Incognito

Έκανα ένα ταξίδι αστραπή στο Ελλαδιστάν και δεν το είπα σε κανέναν. Υπήρχε λόγος. Υπήρχε λόγος σοβαρός να ακυρώσω εντελώς αυτό το μάταιο ταξίδι… Αλλά δεν γινόταν, γιατί υπήρχαν άλλοι λόγοι, για να επιστρέψω, έστω για λίγα εικοσιτετράωρα. Ο Αλλάχ με τιμώρησε… Τα αφτιά μου στο αεροπλάνο επέφεραν βλάβη και πλέον ζω με τον φόβο της κουφαμάρας.

-          Μάνα, δίνω 13 μαθήματα σε 9 μέρες… Δεν θα έρθω!

-          Μα πρέπει να ξεθάψουμε τη γιαγιά! Να δεις τον φοροτεχνικό σου! Να κουρέψεις το Τζέρυ! Να περάσεις το σαράβαλό σου ΚΤΕΟ! Να πάρεις τα λεφτά σου από την τράπεζα και να τα πας στο Τσιμπουντί! Να βάψεις ρίζα! Να πάρεις ανοιξιάτικα!

-          Μάνα ξέχνα τα όλα, δεν έχω χρόνο να κλ@σω!

-          Μα εγώ σου έχω έκπληξη! Μα έχω ήδη ψωνίσει δέκα κιλά φέτα από το σούπερ μάρκετ! Σου έχω παραγγείλει ρακή! Έχω καθαρίσει το δωμάτιό σου! Έκανα μπάνιο το Τζέρυ! Το ανακοίνωσα ότι έρχεσαι και στο twitter!

-          Από πότε έχεις τουίτεεεεεεεεερρρρρρρρ????? (ουρλιάζω) Καλά, τέλος πάντων, σβήστο από όπου το έχεις γράψει, δεν θα το πεις πουθενά ότι έρχομαι!

-          Ούτε στη Μάρια; Ούτε στη Ρούλα; Στα Νέα της Πάρου να μη το πω;

-          ΟΧΙ!

-          Δε μου λες… τι μπιχτή ήταν αυτή που έγραψε για σένα η Verdana?

-          (καλός λόγος να επιστρέψω Incognito, σκέφτηκα…μπορώ να πεταχτώ στη Χαλκίδα να αστράψω μερικά χαστουκάκια και να φύγω ανενόχλητη, κανείς δεν θα την πιστέψει ότι ήμουν εγώ…) Μην ανακατεύεσαι! Πολύ στο Ίντερνετ είσαι μάνα!

-          Καλά καλά παιδί μου, τι φωνάζεις! Λοιπόν, μη ξεχάσεις…. Το βαζάκι να σου γεμίσω μέλι, αν έχεις άπλυτα μη μου τα φέρεις (!!!σας την έφερα ε; περιμένατε το ανάποδο…)

Ζούσα ένα δράμα… Ήπια ένα μπουκάλι κρασί πριν το ταξίδι και μισοξεψυχισμένη, ξαπλωμένη πάνω στα πόδια της Φού επαναλάμβανα ασταμάτητα «δε θέλω να παω!δε θέλω να πάω!». Σα να πηγαίνω με το ζόρι στον οδοντίατρο ένα πράμα. Αντιθέτως, βέβαια, οι γονείς μου θέλανε να γυρίσω… Ο πατέρας μου δε, ακόμα περισσότερο…

-          Πατέρα, έκπληξη (λεω με ξενερωμένη μούρα μέχρι το πάτωμα). Έρχομαι.

-          Ωραία! Θα έρθω να σε πάρω από το αεροδρόμιο

-          Όχι, δε χρειάζεται, θα τα πούμε όταν ξυπνήσω, ταξιδεύω ξημερώματα.

-          Όχι, θα έρθω για να σε δω και θα φύγω.

-          Όχι λέμε, το μόνο που θα θέλω θα είναι ύπνος, δεν έχει νόημα…

(το μόνο που ήθελε ήταν να με δει, το καταλάβατε όλοι ετσι;)

Την επόμενη μέρα από το ταξίδι, πουρνό πουρνό, χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι…

-          Γύρισες; Έφτασες;

-          (προφανώς, για να παίρνεις στο σταθερό και να το σηκώνω…) Ναι…

-          Ωραία, λοιπόν! Να πας να πάρεις ένα δώρο στον Ελληνόπουλο να τον ευχαριστήσεις που έδωσε το βιογραφικό σου στον Ελληνάκη, να μου φέρεις εκείνο το χαρτί, να περάσεις να πεις γεια στον θείο Ρούλη (πλάκα κάνω), να εκτυπώσεις άλλα 100 βιογραφικά, σου έχω κανονίσει ίντερβιου εκεί κι εδώ και παραπέρα με τον Χί τον Ψί και Αλοιφή…Του γνωστού του μπατζανάκη ο ξάδερφος…  Κάθε μέρα θα τρέχεις από εταιρεία σε εταιρεία  κάτι θα βρεθεί… ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ!

Και κάπως έτσι τα μάζεψα κι έφυγα μια ώρα αρχύτερα. Πάνω στη βιασύνη βέβαια, ξέχασα πίσω το συνολάκι της trendy επαναστάτριας. Ευτυχώς οι τζιτζιφιόγγοι, που έμαθαν μπιρίμπα τελικά, μου φέρονται καλύτερα απ’ότι εμείς στους Πακιστανούς και τους Αφρικανούς. Το κράτος τους μου δίνει ίσο επίδομα με αυτούς! Στις υπηρεσίες τους με εξυπηρετούν άμεσα! Το πρωί λένε καλημέρα κι είναι πάντα χαμογελαστοί! Δεν κουτσομπολεύουν και δεν σχολιάζουν την εμφάνισή όλων αυτών που περνάνε από δίπλα τους! Δίνουν τις σημειώσεις τους! Είναι γλετζέδες και μεγάλοι πότες και έμαθαν σύντομα το «ρακόμελο», το «μαλάκας» και το «να φας σκατά». Την ειρωνεία, την πλάκα και την προσβολή την πετάνε μπροστά στη μούρη σου! Γενικά, το μόνο κακό είναι ότι θέλουν να έρθουν διακοπές στην Ελλάδα.

Χαιρετώ με μακρόσυρτο μπέεεεεε κρατώντας πάντοτε το γαλλικό αξάν!