Γυναικοκαυγάς αλά Φρανσέζ

Ήταν Πέμπτη βράδυ κι είχαμε πάει σινεμά με τη Φού. Το έργο ήταν βασανιστικό και ατελείωτο, η κοιλιά της Φού  έκανε θορύβους σαν άδειος ντενεκές. Παράλληλα, εγώ προσπαθούσα να συνεννοηθώ με τον Έρμπους για να βρεθούμε όλοι μαζί στη μπυραρία όταν τελείωνε το μαρτύριο του Ντι Κάπριο. Εκεί, θα μας περίμεναν ήδη η Sindy με τη Violetta.

Μετά από αρκετή ώρα στήσιμο καταφθάνουμε στην Τιρέζα (την πάμπ) κι η Sindy είναι κάπως ειρωνική κι εξοργισμένη μαζί μου. «Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα σου!!!», είπε και με το γνωστό διπλωμάτικο υφάκι χαμογέλασε για να μου δείξει τα δόντια της. Εγώ έπεσα από τα σύννεφα, δεν είχα ιδέα περι τίνος πρόκειται. Και τότε μου έδειξε ένα μήνυμα κόλαφο, όπου ο Παραδοσιακός με δυσφημούσε οικτρά, κατηγορώντας  ότι μετέφερα λόγια που ποτέ δεν ξεστόμισα. Έγινα τούρμπο! Ήθελα να τον σκοτώσω. Μα να με πει χαλασμένο τηλεφωνο; Ποιον; Εμένα, που διασταυρώνω τις πληροφορίες πάντα, που έχω φάει με το κουταλάκι την διαχείριση της πληροφόρησης. Τι σπουδάζουμε τόσα χρόνια;;; Χαλασμένο τηλέφωνο εγώ;; Χρυσέ μου, ήθελα να του πω, αν ήθελα να πω κάτι, θα το έγραφα στο blog να το δούνε όλοι. Πρώτη φορά θα είναι; Ο Ερμπούς γελούσε που αφηνίασα κι αυτό με αφηνίαζε ακόμα περισσότερο. Η ένοχη ήταν η Φού, που κάτι της είχε ξεφύγει- τι το ήθελε πραγματικά, αφού το άτομο (Παραδοσιακός) δεν έχει ίχνος χιούμορ. Για να καταλάβετε πόσο αθώα είπε ό,τι είπε η Φού, και πόσο δεν κατάλαβε ότι θα γινόταν τέτοια ιστορία, δεν έταξε καν Ελληνικό δείπνο στον να μην το πω καλύτερα. Ξέρετε, αυτή είναι η τακτική της έχουμε πει. Γκάφα- Κατανόηση λάθους- Πρόσκληση σε γεύμα.

Όμως, το ένα έφερε το άλλο και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε να γκαρίζουμε και να τσακωνόμαστε ομαδικώς, εγώ με τη Sindy, η Φού με εμένα, η Sindy με τη Βιολέτα που πεταγόντανε να πει τη γνώμη της και ας μας ήξερε ένα 24ωρο… Κι ο Ερμπούς, δεν τσακωνόταν με κανένα, μόνο κοίταζε την πόρτα της εξόδου. Όσο προχωρούσε ο καυγάς, βγαίνανε κι άλλα στη φόρα, παράπονα, γκρίνιες, υποψίες, εξτρεμιστικές απόψεις, παλιά σκηνικά, παλιοί τσακωμοί και παρεξηγήσεις. Ο καυγάς φούντωνε, η Φου φούντωνε, εγώ κατέβαζα τις μπύρες ολονών για να ηρεμήσω, η Βιολέτα ξαναπεταγότανε. Όλα τα τραπέζια είχαν γυρίσει και μας κοίταζαν. Δεν έφταιγε η γλώσσα που δεν καταλαβαίνανε, ήταν σίγουροι όλοι ότι πρόκειται για άσχημο καυγά. Ο Έρμπους έτρωγε και καμιά σπρωξιά κάθε φορά που χτυπάγαμε το χέρι στο τραπέζι. Μόνο τα μπουκάλια δε σπάσαμε η μία στο κεφάλι της άλλης. Βριζόμασταν τόσο πολύ, ούτε ανάσα δεν προλαβαίναμε να πάρουμε.

Μετά αρχίσαμε να βγάζουμε κραυγές ύαινας και να μην ακούμε πλέον τι λέει η διπλανή μας, γιατί ουρλιάζαμε όλες μαζί. Κι όταν η κατάσταση είχε φτάσει πλέον στο απροχώρητο, ο Μπαρμαν για πρώτη φορά βγήκε από το μπαρ κι ήρθε να μας ηρεμήσει… ή να μας πετάξει έξω πριν πιαστούμε μαλλί με μαλλί. Έπιασε τη Φού από τους ώμους, κοίταξε με συμπόνια τη Sindy, είπε ένα καλό λόγο για τη Βιολέτα και στο τέλος μου χαμογέλασε. «Είστε Ισπανίδες;», ρώτησε ο άχρηστος. «Ελληνίδες!», του είπα. Τότε κατάλαβε… Επέστρεψε στο μπαρ κι εμείς καθόμασταν μουγκές να κοιτάζουμε η καθεμία σε άλλη γωνία. Τώρα ο Ερμπους ήθελε να φύγει τρέχοντας και να μη μας ξαναδεί στα μάτια του.

Και ξαφνικά, τα μαγικά του Μπάρμαν έπιασαν και χωρίς δεύτερη κουβέντα τα βρήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και σα να μη τρέχει τίποτα αρχίσαμε να γελάμε με σαχλαμάρες. Ο Έρμπους από την αμηχανία είχε περάσει στον τρόμο… Σηκώθηκα να παραγγείλω άλλη μια μπύρα. «Αngelus?», ρωτάει ο Μπάρμαν. Μας έχει μάθει πλέον για τα καλά… Σωστά μάντεψε βέβαια και τράβηξε και τα χέρια πίσω λέγοντας με γαλλικό αξάν «yes! I knew it!». Αχάαα! Βρήκα το γαλλικό περε ούμπου μου, σκέφτηκα…. (to be continued)