go Mad...rid vol5

Τώρα θέλει λεπτούς χειρισμούς το θέμα, γιατί δεν μπορώ να ξεγελάσω τον Γουγλ, βρίσκει τρόπο να τα μεταφράσει όλα. Αίσχος! Λοιπόν, ακονίστε το μυαλό και χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας…

Ο πουτονλέωμακς, μου πήρε έν 30φυλλο, αλλά του συμπλήρωσε 20 λεπτά και αυτόςπουείδατοβρακίτου. Σα σωστή κιουρία, έδωσα ένα φιλφιλάκι στο μαγμάγουλο του ενός, αλλά κι ο άλλος που ενίσχυσε οικονομικά τη φιλανθρωπία ζήτησε φιλφιλοδώρημα φιλφιλάκι. Ο πουτονλεωμακς, έφαγε «δούλεμα με βινεγκρέτ» από τους άλλους κάφρους κι έτσι αναγκάστηκε να δώσει ένα 2ευρω στον Πάκι, για καμουφλάζ. Τάχα μου τον πόνεσε… Για να ξέρετε κιόλας, ο αυτοςπουείδατοβρακίτου, είναι  «Πεντάμορφος χωρίς Τέρας». Αλλά δεν μας ενδιαφέρει επι του παρόντος, γιατί όπως είπαμε, εγώ είμαι κιουρία και απο εδώ και πέρα θα λέω οτι είμαι Αγαθούλα [(Αγαθούλα εγώ, Αθώα η Φού, προκοπή δεν κάνουμε...). Υποσημείωση της υποσημείωσης για τους παλιούς: Αν τώρα αυτό το Αγαθούλα, το διάβαζαν οι Γοητευτικός, Τζεντλ-Μαν, Πονηρούλης κτλ θα μου έριχναν μούτζα τουλάχιστον.... ]

 Πλέον είχαμε τόση οικειότητα, που τους μίλαγα ελληνικά αβέρτα και τους άφηνα να αναρωτιούνται. Μέσα στο μπαρ, η κομπανία μας περνούσε εκπληκτικά κι έτσι η  μουρλομουρλσουρλσουργελομάνα δεν άντεξε να μας {βλ. Έπη} που διασκεδάζζαμε και υποχρέωσε τον Τρελοφωτογράφο να την επιστρέψει στο Χρώστελ (ναι, δεν το είχαμε πληρώσει ακόμη). «Καλύτερα! Μείναμε αυτοί που θέλαμεναείμαστε…» είπε κι έσταξεχωλή η Αιμιλία.

Το κλίμα είναι υπερφιλικό, η ατμόσφαιρα ζεστή, τα μάγουλα κατακόκκινα για διάφορους λόγους και ο πρώτος ήταν το ποτό…Είχαμε ξεφορτωθεί τους Paris ακτους. Όμως, πάντα υπάρχει ένας σπασ**ίδης στην παρέα, που χαλάει την ατμόσφαιρα. Και αυτός δεν ήταν η παρεξηγιαροζαμπέτα, αλλά ο Ακριβομπουφανής. Ήταν η θεία δίκη καλό μου… Όλο το βράδυ λύσσαξε να μας ρωτάει για το ελλαδιστάν και να κάνει άλλες αδιάκριτες r.o.τήσεις στη Φού. Έτσι, για να το παίξει λίγο παπάροβιτς (σόρι, αλλά τα υπόλοιπα τα ξέρουν. Μάλαμα με «κά» ήθελα να τον πω). Εκεί που κρατούσα ανέμελη το 30φυλλο, ο Γκί και ο Μαξ καπνίζανε και έκαναν ψυχανάλυση στον πακιστανό που πουλούσε λουλούδια (εε, τι τώρα, το κάρφωμα είναι το καλύτερο ξεκάρφωμα) ο Ακροβομπουφανής πετάγεται έξω με τη δικιά του κι αρχίζει να βρίζζει. «Τι έπαθε καλέ αυτός;», είπα σαστισμένη. «Του κ.λ.έ.ψ.α ναι, το ακριβομπουφανί!». Τον κοίτακσα καλά κι ήθελα να yell άσω. Απ’την άλλη τον λυπήθηκα, γιατί φορούσε μόνο ένα που; Κάμισο! Έπιανε την κεφάααααλα του, φύσαγε-ξεφύσαγε, έμπαινε-έβγαινε κι η δικιά του έψαχνε μανιωδώς μήπως βρει το ακριβομπουφανί. Μάταιος κόπος… Για να τον φέρουμε πίσω τον τυλίξαμε με όλες τις εσάρπες μας… Λεοπάρ, τιγρέ, φούξια, ότι περίσσευε στην καθεμιά.

Το ζευγαράκι της Αγ. Παρασκευής είχε φουντώσει με το ερωτικό κλίμα της βραδυάς κι ήθελε να φύγει άρων άρων. Η Φού όμως αποφάσισε να τους κάνει χαλάστρα! Θα πήγαινε μαζί τους, θα τους γκρίνιαζε σε όλη τη διαδρομή «ζε φέμ» και δεν θα επέτρεπε να περπατήσουν αμίλητοι. Δεν την αντέχει τη σιωπή σας το λέω… Εγώ έμεινα λίγο παραπάνω, γιατί άλλωστε, μετά το 30φυλλο, ο αυτόσπουείδατοβρακίτου κεράσι μπυρόνι εμέ. Κι όλα αυτά ήθελα να τα ζήσω, γιατί ήξερα ότι ξεμέθυστοι δεν κάνουν ποτέ τέτοιες σκατοδουλειές και όπως και να το κάνεις, είχα μπει σε κλίμα πενθήμερης.

Ωραία, μέχρι τώρα έχω γράψει «κλίμα» και «ατμόσφαιρα» δέκα φορές. Δεν είναι η αμηχανία, απλά ξαφνικά έχω μια ανησυχία για τον καιρό… Ποιος θα φανταζόταν εκείνο το βράδυ, ότι μετά το 30φυλλο, ο ξέςποιος, θα με πήγαινε την επόμενη μέρα  βρακάδα… (απλός αναγραμματισμός, τίποτα πονηρό).