4.1.12

Το μεγαλείο της γκαντεμιάς vol3


Που είχαμε μείνει; Α, ναι! Η ξεπαγιασμένη Φού άνοιξε τη βαλίτσα της… Όλα της τα ρούχα ήταν ανάκατα, σα μεγάλη μπάλα από κουβάρια. Το φερμουάρ της μικρής θήκης είχε ξεσκιστεί από το φονικό της τετράδιο… Η κατάσταση της βαλίτσας δεν μπορούσε να περιγραφεί… Ήταν σα να την είχαν πετάξει στον Καιάδα και να την είχαν πατήσει Τιτάνες. Ξεψυχισμένη έπεσε για ύπνο επαναλαμβάνοντας μέσα της προσευχές για να σώσει την ψυχή της… Μη χειρότερα, σκέφτηκε, τι άλλο θα της συνέβαινε αρχές του χρόνου;

Την επόμενη ημέρα ο ήλιος έλαμπε αλλά δεν τον είδαμε γιατί είχαμε μάθημα. Η προσαρμογή στη γαλλική πραγματικότητα έγινε εσπευσμένα και κατ’ανάγκη, αλλά δε βαριέσαι, καλύτερα έτσι, μη μελαγχολούμε μέρες που είναι. Μετά το μάθημα πήγαμε καθιερωμένα στο resto για μάσα… Όπως πάντα, περιμέναμε την έκπληξη. Ξέρεις, η εστία έχει πέντε στάντ με διαφορετικό φαγητό, κρέας, ψάρι, σπεσιαλιτέ από όλο τον κόσμο! Είναι ένα πολύ ευχάριστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αποφασίσαμε από το νέο έτος να πληρώνουμε κι εμείς με την φοιτητική κάρτα, μη μας λένε και βλαχάρες που τόσους μήνες προτιμούσαμε το ρευστό. Καθίσαμε με γεμάτα τα πιάτα να φάμε, ευχηθήκαμε bon appétit και ξεκινήσαμε… Η μυρωδιά εξαιρετική, η εμφάνιση τέλεια, η γεύση εκπληκτική, ποιότητα ΑΑΑ όπως πάντα…μέχρι που η Φού βρήκε για πρώτη φορά στα χρονικά της εστίας μια κοντή μαύρη τρίχα… «Έλα μωρέ, συμβαίνουν αυτά και στα καλύτερα εστιατόρια…Μια τριχούλα είναι, σιγά!», της είπα για ακόμα μια φορά μετριάζοντας την αηδία.  Η Φού θέλησε να πάει κόντρα στη μοίρα. «Όχι λοιπόν, δεν θα μείνω νηστική, θα φάω!», αποφάσισε και κάπως έτσι η σεκάνς στο εστιατόριο έκλεισε…

Γύρισα σπίτι για τη μεσημεριανή μου σιέστα και πριν προλάβω να βγάλω τις μπότες μου, χτυπάει η πόρτα. Τι στο καλό; Σκέφτηκα. Αυτές οι απροσδόκητες επισκέψεις στις ώρες κοινής ησυχίας ήταν συνήθεια της Marie de Lois.  Για μια στιγμή πίστεψα ότι γύρισε… Αν ήμουν σκύλος σε αυτό το σημείο θα έλεγα ότι κουνούσα την ουρά μου μέχρι να φτάσω στο ματάκι. Όμως όχι, η Marie de Lois ήταν στην Ελλάδα και περίμενε να ανεβάσω κείμενο, όπου θα έλεγα πόσο πολύ μου έχει λείψει και πόσο λυπάμαι που δεν θα ξανάρθει για αρμένικη βίζιτα… Είχε δίκιο, έτσι ένιωθα, αλλά αυτό θα το πούμε άλλη φορά. Ήταν η Φού που χτυπούσε την πόρτα, φορώντας πάντοτε το μπουφάν και το σκούφο. «Δεν θα το πιστέψεις!», ξεκίνησε να λέει πάλι. Αυτή τη φορά θα πίστευα ότι της έχει συμβεί το οτιδήποτε, οπότε η εισαγωγή της ήταν άστοχη. «Μπήκα σπίτι, ήταν πάλι παγωμένο… Πάλι είχε πέσει ο διακόπτης, τον ανέβαζα εκείνος ξανάπεφτε. Πήγα κάτω κι είπα να μου στείλουν τον Bob o Mastoras». Κοιταχτήκαμε τρομαγμένες και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιθανούς γκαντέμηδες που την έχουν ματιάσει. «Άντε να πάω να μαζέψω, μην έρθει ο άνθρωπος και τα βρει όλα χάλια…», είπε κι έφυγε.

Όταν μπήκε στο σπίτι της, ο Bob ήταν ήδη εκεί, είχε σύρει το ψυγείο, είχε αραδιάσει τα τσικιτσάκια του, είχε πέσει ανάσκελα, σηκωνόταν όρθιος, έτρεχε από τη μια μεριά στην άλλη, αναβόσβηνε διακόπτες και γενικά βρισκόταν σε πανικό, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει από πού προέρχεται η ολική καταστροφή. Αυτήν, δεν την είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος. Τελικά βγήκε στη βεράντα και αφού σχεδόν ξήλωσε το καλοριφέρ νωρίτερα, αποφάσισε ότι φταίει η εξωτερική λάμπα. Η Φού ανακουφισμένη τον ευχαρίστησε, τον έδιωξε (το μάτι του σάλευε και φοβόταν μην της επιτεθεί) κι έκατσε στο γραφείο της να ανοίξει τον υπολογιστή ρεζέρβα.

Όπως θα ξέρετε ήδη, ο φορτιστής του λαπτοπ ξεχάστηκε στην Αθήνα και τώρα ήδη ταξίδευε για Τουλούζη, με την ελπίδα ότι θα φτάσει μέσα στην εβδομάδα. Όμως η Φού, από τύχη και μόνο, είχε το παλιό της λαπτοπ, το οποίο μεν πήγαινε σα χελώνα κι η μπαταρία του κρατούσε μόνο 5 λεπτά, από την άλλη όμως (μεν- δεν) δούλευε! Το καλοριφέρ ακόμα δεν δούλευε, προφανώς ο Bob το κατέστρεψε όταν το ξήλωσε για να δει τις πταίει. Η Φού αποφάσισε να πάρει το λαπτοπ και να αλλάξει πρίζα, να το βάλει δίπλα στο κρεβάτι για να είναι πιο ζεστά. Και τότε «τσάφ!», αρχίζει να μυρίζει καμένο και ο φορτιστής του παλιού λαπτοπ καίγεται ολοσχερώς. Μη- αναστρέψιμο χρυσοί μου… Γκαντεμιά, τίποτε άλλο δεν έχω να προσθέσω (προς το παρόν…).  

1 comment:

  1. Ρεβεγιόν παρέα με τον Μητσοτάκη έκανε καλέ η κοπέλα;;; Πηγαίνετε τη για κάνα ευχέλαιο!

    Καλή Χρονιά κιόλας! :)

    ReplyDelete

Any comments?