16.10.11

Εδώ στην Οξιτανία vol3


Παρότι το μεσημέρι είχαμε φάει με τέσσερα πιρούνια (κυριολεκτικά), το βράδυ θέλαμε να φάμε κι άλλο, όμως δεν ξέραμε που να πάμε. Πριν από αυτό όμως, περάσαμε από ένα τοπικό event, ένα πανηγυράκι για την καταγωγή της Τουλούζης, την Οξιτανική κουλοτύρα, που σίγουρα (δεν) θα έχετε ακούσει.

Κάποτε λοιπόν, πολεμούσανε οι Νότιοι με τους Βόρειους και κερδίσανε οι δεύτεροι, δηλαδή οι Βόρειοι. Αυτός είναι ο λόγος που στη Νότια Γαλλία μιλούν Γαλλικά και όχι Οξιτανικά. Loosers! Κάποτε, όταν ένας γέρος Γάλλος μιλούσε οξιτανικά (στα οποία το γαλλικό «ρο» δεν υφίσταται, αντιθέτως ένας Έλληνας θα μιλούσε με άψογη προφορά χωρίς καμία προσπάθεια), θεωρείτο γυφτιά, βλαχιά, παρακατιανιά, ντεκαντάνς χρυσό μου, πως θες να στο πω; Τώρα όμως, οι σοβινιστές κι εθνικιστές μέχρι τα μπούνια Γάλλοι, έχουν μπουχτίσει με την παγκοσμιοποίηση και κάνουν σα τρελοί για την παράδοση και την επιστροφή στο παρελθόν. Χαχα! Είδα ένα λογότυπο στα οξιτανικά η μετάφραση του οποίου είναι «Γιατί να μάθουμε Αγγλικά; Σε λίγο όλος ο κόσμος θα μιλάει οξιτανικά!». Αναγνώστη, αμόρφωτε, που δεν σκαμπάζεις μία, μην επιχειρήσεις να ψάξεις στο google translator, δεν θα τα βρεις πουθενά τα Οξιτανικά, γι’ αυτό κάτσε μάθε Αγγλικά και άσε τις δικαιολογίες, ότι τάχα μου έχεις σκοπό να μιλάς Οξιτανικά.

Ας εμβαθύνουμε στην κουλτούρα και στην προσωπική μου ζωή λοιπόν: Η κουλτούρα αυτή βασίζεται καθαρά στη γλώσσα της. Η γλώσσα μοιάζει αρκετά στα ισπανικά, είναι καθαρά λατινογενής, αλλά σχετίζεται πολύ και με τα Καταλονικά (εξού και ο δρόμος μου που λέγεται Catalane). Όχι ότι με ενδιαφέρουν εμένα όλα αυτά, αλλά αφού χρειάστηκε να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι όταν η Γαλλίδα γιαγιά μου ξεφώνιζε πόσο γαλαζοαίματη είμαι, πρέπει καταναγκαστικά να μάθω από πού κρατάει η σκούφια μου. Μια ζωή πασχίζω να μάθω τα Γαλλικά, για να μπορώ να υποστηρίζω ότι εγώ κι η Μαρία Αντουανέτα είμαστε από το ίδιο χωριό, και τώρα πρέπει να μάθω και Οξιτάν;;; Seriously??? Μήπως να αρχίσουμε να μιλάμε και αρχαία ελληνικά, μήπως και διώξουμε το ΔΝΤ;;;;  Και να η έκπληξη φίλες και φίλοι. Ούτε μισογαλλίδα είμαι. Μισο-οξιτανή είμαι τελικά… (όσο πάει και μπασταρδεύω περισσότερο, έχω αρχίσει να μπερδεύομαι).

Chere giagia λοιπόν, μάθε ότι έχω γαλάζιο αίμα κι από την άλλη οικογένεια… Έχω κι έναν προ προ προ προ προ παππού ευγενή από τη Βερόνα, που με κάποιο μαγικό τρόπο τα χρόνια της Βενετοκρατίας ήρθε στα Χανιά της Κρήτης. Και θα σου πω και κάτι ακόμα εντυπωσιακό, εύχομαι να μπορέσεις να φτάσεις το οικογενειακό μας δέντρο μέχρι τόσο πίσω… Έχω την υποψία, ότι έχουμε μακρινή συγγένεια (άμα το πάρεις με τη λογική, σίγουρα έχουμε) με την Εύα και τον Αδάμ. Προτείνω σε όλους όσους επιθυμούν να ψάξουν το γενεαλογικό τους δέντρο 1. Να ξεκινήσουν από τη Lucy… Τη μαϊμού από την οποία οι Δαρβινικοί υποστηρίζουν ότι προήλθε ο άνθρωπος. Αυτή είναι η πραγματική γιαγιά μας!!! Και 2. Αφού θα βρεθούμε συγγενείς, να κάνουν share το blog μου παντού κι εγώ ως αντάλλαγμα θα τους κάνω ιππότες (αφού είμαι γαλαζοαίματη με σφραγίδες και οικόσημα, έχω την εξουσιοδότηση).

Με αυτά και μ’ αυτά, αποφασίσαμε ότι πρέπει να φάμε βραδινό σα κοινοί θνητοί. Μπουκάραμε σε ένα εστιατόριο για fondu κι αυτό θα πει από τα ψηλά (chateau) στα χαμηλά. Μας έφεραν το γαζάκι, το κατσαρολικό, ένα άλλο πράγμα που καίει και λιώνει το τυρί κ.ο.κ. και μας διέταξαν να μαγειρέψουμε μόνοι μας το φιλέτο της πάπιας. «Αααα, σας παρακαλώ μαντάμ! Εμείς είμαστε από από από από από από από απόγονοι της Τάδε! Σας διατάζω να μας ταΐσετε στο στόμα!», έπρεπε να της πω… Έλα όμως που ο τίτλος της προ προ προ προ γαλαζοαίματης προ προ προ προ γιαγιάς μου είναι τόσο μακρόσυρτος, που δεν τον θυμάμαι! Αυτά. Πάω βόλτα με την άμαξα τώρα, πρέπει να χαιρετήσω τα πλήθη.. Που σκατά έβαλα το στέμμα; 

"Vive Tolosa"...

No comments:

Post a Comment

Any comments?