Diego, amigo Vol2

Πέμπτη πρωί
'Ατομα :6
Καφέδες: 2


Εμείς κι εμείς ήμασταν… Κανείς δεν ήρθε στο μάθημα του γλυκούλι Diego την επόμενη ημέρα. Τον καημένο, τον βρήκαμε με την ίδια γραβάτα και το λαπτοπ στα πόδια, κλειδωμένο έξω από την αίθουσα να μας περιμένει απογοητευμένος. Είχαμε αργήσει κανένα δεκάλεπτο μη φανταστείς…Αλλά οι υπόλοιποι είχαν κρυφτεί κάτω από το πάπλωμα. Τι άσχημο…. Τι άσχημο να έρχεσαι από τους Κανάριους Νήσους και να διδάσκεις σε μια άδεια αίθουσα. Είναι αγένεια όπως και να το κάνεις. Εγω τον είχα συμπαθήσει πολύ και τον λυπήθηκα…Προσπαθούσε ο καημένος να κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά είχε χάσει το χιούμορ του. Ήταν πολύ στεναχωρημένος που δεν είχε μαθητές… Σαν τους κατατρεγμένους τρέχαμε από αίθουσα σε αίθουσα πάλι… Ωραία του φέρθηκε το Πανεπιστήμιό μας… Ούτε ένα μαρκαδόρο να ζωγραφίσει στον πίνακα τους Κανάριους Νήσους δεν του έδωσαν. «Σήμερα θα μάθουμε το μεθοδόλογι». Α, το ξέχασα αυτό… Δεν μιλούσε με του «θού», αλλά το «gy» ήταν «γί», το d είναι δ και το ζ είναι σ. «Σίρο…(zero)». «Μεθοδόλογι οφ οντροπρίζ!». Οντροπρίζ= entreprise= company. Τα Ισπαγγλικά έγιναν Ισπαγγλογαλλικά…

Επιτέλους κατασταλάξαμε σε μια αίθουσα και τότε άρχισε τις ασκήσεις. Επέμεινε κι άλλες φορές ότι η Φού είναι από το Μαρόκο, συνέχισε να σκουντουφλάει στα θρανία και να πιάνει το κεφάλι του… (αυτό με το κεφάλι το έκανε και ο Ινδός βλ. «Έναν εσπρέσο για τη Νούρα». Μήπως είμαστε στούρνοι και γι’ αυτό όλοι οι καθηγητές πιάνουν την κεφάλα τους;;;). Ξαφνικά γύρισε στην κινέζα (τη μια και μοναδική που καταδέχτηκε να έρθει, αλλά που όμως δεν είχε παρουσιαστεί την προηγούμενη ημέρα…) «Μη νομίζεις ότι δεν θυμάμαι καλά. Δεν ήσουν χθες το απόγευμα στο μάθημά μου. Δεν θα πάρεις τον ίδιο βαθμό με αυτούς που ήρθαν και τις δυο ημέρες, and I m sorry for you».  Φαντάζομαι ότι του ξέφυγε, δεν ήθελε να τη συλλυπηθεί τόσο βαριά… Η Κινέζα πάντως πήρε την τσάντα της κι έφυγε… Σου λέει, αφού δεν θα μου βάλει τον βαθμό της παρουσίας τι να τον κάνω;

Όσο αστείος και να ήταν, όσο περίεργα και να μιλούσε, είχε κάτι το συμπαθητικό. Αφού να φανταστείς ήδη ντρέπομαι για όσα έχω γράψει και που τον κοροιδεύω λιγάκι… Εγώ τον βρήκα εξαιρετικό καθηγητή… Λίγο ανοργάνωτο, λίγο αμπλαούμπλη, αλλά ήταν καλός. Είχε μεταδοτικότητα, έδινε το λόγο, έκανε το μάθημα διαδραστικό…

Περάσανε και αυτές οι 4,5 ώρες… Τελικά ο Πρίτσα ήξερε το Κλάστερ; Ποτέ δεν έμαθα… Αν τον ήξερε ο Αλμοδοβάρ πάντως (όχι τον Πρίτσα, ούτε τον Κλάστα) τον καθηγητή, σίγουρα θα του έδινε κάποιο ρόλο. Μιλάμε για εντελώς θεατρικό τύπο… Κλείνοντας, είπε… «I am from Canary Islands…no ?». Ναι ρε amigo, είσαι από τα Canary Islands, κανένας δεν αμφέβαλλε γι’ αυτό. Μην αρχίζουμε πάλι από την αρχή… Δηλαδή, αν δεν είχαμε καταλάβει ούτε αυτό, το βασικότερο δηλαδή… άστα βράστα!!!! Στο τέλος μας ευχαρίστησε πολύ που παρακολουθήσαμε τις διαλέξεις του, ορίστε που φτάσαμε. Αντί να τον ευχαριστήσουμε εμείς που ήρθε από το νησί του για μας ξεστραβώσει, του κάναμε τη χάρη να πάμε στο μάθημα…

Kαι για να μη σας κρατάω σε αγωνία με το θέμα της Μαδρίτης (βλ. Αγνώμονες experts της τσιγγουνιάς)…

You don’t need a room

You don’t need privacy

You don’t need toilets

You don’t need sheets

You don’t need a soap…

You need Spain…!!!