να δεις… Αυτοί εδώ αποφάσισαν να κάνουν πάρτι για μένα, επειδή ήμουν πάρτι άνιμαλ. Έγινε γρήγορα, μέσα σε μια μέρα, δεν έμαθα λεπτομέρειες…έχει περάσει κι ένας μήνας… Είχα πιεί, δεν θυμάμαι!».

Υ.Γ. Επειδή έμαθε κι αυτή, όπως όλοι στο μνημόσυνο, ότι είμαστε Ελληνίδες, πριν εξαφανιστεί κι επανέλθω στις 5 αισθήσεις τις νορμάλ, με ρώτησε αν τελικά γυρίσαμε στη δραχμή και μου είπε να πω στους βουλευτές των ελλήνων χαιρετίσματα… Εύχεται λέει να τους δει σύντομα, να τους ρωτήσει από κοντά κάποια πραγματάκια. Μέχρι τότε, είπε,  «Say George I said hi!»…