Greek Night

Ένα αυτοκίνητο πέρασε σα σίφουνας και με χτύπησε με τον καθρέπτη. Δεν πρόλαβα να παραπονεθώ, κοίταξα έντρομη τη Φού, η οποία βρισκόταν λίγα εκατοστά πιο εκτεθειμένη στο δρόμο. Η Φού, σε slow motion, γυρίζει με κοιτάει αρχικά απορημένη. Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά, κοιτάζει τα πόδια της. Η μασέλα ανοίγει όπως η μπουκαπόρτα του πλοίου, σηκώνει ξανά το κεφάλι. Της ήρθε μια ερώτηση, «ποιος με πάτησε;», ακόμα δεν είχε νιώσει πόνο. Και τότε κατάλαβα… «Σε πάτησε το αυτοκίνητο!!!!», της εξήγησα ξεφωνίζοντας και μη μπορώντας να σταματήσω να γελάω. Τι αγένεια! Δεν ξέρω τι με πιάνει με κάτι τέτοια… Τι ήθελα και το είπα; Με το που συνειδητοποίησε τι έπαθε άρχισε να κουτσαίνει, να λέει ότι πονάει, να μοιρολογεί για τη Marie, για την Τουλούζη, για όλα. «Έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι! 4 τόνους αμάξι, το βάρος χωρίζεται στις τέσσερις ρόδες…σιγά! Ένας τόνος σε πάτησε! Πες ότι σε πάτησε ελέφαντας!!!», συνέχισα να λέω ενώ εκείνη χοροπήδαγε «με πάτησε αυτοκίνητο, δεν το πιστεύω! Δεν το πιστεύω!». 16 Δεκεμβρίου, 02:19 (12 ώρες πριν την άφιξη στην Αθήνα)

Λίγο πριν το αξιντάν: 

Έφτασε λοιπόν, η πολυαναμενόμενη 16^η Δεκεμβρίου… Σχεδόν εκατό μέρες τώρα, μετράω αντίστροφα… Μερικές ημέρες μου φάνηκαν σαν αιώνας, λίγες από αυτές τις βδομάδες πέρασαν γρήγορα κι ευχάριστα κι η επιστροφή για τις διακοπές των Χριστουγέννων έμοιαζε σα μακρινό όνειρο. Και να που ήρθε… Λίγες ώρες πριν από την πτήση μου λοιπόν, βγήκαμε οι ομογενείς της Τουλούζης για να αποχαιρετιστούμε. Η Φά, η Φού, η Sindy, η Marie de Loi, ο Παραδοσιακός, ο Ερμπούς και ο Μοντέρνος. O Ερμπούς είναι σταζιέρ και προστέθηκε το τελευταίο εικοσιτετράωρο στην παρέα. Πατρίδα, τι να κάνεις, οι Έλληνες στην Τουλούζ ξεφυτρώνουν γρηγορότερα κι από τα αγριόχορτα στον κάμπο. Ο Μοντέρνος, είναι συμφοιτητής της Φά, και γενικά παρίσταται σε πολλά σκηνικά αυτούς τους μήνες. Είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Παραδοσιακό. Έχει λεπτούς τρόπους και θυμίζει περισσότερο Ευρωπαίο παρά Ελληνάρα.

Καθίσαμε στη μπυραρία (όχι τη συνηθισμένη, μια άλλη, λίγο πιο μακριά από το σπίτι). «Κάτι δεν πάει καλά με τον σερβιτόρο…», ψιθύρισα στο αφτί της Sindy. Μας έπιανε από τον ώμο, χαμογελούσε ανεξέλεγκτα, ήταν εξυπηρετικός, δεν σνόμπαρε τα γαλλικά μας, μετακίνησε το δεύτερο τραπέζι για να είμαστε πιο άνετα… «Είναι Ιταλο-Αλβανός!», ανακοίνωσε η Φά, που πρόλαβε να τον ανακρίνει μέσα σε δευτερόλεπτα, χωρίς κανένας να το πάρει χαμπάρι. Ο Παραδοσιακός καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και δυστυχώς δεν άκουγα τι έλεγε. Απ’ ότι κατάλαβα πάντως, ακόμα θεωρεί αγνή τη Φού. Μέσα στην όλη παρωδία, έπρεπε να αποχαιρετήσουμε και τη Marie de Loi… Για εκείνη το κεφάλαιο «Τουλούζη» κλείνει οριστικά, όχι σαν εμάς τους κακομήρηδες που θα γυρίσουμε δευτεροχρονιάτικα και με τη μπουκιά της βασιλόπιτας στο στόμα.

Η Sindy είναι γνωστή και ως «Ασφαλίτσισσα». Στην πραγματικότητα δηλαδή, είναι κάτι σαν διπλωμάτης, αλλά μου αρέσει να τη λέω ασφαλίτισσα. Η Ασφαλίτισσα λοιπόν, είναι καστανούλα και πολύ μινιόν, παράλληλα πολύ sportive και κοκέτα. Δεν αποχωρίζεται το κόκκινο κραγιόν για παράδειγμα. Όπως θα σκέφτεστε, το «ασφαλίτισσα» δεν ταιριάζει καθόλου σε αυτή την μικροκαμωμένη και χαριτωμένη κοπέλα. Μέχρι που θα αρχίσει να μιλάει για μέταλ μουσική και τότε κλείνοντας τα μάτια, τη φαντάζεσαι να φοράει δερμάτινο κολάρο με μεγάλα καρφιά και να κοπανιέται στο δωμάτιό της, πέφτοντας από τον ένα τοίχο στον άλλο (τους οποίους φαντάζεσαι στολισμένους με σκουρόχρωμες καφρίλικες αφίσες). Καμία σχέση, η Sindy έχει το πιο χρωματιστό δωμάτιο στην απαίσια εστία μας.

Από την άλλη, έχουμε τη Marie de Loi, το ταξίδι της ήταν μικρό, Erasmus βλέπεις. Και παρότι ήταν μικρό, έμαθε γρηγορότερα από όλες μας την argo, τις βρισιές, γνώρισε περισσότερο κόσμο, έμαθε περισσότερα μαγαζιά κι έκανε πολλές περισσότερες εκδρομές. Οι λόγοι να τη μισήσεις δεν τελειώνουν εδώ: Είναι και ωραία γκόμενα. «Δεν το πιστεύω ότι θα μου λείψει η ΚΝΙΤΙΣΣΑ», της είπα κατάμουτρα και αγκαλιαστήκαμε. «Αμ εμένα η Βουλιώτισσα, που πάει μόνο σε cocktail bar και δεν καταδέχεται το  ούζο;;;», λέει ξινισμένη με φωνή Φρόσσως (φωνή Φρόσσως-  σα να σου τραβάνε τα αφτιά και παράλληλα σε τραβάει η βαρύτητα προς το έδαφος).

Είμαστε τέλος πάντων, μια  κατ’ανάγκη παρέα, με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, με ιδιαίτερες συμπάθειες και αντιπάθειες, όμως με κάποιο τρόπο συνεννοούμαστε και περνάμε καλά. Δεν θα έχω πια το αντικλείδι της Marie, δεν θα κατεβαίνει για καφέ στις 5 για να φύγει 3 το πρωί μετά από μερικά ποτήρια κρασί/μαρτίνι/ούζο… Και θα μου λείψει πολύ, είναι αλήθεια. Οπότε κάπως έτσι, είδα την Τουλούζη με άλλο μάτι. Δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά, σκέφτηκα, και πάνω στην ώρα το αριστερό μου χέρι φεύγει προς τα πίσω…