Άγγλοι, Γάλλοι...κι ένας Πορτογάλος vol3

Έτρεχα που λέτε σαν τον Βέγγο (αιώνια η μνήμη του). Είχα την επιστολή στην τσάντα και περίμενα τον μαθηματικό να του τη δώσω. Όλοι οι συμφοιτητές μου κοιτούσαν επίμονα τα ρολόγια, το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν παρόν. Ο καθηγητής ήταν απών. Δεν ήρθε ποτέ… Με αποτέλεσμα (τα νέα μαθαίνονται γρήγορα) να πρέπει να παρίσταμαι στη διάλεξη του Πορτογάλου και να μεταφράζω στους φοιτητές του από Αγγλικά σε Γαλλικά, με power point στα Πορτογαλικά. Αυτό θα πει Ευρώπη!

Οι φοιτητές,, ήταν ασπρομαλλούσες και γκριζομαλλούσες κυρίες κι ένας κύριος. Μια στριμμένη, που μου θύμισε τη γιαγιά μου τη Γαλλίδα, με κοίταζε από πάνω έως κάτω και συνέχεια έκανε γκριμάτσες. Αυτή η γιαγιά, είναι η κλασσική παραπονιάρα και γκρινιάρα γαλλίδα, η οποία λέει συνέχεια εξυπνάδες και περνιέται για αρχηγός. Μια άλλη κακομοιρούλα που δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά και με κοίταζε ελπίζοντας ότι θα της εξηγήσω. Μια άλλη, γαλλοαρμένισα, που μου θύμιζε μια φίλη της μαμάς μου, την Τάτη και η οποία χωρίς να το ζητήσω, μου έδινε κουράγιο για την κρίση, τονίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου! Ένα ζευγάρι, ίδιοι οι γονείς της φίλης μου της Κλαίρης, οι μόνοι που μιλούσαν άπταιστα αγγλικά και που  μου διευκόλυναν τη μετάφραση χαμογελώντας. Η στρίγγλα με κοίταζε σα να ήμουν χάμστερ-πειραματόζωο. Μια λεσβία με αξύριστη γάμπα που κρατούσε σημειώσεις αλλά δεν μιλούσε σε κανέναν άλλο. Και τέλος, το τρίο στρούτζες, που να μην αναλύσω τι μου θύμιζε, αλλά σίγουρα παίζουν μπιρίμπα και κλέβουν ή μία την άλλη… Μόλις άκουσαν για το ταξιδάκι στη Λισαβόνα , έκαναν σαν λυκειόπαιδα που κανονίζουν πενθήμερη! Βροχή οι ερωτήσεις… Και φυσικά πάντα, υπήρχε στο τραπέζι ο άσος στο μανίκι «Για όλες τις ερωτήσεις σας μπορείτε να απευθυνθείτε στη μαντμαζέλ Zed».

Στο ενδιάμεσο, ανεβοκατέβηκα τους ορόφους 2-3 φορές, για να βρω προτζέκτορα, καλώδια κ.ο.κ. Οπότε, στο τέλος του μαθήματος ο Πορτογάλος ήθελε να τον πάω στο ξενοδοχείο, γιατί δεν είχε μαζί του, τον χάρτη που του έδωσα. «Δεν πειράζει! Έχω κι άλλον!», είπα πλήρως προετοιμασμένη για κατραπακιά εκ νέου. Άλλωστε σε 3 ώρες θα έπρεπε να ξαναπάω στο ξενοδοχείο να τον πάρω από το χεράκι και να τον πάω στο εστιατόριο. Ε, όχι! Αρκετά!

Κατά τις 8, αφού έτρεχα αλαφιασμένη για ακόμη μια φορά πιστεύοντας ότι έχω αργήσει, κατέφθασα στο σαλόνι του ξενοδοχείου και περίμενα τον γαμπρό ένα τέταρτο. Μέσα μου ευχόμουν να μην έχει χαθεί και γυρίζει στον λαβύρινθο της ville rose με το χάρτη παραμάσχαλα. «Χάθηκα, δυο ώρες έψαχνα το ξενοδοχείο!», μου λέει με το που με αντικρίζει… Η καρδιά μου σταμάτησε. «Πλάκα κάνω! Πήγα στο marché de Noel κι έφαγα σοκολάτες!», είπε ενθουσιασμένος, ενώ μου έδειξε έναν πολύ πιο σύντομο δρόμο για την πλατεία! Μου έβαλε τα γυαλιά…

Καθίσαμε στο εστιατόριο που πρότεινε το Πανεπιστήμιο. Δεν μπορούσε να διαβάσει τον κατάλογο. «Εσκαργκό!» (σαλιγκάρια), λέει με πορτογαλική προφορά και ξινίζει τα μούτρα του. «Πάπια;;;», λέει μετά και τελικά πήρε ένα πιάτο με ψάρι, ό,τι έπρεπε για την υποτιθέμενη δίαιτά του. Σε όλο το δείπνο γλυκοκοίταζε τον πουρέ μου… Είχα υπολογίσει να τελειώσω στις 10 και να πάω να βρω τους συμφοιτητές μου. Έλα όμως που πάλι μας συνεπήρε η κουβέντα και που με έπιασαν οι καλοσύνες να τον κεράσω ένα ποτήρι ζεστό κρασί. Άλλωστε κι αυτός θύμα σαν εμένα ήταν. Πλέον είχαμε γίνει φίλοι…

Τον πήγα σε ένα μπαρ για κρασί και κάτσαμε μέχρι τις 12.30… Έμαθα όλα τα ήθη κι έθιμα της Cape Verde, για τον σεξουαλικό χορό τους,για τα καλοκαίρια που πέρασε σε ένα ψυχιατρείο μελετώντας τους ψυχικά διαταραγμένους και τους αλκοολικούς, έμαθα τα πάντα για την επιστήμη της γεροντολογίας, για τη Bibi (το αγαπημένο του ρομπότ που του μαγειρεύει!!!!) και το καλύτερο από όλα όσα έμαθα: Ότι ο άνθρωπος ερωτεύεται βαθιά 1-2 φορές στη ζωή του και ότι ο έρωτας έχει να κάνει με την όσφρηση, τη μυρωδιά…(θα γράψω κάτι για αυτό άλλη φορά, έχει πολύ ζουμί). Επίσης έμαθα ότι στα 21 έχεις τρελά όνειρα, πολλά «never» και forever και στα 27 έχεις ήδη κάνει κάποια από τα “never» σου, όσο για τα όνειρα…πάνε στράφι. Και κάτι ακόμα που πρέπει να γνωρίζετε για τον Πορτογάλο μου. «Το ωραιότερο πράγμα που μου έχουν πει ποτέ… μου το είπε ένας παλιός φίλος πριν από κανένα μήνα, είχα να τον δω αρκετά χρόνια. Μου είπε λοιπόν, ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου… Ότι είμαι όπως όταν με γνώρισε! Έκανα στη ζωή μου ακριβώς αυτά που ήθελα να κάνω…».

It was very nice to meet you, Luis.

Υ.Γ. Την άλλη μέρα με ξύπνησαν 9.30 για να τρέξω στο Πανεπιστήμιο ΠΑΛΙ, να τους παω την απόδειξη απο το εστιατόριο... Για να με ευχαριστήσουν που με ξεκατίνιασαν, μου έδωσαν δώρο ένα πλαστικό στυλό, με επιγραφή "Πανεπιστήμιο της 3ης ηλικίας". Βρε, άντε μου στο διάολο!