Άγγλοι, Γάλλοι...κι ένας Πορτογάλος vol2

Με το σκουφί στο κεφάλι, το παραδάκι στην τσάντα και τη μπουκιά στο στόμα, άκουγα τη φλυαρία του Πορτογάλου, που δεν έλεγε να σταματήσει. Ήπιε και όλο το νερό. Ε, βέβαια, με τόση παραλαπίπα ξεράθηκε το στόμα του. Ηλικία: Άγνωστη. Πάνω κάτω 45- 50, βλεφαρίδα dior, μαλλί black forest, μέγεθος πόκεμον. Και μπίρι μπίρι, μπούρου μπούρου, η ώρα πήγε 11. Παραλίγο να μας διώξουν. Τουλάχιστον τώρα είχε ξεχάσει ότι περίμενε στο αεροδρόμιο, ότι ξεπάγιασε στη στάση του λεωφορείου, ότι περπατούσε σέρνοντας το βαλιτσάκι του και πως το ξενοδοχείο ήταν σαν τα 3ΧΧΧ.

Τον ξαναπήγα στο ξενοδοχείο του κι έβαλα πλώρη για το σπίτι μου, σκασμένη στο φαί, με πονοκέφαλο από την υπερθέρμανση στο κεφάλι, λόγο του σκούφου. «Αύριο 10 το πρωί θα έρθω να σας πάρω, να πάμε στο γραφείο του Καθηγητή», επεσήμανα κι έφυγα τρέχοντας.

Πράγματι, στις 10 το πρωί, ήμουν εκεί (περίμενα πάλι ένα εικοσάλεπτο, αλλά δεν έφαγα τίποτα, έκανα ότι διαβάζω εφημερίδα…). Θα τον παρκάρω στον καθηγητή και θα συνεχίσω τη ζωή μου, σκέφτηκα κι ανακουφίστηκα, παρότι ήμουν διαολισμένη που έχανα το μάθημα του marketing για να κάνω τον ξεναγό στον Πορτογάλο. Ο καθηγητής τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες (εγώ χαμογελούσα ψεύτικα κι ήθελα να βροντοφωνάξω «τικ τοκ» μέχρι να με απελευθερώσουν. «Αλεξία, στις 2 θα έρθεις πάλι και στις 3.30 θα πας τον κύριο στην τάξη που θα κάνει μάθημα…», είπε ο Καθηγητής. «Δυστυχώς, έχω μαθηματικά 2-5», είπα κι άπλωσα το χέρι να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ. «Α, θα σου γράψω ένα δικαιολογητικό, αν φύγεις τουλάχιστον για 15 λεπτά από το μάθημα, να συνοδεύσεις τον κύριο στην τάδε αίθουσα». (ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ Η ΑΛΕΞΙΑ, ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ).

«Και το βράδυ, θα δειπνήσετε μαζί γιατί εγώ θα λείπω εκτός πόλης…», είπε και χαμογέλασε. (χοντρά μπινελίκια από μέσα η Αλεξία). «Τώρα κάθισε, θα κάνουμε meeting!”, συνέχισε αδιάφορα ενώ εγώ ήμουν έτοιμη να φάω τα μαλλιά μου. Πάνω στην ώρα, τηλεφωνεί η σύζυγος του καθηγητή, κάτι του λέει αλλά δεν ακούω τι. Ο Καθηγητής με κοιτάει, χαμογελάνε μέχρι και τα μουστάκια του, «η Αλεξία μπορεί να το κάνει», της λέει κι ύστερα με ρωτάει «Έχεις να κάνεις τίποτα μεταξύ 12-2;». «ΝΑ ΦΑΩ!» ξεφώνησα και πρέπει να τον αγριοκοίταξα και λίγο. Δηλαδή, έλεος πια, δουλοπάροικος κατάντησα, τώρα θα με βάλουν να πάω στον τσαγγάρη ή στο καθαριστήριο ή μήπως να τους κάνω και μασάζ; Για καλή μου τύχη, ο καθηγητής αποφάσισε πως αυτή είναι αρμοδιότητα του γιού του του τεμπέλη κι έτσι με άφησαν ήσυχη.

Να τι παθαίνεις με το να χαμογελάς. Το meeting έληξε κι εγώ πεινασμένη και εξαγριωμένη γύρισα σπίτι σα σίφουνας. Το τελευταίο πράγμα που άκουσα κλείνοντας την πόρτα, ήταν «Η Αλεξία θα σας δείξει την πόλη!» και πως «ό,τι χρειαστείτε θα στείλετε ένα mail στην Αλεξία». Λέω να ζητήσω μισθό…