Το περίμεναν καιρό… Με είχαν πρήξει… Μου έστελναν μηνύματα στο facebook μέχρι και παραμονή πρωτοχρονιάς… Μη ξεχάσω λέει, να τους φέρω να δοκιμάσουν ρακή. Την μετέφερα με αγάπη και στοργή, με μια χαρά και δέκα τρομάρες μην αδειάσει στη βαλίτσα μου. Κι επιτέλους η μεγάλη βραδιά έφτασε. Θα μαζευόμασταν στου Γκί να πιούμε ρακόμελο. Την αλήθεια θα την πω… Κράτησα σε άλλο μπουκαλάκι και λίγο για εμένα. Ήμουν σίγουρη ότι θα την πιούνε όλη, οι χλεχλέδες.
Ο Γκί είναι ο ωραίος του τμήματος. Είναι ξανθός, μοιάζει λίγο με Ελβετός, έχει όμορφα μπλε μάτια, είναι λίγο ροκάς old school και πολύ σπορτίφ. Που τον χάνεις στο βουνό με το σνόουμπορντ, που τον βρίσκεις με τη ρακέτα στα γήπεδα του τέννις. Σε αυτό που είναι πρωταθλητής όμως, είναι στο πιοτό… Μεγάλη κρασοκανάτα (και μπυροκανάτα κυρίως)… Μας υποδέχτηκε με ένα σφηνάκι στρόμπερι- ταμπάσκο, η Φού για να τον καλοκαρδίσει του αγόρασε ένα κόκκινο κρασί Μπορντώ. Όταν αρχίσαμε να μαζευόμαστε, πλησίασα το μάτι της κουζίνας κι άρχισα να ανακατεύω (μπακαλίστικος τρόπος το ξέρω, αλλά τι να κάνω; Έτσι μου έδειξε η Psychobabble!). Ήθελα να κλάψω, όχι από συγκίνηση, αλλά από τον πόνο του αποχωρισμού όταν γέμιζα τα πλαστικά τους σφηνοπότηρα. Είχα προετοιμάσει τη Φού «αν δεν την πιούνε όλοι, θα την πιούμε εκεί επι τόπου. Δεν τους την αφήνω!» και φυσικά, θα ήταν ντροπή να την πάρω πίσω. My precious raki… Δεν σεβάστηκαν τίποτα, τους είπα να την απολαύσουν λίγο- λίγο κι αυτοί την κατέβασαν σα σφηνάκι.Κάηκαν. Καλά να πάθουν!
Ο Γκί χαμογέλασε, «είναι ωραίοοοοο!» ξεφώνισε και τα μάτια του έλαμψαν. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα μείνει σταγόνα κι ευτυχώς που είχα προνοήσει να κλέψω λίγη από τον εαυτό μου πρωτύτερα. Η Μαργιορί ενθουσιάστηκε επίσης. Ο Μάξ, που στην αρχή έκανε τον δύσκολο, είχε στουμπώσει τη γλώσσα του στο ποτηράκι για να αρπάξει ό,τι είχε μείνει στον πάτο. Μέχρι εκεί καλά ήμασταν, θα έφτανε για μια δεύτερη γύρα… Μέχρι που ήρθε η Καμίλα με τις φίλες της τις Παριζιάνες και την Αγγλίδα με τα μεγάλα βυζιά. Κι όμως, πιστέψτε το, μου την ήπιαν. «Βάλε και στις καλεσμένες μας να δοκιμάσουν!», μου είπε ο Γκί κι εγώ έκανα ότι χαμογελάω κι άρχισα πάλι να ανακατεύω… Δεν έμεινε τίποτα, ούτε καν για εμένα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι Παριζιάνες ξίνισαν τη μούρη τους, σάλιωσαν τα ποτηράκια, δοκίμασαν λίγο και την άφησαν. Βλαμμένεεεεεεεεςςςςςς!!! Μου ήρθε να τις χαστουκίσω.
Θα ήμασταν συνολικά 12 άτομα μέχρι εκείνη την ώρα. Οι Γάλλοι την είχαν ήδη ακούσει και ξαφνικά ο υπολογιστής του Γκί είχε μεταμορφωθεί σε ατίθασο Ipad. Η Καμίλα είχε πατήσει κάτι, ούτε εκείνη ήξερε τι ακριβώς, και για να διαβάσεις την οθόνη έπρεπε να κρατάς το λαπ τοπ σαν να ξεφυλλίζεις περιοδικό. Ενόσω εμείς είχαμε πέσει από πάνω του και προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε, οι Παριζιάνες έκαναν πάρτι, έριχναν ποτό στο χαλί, χαζογελούσαν και τέλος, η μία αποφάσισε να το παίξει Ραπουνζέλ. Στάθηκε στο παράθυρο κι άρχισε να μιλάει σε κάτι μεθυσμένους Γερμανούς στο δρόμο. Λίγο μετά, δυο γιγαντιαία χέρια εμφανίστηκαν στο παράθυρο… Ο Τρελογερμανός είχε σκαρφαλώσει για να της γράψει στο κινητό της το όνομά του (στο facebook πάντα). Ο Γκί, μεθυσμένος βέβαια, βρήκε το σκαρφάλωμα στον 2ο όροφο καταπληκτικό και τον προσκάλεσε. Εκείνος, ήδη γαντζωμένος από το παράθυρο, έβαλε το ένα πόδι μέσα κι οι Παριζιάνες τον μαζέψανε. «Έχω και 3 φίλους που περιμένουν κάτω!», είπε κι ο φιλόξενος Γκί (ήπιε τη ρακή κι έγινε Ελληνάρας!!!) τους είπε να ανέβουν. Εκείνοι προτίμησαν τη σκάλα κι όχι το παράθυρο.
Λίγη ώρα μετά, η μυξοπαρθένα Αγγλίδα με τα μεγάλα μπαλκόνια είχε πιάσει μονότερμα τον ένα Γερμανό και χαμουρευόντουσαν. Η Παριζιάνα το έπαιζε σε διπλό ταμπλό με τους δυο άλλους… Ο Γκί είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι του σε κατάσταση αφασίας κι εγώ με τη Φού αποφασίσαμε να προσκαλέσουμε τη Sindy και τη Violetta (τη φίλη που φιλοξενεί αυτή την εβδομάδα…)…
No comments:
Post a Comment
Any comments?