Back to Σουρωτήρι now!

#Rules

Όπως έχω καταλάβει μεγαλώνοντας και βλέποντας πολλές ταινίες παράλληλα, όλοι έχουμε τους προσωπικούς μας κανόνες. Συνήθως είναι 3 και συνήθως ο τρίτος είναι «Δεν υπάρχουν κανόνες». Μετά βγήκε και το ομώνυμο τραγούδι κι έκτοτε ο 3^ος κανόνας έγινε «δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις» κι έτσι, σαν το ελληνικό σύστημα ένα πράγμα, βρίσκουμε πάντα τρυπούλες να ξεφύγουμε από τους κανόνες μας, όπως τα σπαγγέτι της Ειρήνης που ξέφυγαν κάποτε από το σουρωτήρι. Funny  Story: Η Ειρήνη ήταν μόλις 18 χρονών, ξενιτεμένη στην Κεντρική Ευρώπη και μόλις είχε μάθει να μαγειρεύει μακαρόνια. Τα έβραζε για πολλή ώρα κι όταν ήρθε η ώρα να τα σουρώσει, εκείνα γλίστρησαν κι έφυγαν από τις τρύπες… Ένα χρόνο μετά την επισκέφθηκα και μας έφτιαξε πολύ ωραίο φαγητό. Είχε μάθει να μαγειρεύει εξαιρετικά, αν και το βαριόταν. Δεν έχει σημασία, rule 1: be proud.

Το να είσαι περήφανος για τα μικρά σου κατορθώματα είναι πολύ σημαντικό για εμένα… Είναι κάτι που οφείλω στους γονείς μου, διότι πάντα μου έλεγαν «μπράβο» και με ενθάρρυναν να κάνω πράγματα. Όταν καταφέρνεις να είσαι περήφανος, χωρίς να γίνεσαι ψώνιο, σημαίνει μαζί και πολλά άλλα, όπως αυτοεκτίμηση, αξιοπρέπεια, αυτοπειθαρχία και αυτοάμυνα. Πολλοί σοφοί άνθρωποι το έχουν εκφράσει με διάφορους τρόπους κατά καιρούς και όχι ακριβώς με τις ίδιες λέξεις, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Όταν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, μπορείς να είσαι περήφανος και για άλλους ανθρώπους, γιατί πολύ απλά, σταματάς να ζηλεύεις. Βέβαια, η ζήλεια ανήκει κατ΄εξαίρεση μερικές φορές, σε αυτές τις τρύπες στο σουρωτήρι σου, αλλά τουλάχιστον προσπαθείς να τη μετριάσεις και να μην την διαπράττεις με κακεντρέχεια.

Η υπερηφάνεια είναι κάτι που στιγματίζει τους ανθρώπους, εκτιμάται από άλλους και σίγουρα συμβάλλει στην υστεροφημία τους. Πολλοί φίλοι μου θα σου πουν, ότι οι παππούδες τους ήταν περήφανοι άνθρωποι. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι πως την περηφάνεια δεν την αποκτάς στη γέννησή σου, την δουλεύεις σε ολόκληρη τη ζωή σου και μερικές φορές μπορεί να τη χάσεις, αλλά είναι στο χέρι σου να την ξαναβρείς. Πρέπει να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, για τις πράξεις σου, όχι π.χ. επειδή οι πρόγονοί σου ήταν κάτι. Αυτό είναι ένα πολύ μικρό μέρος της προσωπικότητάς σου. Το να είσαι περήφανος, δεν έχει να κάνει με την καταγωγή σου. «Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας», σοβαρά; Δηλαδή είσαι περήφανος για όλους τους Έλληνες; Δε νομίζω… Η υπερηφάνεια λοιπόν, είναι προσωπική υπόθεση, γι’ αυτό άλλωστε είναι και δύσκολη, δεν κληρονομείται και δεν κληροδοτείται. Εδώ θα πρέπει να προσέξεις, μην πέσεις στην τρύπα «Ψωροπερήφανος».

Τι με έπιασε ξαφνικά ε; Ένα βράδυ κατάλαβα ότι κανείς στο εξωτερικό δεν με συμπάθησε ή αντιπάθησε επειδή είμαι Ελληνίδα για παράδειγμα. Αυτοί που με συμπάθησαν ή με αντιπάθησαν, έκριναν απο το τι είμαι εγώ κι όχι απο που είμαι. Φυσικά και θα υπάρχουν άτομα που σε αντιπαθούν, αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι. Το ίδιο βράδυ, είδα ένα ανθρωπάκι με μηδαμινή αξιοπρέπεια να σκίζεται να είναι αγαπητό, να μην αντέχει ούτε στη σκέψη οτι κάποιος θα τον αντιπαθήσει. Να παριστάνει οτι είναι κάποιος/κάτι που δεν είναι  (πάλι). Να υποκρίνεται γενικά. Και εδώ φτάνουμε κοντά στον δεύτερο κανόνα: «Μην κάνεις ποτέ σε κάποιον, αυτό που δεν θες να σου κάνει…»  κι αφήνω μερικά αποσιωπητικά για να συνεχίσω αργότερα.

Η περηφάνια δεν μπορεί πάντα να κοντρολάρει τα συναισθήματα, όπως σε συγκρατεί από το να τα δείξεις. Δεν πιάνει πάντα, αλλά όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Ο δεύτερος κανόνας λοιπόν, έχει σκοπό να συμμαζεύει ότι έφυγε απο τις τρύπες του πρώτου. Κάπου εδώ κολλάει το οτι τα δικαιώματά σου σταματούν εκεί που αρχίζουν του άλλου. Ο δεύτερος κανόνας είναι οι μιούτουαλς, δεν είναι προσωπικό θέμα, αλλά κοινωνικής συνύπαρξης. Όπως και να το κάνουμε, δεν μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις χωρίς συνέπειες. Είναι αυτό που λέμε Δράση- αντίδραση. Εδώ βρισκόμαστε στον νεροχύτη… Το μακαρόνι έχει φύγει απο το σουρωτήρι, έχει πέσει στο νεροχύτη και κατρακυλάει στα σαγόνια του σκουπιδοφάγου… Και η μεγάλη τρύπα είναι «εκτός κι αν αυτός ο κάποιος στο έχει ήδη κάνει». Σόρι, αλλά δεν είσαι αναγκασμένος να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, είναι πλέον ντεμοντέ! Βέβαια, αυτό είναι μια εξαίρεση υπο εξέταση. Η περηφάνια σου και οι αρχές σου θα κομματιαστούν όπως το άτυχο μακαρόνι, αλλά τουλάχιστον θα έχεις πάρει το αίμα σου πίσω.  

Τρίτος νόμος και τελευταίος: Δεν υπάρχουν κανόνες (μόνο εξαιρέσεις). Και χωρίς να το αναλύσουμε πολύ, σε αυτό το στάδιο μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και να ξαναβρεθείς στο σουρωτήρι, αποφασίζοντας να μην κατρακυλήσεις καθόλου. Αποφασίζεις αν θα είσαι Η  Εξαίρεση.

Υ.Γ. Είμαι τόσο απογοητευμένη από κάποιους ανθρώπους τελευταία… Αλλά αποφάσισα να κάνω την εξαίρεση και να μη γράψω γιατί.