Xρωστάω ένα sum up, μήπως και shut up την INSIDE VOICE στο κεφάλι μου, που σφυρίζει μελωδικά «Που’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που’χες λουλούδια μες την καρδιά». Οκ, λουλούδια στην καρδιά δεν είχα, γιατί ανέκαθεν ήμουν στριγγλίτσα, αλλά είχα κάτι παρόμοιο… Να προσθέσω ότι ακούω σε repeat το «Where is my mind?», γιατί μου το έστειλε η Κλαίρη λες και το ήξερε ότι σήμερα ήμουν λίγο μελαγχολική. Αρπάζω την ευκαιρία λοιπόν, να γίνω λίγο sensible τώρα. Η Κλαίρη είναι Κριός, και η σχέση μας μπορεί να περιγραφεί σύντομα ως εξής: Είμαι η μνήμη της κι είναι η φωνή της συνείδησής μου όταν προσπαθώ να πατήσω το Mute. Όταν βρίσκομαι μπροστά σε ηθικά διλήμματα ξεκινάει «σαν φίλη θα έλεγα ότι …Αλλά σαν Κλαίρη….». Και βολεύει πολύ αυτό το τρύκ!
Πέρσι τον Ιανουάριο (10 Ιανουαρίου νομίζω), είχα βγει για ένα ποτό με την Κλαίρη στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Είχαμε πάει σε ένα μπαρ λοιπόν, στην αρχή οι δυό μας… Είχαμε να ειδωθούμε καιρό, αλλά με την Κλαίρη όποτε συναντιόμαστε είναι σα να μην έχει περάσει μια μέρα. Βλέπεις, την ξέρω 23 χρόνια, 10 μήνες και κάτι ώρες. Εκείνη την περίοδο μόλις είχε μπει σε μια καλή δουλειά, αλλά γενικά ήταν δύσκολη περίοδος με μεγάλες αλλαγές στη ζωή της. Αν και είναι ο πιο αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος που ξέρω, μπορούσες να διακρίνεις την μιζεροπικραμενίαση στο μάτι της. «Ευτυχώς έχουμε τη μουσική…», είπε. Το πρόβλημα ήταν πως αν με την Κλαίρη δεν μπορώ πια να είμαι παιδί, τότε με κανέναν άνθρωπο στον κόσμο δεν θα είμαι ξανά… Κι αντιστοίχως η Κλαίρη, θα είναι πάντα ευχάριστη και αισιόδοξη, αλλά τα πρώτα σημάδια προσγείωσης δεν θα τα απέφευγε για πολύ ακόμα. Ήταν πλέον official: Με την Κλαίρη μεγαλώσαμε μαζί!!! Κι αυτό δε συνέβη μέσα στα τελευταία 24 χρόνια της γνωριμίας μας, αλλά μέσα στον τελευταίο χρόνο…
Εννοώ ότι έχουμε φάει τη μια κατραπακιά πίσω από την άλλη σε όλα τα επίπεδα. Όταν λοιπόν είμαι μελαγχολική, είτε εμφανίζεται η Κλαίρη δια μαγείας είτε όχι, εγώ τη σκέφτομαι με πολλή αγάπη. Γιατί δεν χρειάζεται να κλείσω τα μάτια να ονειρευτώ μια παραλία με ζεστή άμμο και τα κουραφέξαλα που λένε οι ψυχολόγοι. Μπορώ να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ ότι είναι Τετάρτη μεσημέρι, είμαστε στη Λάγγερη, τη συγκεκριμένη παραλία… Η άμμος δεν είναι απλά ζεστή, είναι μέσα στην τσάντα μου ακόμα… (γύφτος το ξέρω). Δεν χρειάζεται να πάρω βαθιές ανάσες και να μετρήσω μέχρι το 30… Γιατί με την Κλαίρη μέτρησα γύρω στις 45 μέρες αξέχαστων διακοπών πριν δύο χρόνια (πωπωωω, πάει καιρός τελικά) κι αυτό μου δίνει ανάσα από μόνο του.
Κλαίρη μου, ήθελα να στο πω από κοντά, αλλά δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τότε, γιατί δεν ξέρω πότε θα είναι αυτό. Θα στο πω. Το ελικόπτερο- πασάτ δεν υπάρχει πια… Όπως και πολλά άλλα πράγματα βέβαια δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά… Αλλά όπως είπες, «ευτυχώς έχουμε ακόμα στη μουσική…».
Το πασάτ ήταν αυτοκίνητο του παππού μου, αλλά εγώ το αγάπησα περισσότερο από όλους στην οικογένεια. Είχε ένα πεισματάρικο και δύστροπο σκληρό τιμόνι, όπου για να το κάνεις να στρίψει έπρεπε να βάζεις και το πόδι επάνω του. Επίσης έμενε συνέχεια από μπαταρία… Οι δικοί μου θέλανε να το ξεφορτωθούν πάση θυσία, αλλά εγώ όχι, δεν με είχε προδώσει ποτέ. Όταν τράκαρα στα 18 μου και σώθηκα από θαύμα, φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναοδηγήσω, αλλά εκείνο με έκανε να προσπαθήσω, γιατί με αυτό ένιωθα ασφαλής (βλάκας ήμουν, ούτε αερόσακο δεν είχε). Με το πασάτ φέρναμε βόλτες με την Κλαίρη όλο το νησί τραγουδώντας σα να μην υπάρχει αύριο, ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια, επειδή η κασέτα είχε κολλήσει μέσα και δεν έβγαινε. Το ρεπερτόριο ξεκινούσε με Γαρμπή «αυτό το κάτι που θέλω» και τελείωνε με την κραυγή της Άννας Βίσση. Επίσης με αυτό έχω αποδράσει πολλές φορές incognito στην Αθήνα και στα προάστιά της νιώθοντας σαν την Πρωτοψάλτη, μόνο που δεν ήταν Διθέσιο, περισσότερο έμοιαζε με νταλίκα. Το πανίσχυρο πασάτ, είχε τη χαρακτηριστική μυρωδιά του παππού μου, άσχετο, για να μη το ξεχάσω, το σημειώνω. Και το τελευταίο του μεγάλο ταξίδι (δεν είχε κάνει και πολλά το κακόμοιρο) ήταν όταν πήγα στο Βόλο. Για εμένα βέβαια ήταν το πρώτο, δεν είχα οδηγήσει ξανά τόσες ώρες. Τέλος έχω μια άλλη μανία, που κυρίως στο πασάτ την εκδήλωνα. Μου αρέσει να κλαίω μέσα στο αυτοκίνητο… Δεν εννοώ ότι μου αρέσει να κλαίω βέβαια, απλά όταν με πιάνει και δεν είμαι καλά, προτιμώ να το κάνω εκεί παρά σπίτι μου…
Αυτά είχα να πω. Όχι ότι ενδιαφέρει και πολλούς, απλά το χρωστούσα… Ευτυχώς που η Κλαίρη δεν πάει για απόσυρση να λες. Δεν μοιάζει με αυτοκίνητο, είναι και πολύ όμορφη. Αλλά κάποιες φορές μου αρέσει να κλαίω και στον ώμο της.
No comments:
Post a Comment
Any comments?