18.1.12

Σαν το παλιό,καλό κρασί...


Ήταν φθινόπωρο του 1987, ο Αλέν έκοβε βόλτες στο αεροδρόμιο του Βερολίνου. Φοιτητής, είχε πάει με τον συγκάτοικό του λίγες ημέρες διακοπές, την εβδομάδα Διακοπών του Νοεμβρίου, για τους Γάλλους. Απο το Βερολίνο, θα έπαιρναν το τραίνο και θα διέσχιζαν όλη την Ευρώπη, περνώντας τη Βέρνη, το Άμστερνταμ, κατεβαίνοντας μέχρι τη Βαρκελώνη κι από εκεί κατευθείαν πίσω στην Τουλούζη… Στο Άμστερνταμ τους άρεσε πολύ, όπως και σε όλους τους νεαρούς φοιτητές. Νοίκιασαν δυο ποδήλατα κι έκαναν βόλτες μέσα στην πόλη… Το βράδυ, αποφάσισαν να πιούνε  μπύρα σε μια πάμπ. Ο Αλέν ήταν κάπως ντροπαλός και ρομαντικός, όμως δεν άργησε να παρατηρήσει την όμορφη  Φελίτσια από απέναντι...

Ήταν καστανή, με στρογγυλά ματάκια, κόκκινα μάγουλα… Ο Αλέν, σαν παραδοσιακός γάλλος, δεν σκάμπαζε πολλά απο Αγγλικά, αλλά της χαμογελούσε όσο εκείνη χόρευε μόνη της ακουμπώντας αισθησιακά στην κολώνα. Αυτή ήταν party girl, λίγο alternative, πιο τολμηρή. Όμως της άρεσε που ο Αλέν ήταν ντροπαλούλης. Πήρε την τεράστια μπύρα της και έκατσε δίπλα του. Ναι, εκείνη έκανε την πρώτη κίνηση και τον έφερε σε δύσκολη θέση, αλλά όσο πιο πολύ κοκκίνιζε ο Αλέν, τόσο περισσότερο άρεσε στη Φελίτσια. Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος… Εκείνος, ένας γάλλος από την Τουλούζη, σπούδαζε μάρκετινγκ… Εκείνη Αυστραλέζα καραβλαχάρα, πλουσιοκόριτσο ωστόσο, κόρη μεγάλου οινοποιού. Όλο το βράδυ δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους ο ένας από τον άλλον. Μιλούσανε σα να γνωρίζονταν χρόνια, υπόσχονταν ότι θα ξαναβρεθούν, κρατιόντουσαν χέρι- χέρι σαν να είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους για οτιδήποτε άλλο. Πολύ ρομαντισμός…Εκείνος την άκουγε και το μυαλό του ταξίδευε στην Αυστραλία, ήθελε πολύ να δει κροκόδειλο και καγκουρό απο κοντά. Εκείνη μίλαγε με τόσο πάθος για το κρασί... Γινόταν σχεδόν ποιήτρια! (όπως λέει κι ένας αστείος τύπος "η ψυχή του φοιτητή, σαν αυτή του φοβισμένου ποιητή)....

Ο Αλέν κι η  Φελίτσια κράτησαν αλληλογραφία για πολλά χρόνια. Ο έρωτάς τους δεν έλεγε να ξεθυμάνει… Και ξέρεις, τότε δεν υπήρχε skype και τέτοιες ιστορίες.

Τα χρόνια πέρασαν κι ο Αλέν δεν μπόρεσε ποτέ να πάει στην Αυστραλία, είχε αφοσιωθεί στις σπουδές του. Έκανε μεταπτυχιακό κι ύστερα διδακτορικό… και κάπου έχασε τα ίχνη της Φελίτσια, που παντρεύτηκε έναν Αυστραλό καουμπόη… Άλλωστε δεν είχαν μέλλον μαζί. Βέβαια, για κάποια χρόνια μετά το γάμο της Φελίτσια, στέλνανε ακόμα γράμματα, αραιά και που και που σταδιακά σταμάτησαν… Χάθηκαν…Η Φελίτσια προσπαθούσε να σώσει τον γάμο της, δεν ήθελε να του παραδεχτεί πόσο δυστυχισμένη ήταν.  Ο Αλέν, ξεπέρασε τη Φελίτσια και  παντρεύτηκε κι εκείνος, μια Γαλλίδο-Σουηδέζα. Εκείνη την εποχή είχε πάρει τα πάνω του, είχε μπει στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και δίδασκε. Με τα χρόνια θα γινόταν Λέκτορας… Όμως πάντα, ανάμεσα στα μαθήματα του μάρκετινγκ και της στρατηγικής των επιχειρήσεων, ο Αλέν φρόντιζε να λέει στους φοιτητές του για την βιομηχανία του κρασιού… Μιλούσε με το κρασί με τόσο πάθος, που θα έλεγε κανείς, ότι μιλάει για τη Φελίτσια κι όχι για βαρέλια.

Η Φελίτσια πήρε διαζύγιο σύντομα από τον Αυστραλό καουμπόη, αφοσιώθηκε στην παραγωγή κρασιού στην Αυστραλία. Δεν έβγαλε ποτέ τον Αλέν από το μυαλό της, αλλά δεν είχε πλέον τη διεύθυνσή του. Δεν ήθελε να του ανακατέψει τη ζωή άλλωστε, το είχε μάθει πως είναι παντρεμένος και πετυχημένος και δεν πίστευε ότι θα την θυμάται ακόμα… Και αν της ζητούσε φωτογραφία; Όχι, όχι, δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να εκτεθεί… Η όμορφη κοπέλα που ήταν κάποτε είχε γίνει παχύσαρκο καγκουρό. Το μαλλί είχε γίνει άχυρο, τα κόκκινα μάγουλα, είχαν κρεμάσει… Όμως, από εκεί που δεν το περίμενε, μια μέρα ο Αλέν, της έστειλε friend request στο facebook κι εκείνη αυθόρμητα από τη χαρά της δέχτηκε το αίτημα φιλίας ανυπομονώντας να έρθει ξανά σε επικοινωνία με εκείνο το ντροπαλό αγόρι… Όμως και το ντροπαλό αγόρι είχε αλλάξει. Παρέμενε ντροπαλός, αλλά δεν ήταν πια αγόρι. Μιλούσανε πολλές ώρες στο chat, σα να μην πέρασε μια μέρα. Και τότε ο Αλέν, ξεπέρασε τη ντροπή του για πρώτη φορά… «Φελίτσια, γιατί δεν έρχεσαι στην Ευρώπη τα Χριστούγεννα; Η γυναίκα μου κι εγώ θα χαρούμε να σε φιλοξενήσουμε… Θα μιλήσεις και στους φοιτητές μου για τον οινοτουρισμό…!», της πρότεινε. Έτσι, η Φελίτσια, βρέθηκε σήμερα στην τάξη μου με το power point της… Γιατί οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.

Υ.Γ. Και τόσο καιρό αναρωτιόμασταν γιατί στο marketing μιλάμε όλη την ώρα για κρασιά, γιατί τρέχουμε να δοκιμάζουμε κρασί στις 10 το πρωί, γιατί η εργασία μας βασίζεται σε ένα chateau οινοποιείο κ.ο.κ. Έρωτας… 

No comments:

Post a Comment

Any comments?